Μέρος 7
Το επόμενο μεγάλο μέλημά μας ήταν να βρούμε σπίτι. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε να ψάχνουμε σπίτι μέσω internet. Όλα τα σπίτια που νοικιάζονται δημοσιεύονται από τους μεσίτες σε ιστοσελίδες που έχουν ακριβώς αυτό το αντικείμενο.
Ψάχναμε αρχικά να βρούμε σπίτι στο Williamstown, αλλά γρήγορα καταλάβαμε ότι η περιοχή είναι πολύ ακριβή για τα περιορισμένα οικονομικά μας. Έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε άλλες κοντινές περιοχές όπως Newport, Footscray, Altona. Με σχετική δυσκολία εντοπίσαμε κάποια σπίτια στην περιοχή Altona και πήγαμε να τα δούμε.
Οι μεσίτες έχουν πολύ διαφορετικό τρόπο λειτουργίας, απ’ ότι στην Ελλάδα: Ανοίγουν τα σπίτια για «επιθεώρηση» μόνο συγκεκριμένες μέρες και ώρες, συνήθως Σάββατο 10πμ-1μμ. Με τα πολλά, εντοπίσαμε ένα σχετικά ωραίο σπίτι, μεγάλη μεζονέτα με κήπο μπροστά και πίσω, λίγο παλιό, αλλά σε πολύ καλή περιοχή της Altona, και σε καλή τιμή και περιμέναμε το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου να το δούμε. Είδαμε και μερικά άλλα, αλλά δεν μας άρεσαν και πολύ.
Έτσι λοιπόν είπαμε να κλείσουμε τη μεζονέτα. Με έκπληξη διαπιστώσαμε, μετά το «φακέλωμα» που μας έκανε ο μεσίτης (ζήτησε διαβατήρια, πιστοποιητικά και εγγυητική επιστολή συνεργασίας από τράπεζα!), ότι θα έπρεπε να μας εγκρίνει ο ιδιοκτήτης, διότι δεν είχαμε δουλειά και είχαμε έρθει πρόσφατα από άλλη χώρα, όποτε ήμασταν αφερέγγυοι. Ο μεσίτης μας είπε ότι ο μόνος τρόπος για να πειστεί ο ιδιοκτήτης, ήταν να πληρώσουμε προκαταβολικά 4 μήνες ενοίκιο! Βλέπαμε ότι τα πράγματα γίνονταν πολύ δύσκολα στο θέμα του σπιτιού και έτσι δεχτήκαμε να πληρώσουμε τους 4 μήνες μπροστά. Το συμβόλαιο το υπογράψαμε στις 9 Φεβρουαρίου και τα κλειδιά τα παραλάβαμε στις 10/2. Πάλι με έκπληξη, ακούσαμε ότι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τις κλειδαριές, εκτός αν τους παραδώσουμε ένα αντίγραφο το νέου κλειδιού! Δηλαδή, το μεσιτικό γραφείο κρατά κλειδιά του σπιτιού που νοικιάζει!
Ωραία λοιπόν, είχαμε το δικό μας σπίτι. Το επόμενο πρόβλημα ήταν να βάλουμε τα πράγματα μας μέσα. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είχαν φτάσει ακόμα από την Ελλάδα! Μας ενημέρωσαν από τη μεταφορική εταιρεία, ότι τα πράγματα καθυστερούσαν και θα τα παίρναμε μέσα Φεβρουαρίου (αντί για τέλος Ιανουαρίου που είχαμε συμφωνήσει).
Είπαμε εντάξει, θα κάνουμε λίγο υπομονή ακόμα, και θα έρθουν τα πράγματα. Μέσω κάποιας φίλης καταφέραμε και βρήκαμε έναν καναπέ που γινόταν κρεβάτι και ένα διπλό κρεβάτι, που δεν τα ήθελε και τα πήραμε εμείς και έτσι μείναμε για πρώτη φορά στο νέο σπίτι στις 12 Φεβρουαρίου, με δύο παλιά έπιπλα, δανεικά σεντόνια και μαξιλάρια και δανεικά πιάτα και μαγειρικά σκεύη. Νοιώθαμε επιτέλους ότι είχαμε τον δικό μας χώρο μετά από δυόμιση μήνες, που μέναμε σε σπίτια άλλων!
Κάπου εκείνες τις μέρες μας πήγε ο φίλος μας ο Νίκος σε μία αντιπροσωπεία της Ford στη περιοχή Warabee, και αγοράσαμε ένα μεταχειρισμένο Ford Laser, σε πολύ καλή τιμή. Έτσι, τώρα είχαμε και το δικό μας αυτοκίνητο.
Δυστυχώς όμως, μας ενημέρωσαν από τη μεταφορική εταιρεία ότι τα πράγματα θα έφταναν τελικά στις 20 Φεβρουαρίου και χρειάζονταν περίπου 5-7 μέρες για να περάσουν τελωνείο στη Μελβούρνη. Μας έπεσε πολύ δύσκολο, γιατί η Τερέζα είχε κανονίσει να φύγει για την Ελλάδα στις 25 Φεβρουαρίου.
Τελικά μας ενημέρωσαν ότι τα πράγματα θα είναι στο σπίτι μας, πρωί-πρωί στις 24 Φεβρουαρίου και η Τερέζα έφευγε την επόμενη μέρα. Καταλαβαίνετε τον πανικό! Τα πράγματα ξεφορτώθηκαν σχετικά γρήγορα και η καημένη ή Τερέζα έκανε αγώνα δρόμου να βρει τουλάχιστον τα βασικά για να μπορέσουμε να ζούμε ευπρεπώς, όσο καιρό εκείνη θα έλειπε στην Ελλάδα.
Το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου το απόγευμα, πήγαμε τη Τερέζα στο αεροδρόμιο και την αποχαιρετήσαμε που έφυγε για την Ελλάδα.
Τώρα, εγώ έπρεπε να φροντίσω για τα παιδιά και παράλληλα να τακτοποιήσω όλα τα πράγματα που ακόμα ήταν σε κούτες, παντού μέσα στο σπίτι.
(το επόμενο Σάββατο η συνέχεια)
(Φωτογραφίες: Άρης)
