Στον κήπο του μανδαρίνου, την αυγούλα κάθονταν μαζί ο μανδαρίνος και ο θεραπευτής του. Σιωπούσαν ακούγοντας κι απολαμβάνοντας ένα αηδόνι.

Μόλις ακούστηκε το θρόισμα των φύλλων που έδιωξε το αηδόνι, είπε στον μανδαρίνο ο θεραπευτής: «Σας έφερα σήμερα την αναφορά μου για τους υπόλοιπους στόχους».

«Βλέπω, αγαπητέ μου, ότι πήρες στα σοβαρά την πρότασή μου».

«Μα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και προκλητική» απάντησε ο θεραπευτής.

«Ναι, είναι ενδιαφέρον να αποζημιώνεσαι μόνον όσο είμαι καλά», σχολίασε ο μανδαρίνος, (βλέπε Ο Μανδαρίνος και ο Θεραπευτής του /1) και συνέχισε «χαίρομαι που η σοβαρότητά σου αλλά και η επάρκειά σου φαίνεται, αφού μου παρουσιάζεις γραπτή αναφορά. Όπως ξέρεις έπεα πτερόεντα (τα λόγια πετάνε). Είδες ακόμη και ο ήχος των φύλλων έδιωξε την αλήθεια του αηδονιού».

«Δεν θα μπορούσα να το κάνω αλλιώς, θα ήταν δείγμα ασέβειας σε σας αλλά και στην πρόκλησή σας» είπε ο θεραπευτής.

«Ας διαβάσουμε λοιπόν την αναφορά σου, δυνατά και σιγά-σιγά, έτσι κι αλλιώς το αηδόνι έφυγε», είπε ο μανδαρίνος κι άρχισε να διαβάζει με την βαθιά ήρεμη φωνή του.

«Ο δεύτερός μου στόχος είναι να βοηθήσουμε τον ασθενή μας να κατορθώσει κάτι πολύ σημαντικό, να κατακτήσει δηλαδή ή να ανακτήσει την ικανότητά του να υπάρχει σε σχέση με τον εαυτό του και όχι μόνο σε σχέση με τον άλλο».

Σήκωσε τα μάτια του από το χειρόγραφο ο μανδαρίνος και σχολίασε. «Θεωρείς δηλαδή ότι είναι εξίσου σπουδαία η φαινομενική μου ύπαρξη και η πραγματική. Το πώς παρουσιάζομαι δηλαδή στον ανώτερό μου, το πώς στον υπάλληλό μου, το πώς σε μια ομάδα ανθρώπων που με ενδιαφέρουν ή όχι και το πώς στον εαυτό μου».

Ο μανδαρίνος έκανε μια παύση σκεπτικός και συνέχισε, «το πώς, όμως, παρουσιάζομαι στον εαυτό απαιτεί χρόνο και μάλιστα ειδικό χρόνο».

«Αλήθεια είναι αυτό, αλλά εμπίπτει στις δικές σας αρμοδιότητες» σχολίασε με ήπιο ύφος ο θεραπευτής.

Τον κοίταξε για λίγο σκεφτικός ο μανδαρίνος και μετά στράφηκε στο χειρόγραφο και συνέχισε την ανάγνωση. «Οι τεχνικές που χρησιμοποιώ μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο, μέσω των εξωδεκτικών, εκείνα δηλαδή των ερεθισμάτων που εισέρχονται στο σώμα προερχόμενα από το περιβάλλον, και των ιδιοδεκτικών ερεθισμάτων του σώματος, εκείνα δηλαδή των ερεθισμάτων που προέρχονται μέσα από το σώμα, να αποκαταστήσει την εσωτερική του επικοινωνία, να ανακτήσει τη δυναμική σχέση με το σώμα του».

Σταμάτησε πάλι την ανάγνωση ο μανδαρίνος και σχολίασε, «το βρίσκω αρκετά φιλόδοξο, προϋποθέτει ότι ο ασθενής σου είναι απαθής το ίδιο και ο θεραπευτής». Όταν το μόνο που απάντησε ο θεραπευτής ήταν «ακριβώς», συνέχισε το σχόλιό του ο μανδαρίνος, λέγοντας «δηλαδή, αγαπητέ μου, δεν απευθύνεσαι σε όλους αλλά μόνον σε εκείνους που μπορούν να έχουν τη δυνατότητα να είναι απαθείς έστω και για λίγο».

«Αλήθεια είναι όταν το δούμε απόλυτα και για το μέγιστο ώφελος», απάντησε αργά-αργά ο θεραπευτής.

Ο μανδαρίνος τον κοίταξε για μια στιγμή και στράφηκε ξανά στο χειρόγραφο.

«Το να γνωρίζεις το σώμα σου, να διασφαλίζεις και να διατηρείς αυτήν την αυτοαναγνώριση, είναι μια σωματική αυτοθεραπεία. Η αυτογνωσία απαιτεί μιαν ελάχιστη αγάπη του εαυτού σου,ορισμένες φροντίδες, μια διατήρηση, μια λειτουργία. Το σώμα απαιτεί επίσης να μάθεις να το αισθάνεσαι».

Σταμάτησε σκεφτικός ο μανδαρίνος, ξαναγύρισε στο χειρόγραφο, διάβασε ξανά τα τελευταία και κοίταξε προσεκτικά για λίγο τον θεραπευτή, σαν να μετρούσε τις ανάσες του και να παρακολουθεί την πορεία του αέρα στο κορμί του.

Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να νιώσει τον αέρα να μπαίνει δροσερός μέσα του και να βγαίνει θερμός και υγρός. Μέσα στη σιωπή που παίδευε τον ήλιο στο ανέβασμά του στο στερέωμα, ο μανδαρίνος νόμισε πως άκουσε την αναπνοή του. Άνοιξε τα μάτια του και γύρισε στο χειρόγραφο. Η φωνή του διέλυσε την σιωπή και το φως του ήλιου φάνηκε πιο λαμπερό.

«Θα προσπαθήσω να αναλύσω τον τρίτο μου στόχο. Γνωρίζουμε πια ότι από το «δυναμικό» μας χρησιμοποιούμε ό,τι μας επέτρεψε η εμπειρία». Σήκωσε τα μάτια του ο μανδαρίνος και σχολίασε. «Ελπίζω, αγαπητέ μου, να το αναλύεις λίγο καλύτερα παρακάτω. Ας το διαβάσουμε όλο με προσοχή κι ας αφήσουμε τις συζητήσεις για αργότερα».

Ξανάρχισε να διαβάζει με την ίδια βαθιά και καθαρή φωνή, προϊόν της επιμελούς εκπαίδευσής του. «Η προσαρμογή των δυνατοτήτων του ανθρώπου στο χρηστικό του περιβάλλον, όσο του είναι απαραίτητη, άλλο τόσο του δημιουργεί προβλήματα, αφού δεν επιτρέπει την εκδήλωση δυνατοτήτων. Η πρώτη και θεμελιοδέστερη κινητική προσαρμογή του ανθρώπου είναι η βαρύτητα.

Αυτή η προσαρμογή εκφράζεται τόσο στη λειτουργία του νευρικού συστήματος, όσο και στη σύσταση των υποστηρικτικών συστημάτων του ανθρώπου, του οστικού, του μυϊκού και του συνδετικού ιστού. Οι κινητικές προσαρμογές όμως, που παρουσιάζονται στη διάρκεια της ζωής είναι κύρια προσαρμογές φυσιολογικών προτύπων κίνησης. Αυτά τα σχήματα κίνησης αν και είναι φυλογενετική κληρονομιά, για να επιμένουν στη φυσιολογική ύπαρξή τους, πρέπει να υποστηρίζονται από την εμπειρία. Αλλιώς παραμορφώνονται, δυσλειτουργούν, χάνουν την πλαστικότητά τους. Η αποκατάστασή τους είναι θεμελιώδους σημασίας για την πρόληψη των εκφυλιστικών παθήσεων του σκελετού, αλλά και για την ανθεκτικότητά μας στις δυναμικές επιθέσεις του περιβάλλοντος».

Ολοκλήρωσε την ανάγνωση ο μανδαρίνος, παρέμεινε για λίγο σκεφτικός, βυθισμένος στο χειρόγραφο και όταν σήκωσε τα μάτιά του και κοίταξε τον θεραπευτή, τον είδε να ορθώνει το κορμί του, τον ένιωσε να αναπνέει πιο γρήγορα και παρατήρησε ένα ελαφρύ κοκκίνισμα στο πρόσωπό του, έτοιμο για επεξηγηματικό διάλογο.

Του πέρασε από το νου η εικόνα της τίγρης που καραδοκεί την αντιλόπη που πίνει νερό στο ποτάμι. Άφησε τον χρόνο να κυλήσει, ξανακοιτάζοντας τα χειρόγραφα χωρίς να τα διαβάζει, και είπε στον θεραπευτή του «μου φαίνεται ότι όλα τα προηγούμενα πρέπει να τα μελετήσω και να τα συζητήσουμε, για να μη σε αδικήσω στο συμβόλαιό μας. Είναι και για το δικό μου συμφέρον».

«Αναμένω ανυπόμονα τη συζήτησή μας» απάντησε ξαφνιασμένος ο θεραπευτής.

Φωτογραφία από:
http://www.freedigitalphotos.net/