Μέρος 5
Στις 19 Ιανουαρίου 2012 το πρωί, ήμασταν όλοι έτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν στις 1 το μεσημέρι και έτσι ξεκινήσαμε κατά τις 10 πμ για το αεροδρόμιο. Προκειμένου να χωρέσουν οι αποσκευές μας, είχαμε καλέσει τους γονείς μου και τ’ αδέρφια μου με τα αυτοκίνητά τους, να έρθουν από το σπίτι του πεθερού μου για να φύγουμε όλοι μαζί.
Πράγματι, κατά τις 10 πμ ξεκινήσαμε σε πομπή για το αεροδρόμιο. Η Παναγιώτα μας παρακάλεσε να περάσουμε από το σχολείο της όπου θα την περίμεναν όλοι οι συμμαθητές και φίλοι της να την αποχαιρετήσουν. Έτσι και έγινε, αλλά οι εικόνες που ζήσαμε, μας σημάδεψαν για πάντα. Όλα τα παιδιά έξω στην ηλιόλουστη αυλή του σχολείου να την αγκαλιάζουν και να κλαίνε…. Ακόμα και τώρα που σας τα γράφω αυτά, δεν μπορώ παρά να συγκινούμαι από την εικόνα αυτή!
Στο αεροδρόμιο όλα κύλισαν ήρεμα πίνοντας καφεδάκι με τους γονείς μας και τ’ αδέρφια μας μέχρι την ώρα που έπρεπε να περάσουμε τον έλεγχο διαβατηρίων και να κατευθυνθούμε προς την πύλη αναχώρησης. Αφού τους αγκαλιάσαμε και τους φιλήσαμε όλους, περάσαμε τον έλεγχο και αρχίσαμε να περπατάμε προς τη πύλη αναχώρησης. Γύρισα και κοίταξα τα λυπημένα πρόσωπα των ανθρώπων μας που μας χαιρετούσαν και αφού κούνησα το χέρι τελευταία φορά, γύρισα τη πλάτη και άρχισα να περπατώ γρήγορα προς τα μέσα.
Εκεί, δεν άντεξα και ξέσπασα σε γοερούς λυγμούς καθώς περπατούσα μέσα από το duty free, προσπαθώντας να κρυφτώ από τη Τερέζα και τα παιδιά. Εκεί ένοιωσα να ξεσπά όλη η φόρτιση των τελευταίων δύο μηνών. Έχω την εντύπωση ότι είχα να κλάψω έτσι από παιδί, δυνατά και μέσα από τα βάθη της ψυχής μου…..
Η πτήση διήρκησε συνολικά περίπου 20 ώρες (4 ώρες Αθήνα- Abu Dhabi, 2 ώρες αναμονή στο Abu Dhabi και 14 ώρες Abu Dhabi-Μελβούρνη). Είναι φυσικό, μετά από τόσες ώρες ταξιδιού, να είμαστε όλοι πάρα πολύ κουρασμένοι. Ήταν 20 Ιανουαρίου, 7μμ όταν φτάσαμε και λόγω καλοκαιρινής ώρας στην Αυστραλία, ήμασταν 9 ώρες μπροστά σε χρόνο από την Ελλάδα.
Στο αεροδρόμιο Tullamrine της Μελβούρνης, ήταν μαζεμένοι αρκετοί παλιοί φίλοι του πεθερού μου από τα χρόνια που ήταν εκείνοι στην Αυστραλία και μας περίμεναν. Οι εικόνες στο μυαλό μου παραμένουν συγκεχυμένες από τις στιγμές εκείνες που μας αγκάλιαζαν όλοι και μας εύχονταν το «Καλώς Ήρθατε».
Λίγα πράγματα θυμάμαι κατά τη διαδρομή από το αεροδρόμιο προς το σπίτι που θα μέναμε. Θυμάμαι καλά, ότι είχε πια νυχτώσει. Πόσο παράξενα ένιωθα που το τιμόνι στο αυτοκίνητο ήταν στα δεξιά και οι δρόμοι αντίθετοι με τους δικούς μας, καθώς επίσης και τους θαυμάσιους δρόμους πού όλοι ακολουθούσαν τα όρια ταχύτητος με ευλάβεια!
(το επόμενο Σάββατο η συνέχεια: Το σχολείο των παιδιών)
Φωτογραφία από: http://www.freedigitalphotos.net/
