Οι περισσότεροι άνθρωποι επισκέπτονται τους θεραπευτές για να αντιμετωπίσουν τον πόνο τους και τις δυσλειτουργίες, που προκύπουν απ’ αυτόν. Η επιτυχημένη αντιμετώπιση αυτής της πρόκλησης από το θεραπευτή είναι από τις ζωτικότερες και πιο καρποφόρες στιγμές της ζωής του ασθενή.

Η διεθνής εταιρεία μελέτης του πόνου (IASP) όρισε τον πόνο σαν «την δυσάρεστη αισθητική και συγκινησιακή εμπειρία που σχετίζεται με παρούσα ή εν δυνάμει βλάβη ιστού».

Ο πόνος είναι η συνειδητοποίηση του συνόλου των αντιδράσεων που προκαλεί ένας αλγογενής ερεθισμός, ένας ερεθισμός που μπορεί να χαρακτηριστεί βλαπτικός. Η αντίληψή του φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο ενεργοποιήθηκαν τα συστήματα που πληροφορούν για τον πόνο και τα αντίθετά τους, τα αναλγητικά.

Ο καθένας όμως έχει την προσωπική του εμπειρία στον πόνο, οι ίδιες μας οι αντιδράσεις ποικίλλουν ανάλογα με τις συνθήκες.

Μπορούμε να πούμε συνεπώς ότι ο πόνος που αντιλαμβανόμαστε αντανακλά την υποσυνείδητη σημασία και στη συνέχεια συνειδητή, που ο καθένας αποδίδει στον ερεθισμό.

Ο πόνος είναι μια ατομική ψυχολογική εμπειρία, δεν έχουμε παρά μιαν αόριστη γνώση του πόνου των άλλων.

Ο λόγος, ό,τι δηλαδή είναι ειπωμένο και έχει περάσει από το φίλτρο της λογικής εκφράζει τον πόνο, ταυτόχρονα όμως τροποποιεί την αντίληψή του. Εκείνος δηλαδή που αισθάνεται ότι ο πόνος είναι μια τιμωρία, εκείνος που αισθάνεται άτυχος, καταραμένος που πονάει, θα πονάει περισσότερο, ενώ εκείνος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα αποστασιοποιημένος, στις πραγματικές του διαστάσεις, χωρίς το μύθο της κακοδαιμονίας, θα αισθάνεται λιγότερο πόνο.

Εκείνος που αντιμετωπίζει το σώμα του σαν το ίδιο του το είναι, θα εκφράσει καλύτερα τον πόνο του λιγότερο δραματικά και με αιοδοξία, άρα θα πονάει λιγότερο. Ενώ εκείνος που αισθάνεται αποξενωμένος από το σώμα του θα αισθάνεται ότι αυτό του επιτίθεται, και θα σκέφτεται «δεν μου φταναν όλες οι επιθέσεις από τους άλλους, τώρα μου επιτίθεται και το σώμα μου», άρα θα πονάει περισσότερο.

Ο λόγος του λοιπόν, δηλαδή ο εσωτερικός ή εξωτερικός διάλογος με τον ευατό του ή με τους άλλους, εκφράζει την απειλή που αισθάνεται, διατυπώνει μιαν ερμηνεία για την αιτία, αναπτύσσει μια ανάγκη επικοινωνίας με τους άλλους, μέσω μιας ειδοποίησης, μιας επίκλησης για βοήθεια και τέλος επεξηγούμενος στον κώδικα της γλώσσας, <φτάνει σε μια συμβολική απεικόνιση (στην απεικόνιση είτε της κακοδαιμονίας που αναφέραμε είτε της αποδοχής και εκλογίκευσης). Aυτονομείται ως σημαίνον γεγονός μέσα σ’ αυτήν την απεικόνιση, που ο καθένας έχει για την ίδια του την ιστορία.

Αναλύεται, κριτικάρεται και τελικά γίνεται αποδεκτός ή απορρίπτεται, είναι λοιπόν συνειδητά βιωμένος συναρτήσει των ηθικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών αντιλήψεων του ατόμου που υποφέρει.