Μέρος 6
Ακόμη πριν φύγουμε από την Ελλάδα, είχε κανονιστεί να μείνουμε στο σπίτι του Νίκου και της Γεωργίας, φίλοι του πεθερού μου από τη δεκαετία του ’60, που δούλευαν μαζί στις φάμπρικες και οι δεσμοί τους ήταν πολύ δυνατοί. Οι άνθρωποι αυτοί μας υποδέχθηκαν με όλη τους την αγάπη και μας έδωσαν ακόμα και τα υπνοδωμάτιά τους για να κοιμηθούμε.
Αφού μιλήσαμε λίγο εκείνο το πρώτο βράδυ (πιο πολύ για να γνωριστούμε, μιας και δεν γνωριζόμασταν καθόλου), ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε αλλά που τέτοια τύχη! Είχαμε τρομερή υπερένταση, έκανε και πάρα πολύ ζέστη και είχε κουνούπια: Ήταν καλοκαίρι στην Αυστραλία και εμείς είχαμε έρθει από τη βαρυχειμωνιά της Ελλάδος.
Εκείνο το πρώτο Σαββατοκύριακο στην Αυστραλία, πέρασε ήρεμα και ωραία στο σπίτι των φίλων μας. Το σπίτι τους είναι ένα ωραίο διώροφο σπίτι στις δυτικές συνοικίες της Μελβούρνης, με έναν θαυμάσιο κήπο στο πίσω μέρος. Μου έκανε τρομερή εντύπωση που εκείνο το πρώτο Σάββατο καθώς έπινα τον καφέ μου στο κήπο, είδα ένα σμήνος άγριων παπαγάλων πάνω σε μια αχλαδιά, να κατασπαράζουν τα φρούτα και να κάνουν πάρα πολύ θόρυβο!
Ο Νίκος μας πήγε και βόλτες στη Μελβούρνη, αλλά ήταν αδύνατον να καταλάβουμε πού βρισκόμασταν. Ήταν Σάββατο βράδυ όταν περάσαμε να μας δείξει το σπίτι που γεννήθηκε η Τερέζα και μετά μας πήγε να δούμε από κοντά το Eureka Tower, το ψηλότερο κτίριο στο νότιο ημισφαίριο. Τώρα πια που γνωρίζουμε λίγο τη Μελβούρνη, γελάμε με το πόσο «χαμένοι» ήμασταν εκείνες τις πρώτες μέρες!
Η Παναγιώτα δυστυχώς, ήταν χάλια. Την βλέπαμε με τη Τερέζα να μαραζώνει ώρα με την ώρα και περνάγαμε μεγάλη στεναχώρια. Ένα από τα πρώτα μελήματά μας, ήταν να της κάνουμε σύνδεση internet για το ipad της, ώστε να μπορεί να έχει συνεχή επαφή με τους φίλους της στην Ελλάδα (email, skype, facebook).
Μετά το πρώτο Σαββατοκύριακο, έφτασε και η μέρα του ραντεβού στο Ελληνικό σχολείο του Oakleigh (είναι μια συνοικία της Μελβούρνης στα ανατολικά). Μας πήγε όλους μαζί ο Νίκος.
Καθώς μπαίναμε στο σχολείο, θαυμάσαμε τη καθαριότητα και τη τάξη που υπήρχε παντού. Αρχικά, μας είπαν ότι θα μιλάγαμε με την υπεύθυνη για τα παιδιά του Year-12 ( αντίστοιχη Γ’ Λυκείου), η οποία ήταν μια αυστηρή κυρία με Αγγλοσαξονικές καταβολές. Μας είπε- με περίεργο ύφος- ότι «πολιτική» του σχολείου (προσέξτε τη λεπτομέρεια: «πολιτική του σχολείου»!), είναι τα παιδιά που έρχονται από την Ελλάδα, να γυρνούν μία τάξη πίσω για να μπορέσουν να συνηθίσουν τη γλώσσα (τα βασικά μαθήματα γίνονται στ’ Αγγλικά) και το σύστημα της Αυστραλίας, ανεξάρτητα από την επίδοσή τους στην Ελλάδα.
Μας ήρθε «κεραμίδα»! Για να μας το απαλύνουν λίγο, μας είπαν ότι ενδέχεται να μην εφαρμοστεί αυτή η «πολιτική» εφόσον τα παιδιά περάσουν μια αξιολόγηση εκεί μαζί τους, αλλά και πάλι, μας είπαν ότι δεν έχει συμβεί ποτέ!
Δεν μας είχαν προϊδεάσει γι’ αυτό κατά την επικοινωνία που είχαμε από την Ελλάδα. Η Παναγιώτα – με το δίκιο της – ξέσπασε σε φωνές και κλάματα μόλις βγήκαμε και φυσικά, συμφωνήσαμε μαζί της. Δεν ήταν δυνατόν να χάσουν τα παιδιά μια χρόνια για χάρη της «πολιτικής» τους, όταν μάλιστα, ειδικά η Παναγιώτα είναι μαθήτρια του 19-20 και ξέραμε ότι θα τα κατάφερνε μια χαρά! Το ίδιο και για τον Μάριο. Στο δρόμο για το σπίτι, το συζητήσαμε και καταλήξαμε ότι θα τους απορρίψουμε και θα ψάξουμε να βρούμε άλλο σχολείο. Νοιώθαμε ότι μας είχαν κοπεί τα φτερά και μας πλάκωσε η απογοήτευση…..
Την επόμενη μέρα, άρχισε αμέσως η έρευνα για το σχολείο που θα πάνε τα παιδιά. Μιας και όλοι οι φίλοι του πεθερού μου, ήταν στις δυτικές συνοικίες της Μελβούρνης, αναζητήσαμε σχολεία στα δυτικά, για να μείνουμε στα δυτικά. Εντοπίσαμε το Williamstown High School, δημόσιο σχολείο στο Williamstown. Το σχολείο αυτό, είδαμε στο internet ότι είχε πολύ καλή κατάταξη (rating) ανάμεσα στα σχολεία της Μελβούρνης. Σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη, τα σχολεία αξιολογούνται και τα αποτελέσματα είναι δημοσίως διαθέσιμα. Έτσι λοιπόν, επικοινωνήσαμε μαζί τους και κλείσαμε ραντεβού για 30 Ιανουαρίου, για να μας δουν. Πράγματι, μας υποδέχθηκαν πολύ διαφορετικά από το Ελληνικό σχολείο στο Oakleigh.
Το Williamstown High School (για συντομία θα το λέω εφεξής WHS) είναι χωρισμένο σε δύο μέρη: Το Senior WHS, δηλαδή το Λύκειο και το Junior WHS, δηλαδή το Γυμνάσιο. Πήγαμε αρχικά στο Senior όπου συναντήσαμε τον διευθυντή, έναν νέο άνθρωπο με Ιταλική καταγωγή.
Μόλις είδε τις βαθμολογίες της Παναγιώτας και μίλησε λίγο μαζί της, αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη, τη δέχθηκε στην αντίστοιχη Γ’ Λυκείου (Year-12). Το ίδιο έγινε και με τον Μάριο στο Junior, που ο διευθυντής αμέσως τον δέχτηκε στην αντίστοιχη Β’ Γυμνασίου (Year-8), με τον μόνο περιορισμό ότι δεν υπήρχε θέση σε τμήμα που έκανε Γαλλικά ως ξένη γλώσσα (ο Μάριος έκανε Γαλλικά στην Ελλάδα), αλλά μόνο μία θέση στο τμήμα που έκανε Γιαπωνέζικα ως ξένη γλώσσα! Καταλαβαίνετε τα πειράγματα που έπεσαν στον Μάριο από όλους μας!
Τα παιδιά θα έπρεπε να προμηθευτούν τις αντίστοιχες στολές (απαγορεύονται άλλα ρούχα στο σχολείο –ακόμα και τα ρούχα της γυμναστικής είναι με τα χρώματα και τα σχέδια του σχολείου!) και τα αντίστοιχα βιβλία από το εμπόριο (που είναι πανάκριβα). Εντυπωσιαστήκαμε από τις εγκαταστάσεις του σχολείου. Το Senior WHS βρίσκεται σε μια πολύ ήσυχη περιοχή πολύ κοντά στο ιστορικό κέντρο του Williamstown, ενώ το Junior WHS βρίσκεται λίγα τετράγωνα πιο πέρα, δίπλα ακριβώς στη θάλασσα. Φυσικά είχαμε εντυπωσιαστεί από τις εγκαταστάσεις (γυμναστήρια, τάξεις, βιβλιοθήκες), τη καθαριότητα και τη τάξη που επικρατούσε παντού. Η σύγκριση με τα ταλαίπωρα Ελληνικά σχολεία ήταν αναπόφευκτη….
(το επόμενο Σάββατο η συνέχεια: Ψάχνοντας για σπίτι)
Φωτογραφία από:
http://www.freedigitalphotos.net/
