Μέρος 8
Είχαμε μπροστά μας περίπου 2 μήνες, μέχρι να τακτοποιήσει η Τερέζα τις δουλειές της στην Ελλάδα και να επιστρέψει πίσω στην Αυστραλία. Μου φαινόταν βουνό, γιατί είχα ένα σπίτι γεμάτο κούτες και δεν ήξερα που ήταν τα περισσότερα πράγματά μας, είχα να φροντίσω για τα καθημερινά του σπιτιού και των παιδιών και στο πίσω μέρος του μυαλού έπρεπε να έχω το νου μου να βρω δουλειά (για να αρχίσω όταν θα έβγαινε η «Partner Visa»). Πως θα πέρναγε αυτό το διάστημα;
Βέβαια, εδώ είναι που βοήθησε η εμπειρία μας: είχαμε ζήσει μία παρόμοια κατάσταση, όταν χρειάστηκε να φύγει η Τερέζα για την Αμερική πριν από 10 χρόνια και είχα μείνει μόνος με τα παιδιά πίσω στην Ελλάδα. Τότε είχαμε περάσει όλοι πολύ δύσκολα, αλλά στο τέλος, το αποτέλεσμα ήταν ότι μείναμε όλοι μαζί στην Αμερική, για περίπου ένα χρόνο και ακόμα και σήμερα, λέμε ότι ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μας!
Οι μέρες πέρασαν με μεγάλη δυσκολία, σχεδόν βασανιστικά. Κάθε μέρα πήγαινα τα παιδιά στο σχολείο και γύρναγα στο σπίτι και άνοιγα μια-μία τις κούτες και τακτοποιούσα τα πράγματα στη θέση τους. Παράλληλα, έκανα τα καθημερινά ψώνια και ετοίμαζα το φαγητό, μέχρι να έρθει η ώρα να πάω πάλι να φέρω τα παιδιά από το σχολείο. Ο στόχος μου ήταν, να επιστρέψει η Τερέζα από την Ελλάδα και να τα βρει όλα έτοιμα! Πού και πού έριχνα και μια ματιά στις αγγελίες για δουλειά, γνωρίζοντας όμως ότι μέχρι να εκδοθεί η «Partner Visa», δεν θα μπορούσα να εργαστώ. Μέχρι εκείνο το σημείο βέβαια, ένοιωθα σχετικά ασφαλής διότι είχαμε ακόμα κάποια χρήματα για να περάσουμε άνετα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχαμε κάνει «το κουμάντο» μας που λένε!
Θυμάμαι τις συζητήσεις που είχα με τα παιδιά. Τους έλλειπε, για άλλη μια φορά στη ζωή τους, η μαμά τους και καταλάβαινα πόσο πολύ τα πονούσε αυτό. Η Παναγιώτα τώρα, ένοιωθε χάλια για έναν επιπλέον λόγο και προσπαθούσα εναγωνίως να της μιλήσω στη προσπάθειά μου να την παρηγορήσω. Κάποιες φορές τα κατάφερνα και μέσα από τη συζήτηση, την ηρεμούσα. Όμως υπήρχαν οι στιγμές που τα ξεσπάσματα της ήταν πολύ δυνατά και δεν μπορούσα να καταφέρω τίποτα. Εκείνες οι ώρες ήταν για όλους μας οι πιο δύσκολες…
Με τη Τερέζα, όπως άλλωστε και με όλους τους συγγενείς και φίλους στην Ελλάδα, είχαμε συνεχή επαφή μέσω Skype. Αυτό μας βοήθησε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό κι εμένα και τα παιδιά, γιατί συζητάγαμε τα πάντα όσο αφορά τα παιδιά και τα διάφορα θέματα που προέκυπταν. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η τεχνολογία έχει αλλάξει ριζικά το θέμα της «ξενιτιάς». Οι εποχές που οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με γράμματα μια φορά το μήνα, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα πλέον, βρισκόμαστε στην εποχή του Skype και η επικοινωνία έχει περάσει σε άλλα επίπεδα. Αν εξαιρέσουμε τη διαφορά της ώρας, μπορεί να επικοινωνεί ο καθένας με τους αγαπημένους του ανθρώπους, ό,τι ώρα θέλει. Η επικοινωνία δε, δεν είναι μόνο φωνή, αλλά και εικόνα video σε πραγματικό χρόνο. Το εντυπωσιακό είναι ότι με μερικούς φίλους μου διαπιστώσαμε ότι τώρα έχουμε πιο συχνή επικοινωνία απ’ ότι είχαμε πριν φύγουμε από την Ελλάδα!
(Την επόμενη Παρασκευή η συνέχεια: Το πρώτο Πάσχα μακριά από την πατρίδα!)
Φωτογραφία: Άρης
Νεομετανάστης στην Αυστραλία – Μέρος 1 – Η Απόφαση
