Μέρος 1
Γεια Σας! Με λένε Άρη και τη Γυναίκα μου Τερέζα, τη κόρη μας Παναγιώτα και τον γιό μας Μάριο. Είμαστε μία μέση αστική οικογένεια από τα νότια προάστια της Αθήνας. Θα σας διηγηθώ με όση λεπτομέρεια μπορώ την «όμορφη» περιπέτεια της μετανάστευσης μας, στην Αυστραλία, πριν λίγους μήνες.
Το καλοκαίρι του 2011, κάναμε διακοπές με τα παιδιά μας στη Βόρεια Εύβοια. Η επιλογή για τις διακοπές του ’11, ήταν η Βόρεια Εύβοια διότι η κρίση και τα περιορισμένα οικονομικά, δεν επέτρεπαν τα περασμένα μεγαλεία των νησιών του Ιονίου ή των Κυκλάδων… Εκεί ήταν πιο οικονομικά.
Η συζήτηση με τη Τερέζα, περιστρεφόταν γύρω από το γεγονός ότι η Εταιρεία που εργαζόμουν, παρέπαιε και δε φαινότανε να βγάζει το χειμώνα… Μόνιμα το ερώτημα που μας απασχολούσε ήταν: «Μετά τι;;». Η Τερέζα έχει γεννηθεί στη Μελβούρνη της Αυστραλίας (είχε επιστρέψει στην Ελλάδα με τους γονείς της όταν ήταν μόλις 6 ετών), οπότε είχαμε το δικαίωμα να μεταναστεύσουμε εκεί και συνεχώς αναρωτιόμασταν: «Μήπως να φεύγαμε;». Το ερώτημα ερχότανε πάλι και πάλι, μιας και ανησυχούσαμε έντονα για το μέλλον των παιδιών μας.
Η Παναγιώτα, μόλις είχε τελειώσει τη Β’ Λυκείου και ήδη είχε κάνει το προπαρασκευαστικό καλοκαιρινό τμήμα στο φροντιστήριο, όπως όλα σχεδόν τα συνομήλικα παιδιά. Το όνειρό της από την 4η τάξη του Δημοτικού είναι να σπουδάσει βιολογία και ιδιαίτερα ν’ ασχοληθεί με την έρευνα. Είναι άριστη μαθήτρια. Ο Μάριος μόλις είχε τελειώσει την Α’ Γυμνασίου και το μόνο που τον ενδιέφερε σαν αγόρι που είναι, ήταν το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά στην παραλία.
Χωρίς να θέλω να «ευλογήσω τα γένια μας», θεωρώ τη Τερέζα και εμένα αρκετά μορφωμένους: Πανεπιστημιακές σπουδές, με εξειδικεύσεις και μεταπτυχιακά στην Αμερική. Γνωρίζουμε ότι για τα παιδιά μας, το μέλλον στην Ελλάδα είναι ζοφερό. Γνωρίζουμε ότι η Παναγιώτα δεν έχει καμιά ελπίδα στο τομέα που διάλεξε: Ποιά έρευνα στην Ελλάδα;;;
Οι διακοπές κάποτε τελείωσαν. Επιστρέψαμε στις δουλειές μας (η Τερέζα είναι Δημόσιος Υπάλληλος) και τα παιδιά ξεκίνησαν τη σχολική χρονιά. Η Τερέζα ξεκίνησε την διαδικασία να βγάλει Αυστραλιανό διαβατήριο, γιατί «ποτέ δεν ξέρεις»….. Επισκεφτήκαμε την Αυστραλιανή Πρεσβεία στην Αθήνα και μάθαμε τι χρειάζεται για να γίνει αυτό. Βασικό έγγραφο ήταν το «Πιστοποιητικό Γεννήσεως»/ «Birth Certificate» από τη Μελβούρνη. Κάπου στα χαρτιά του πατέρα της Τερέζας, βρήκαμε ένα παλιό και ταλαιπωρημένο χαρτί. Συγκεντρώσαμε και τα υπόλοιπα και πήγαμε στη Πρεσβεία.
Αμ, δε! Δεν ίσχυε… Έπρεπε να εκδοθεί καινούργιο από την Αυστραλία. Από το internet κατεβάσαμε τη φόρμα, συγκεντρώσαμε τα έγγραφα που απαιτούνταν γι’ αυτό και αφού δώσαμε τα στοιχεία της πιστωτικής μας κάρτας (κοστίζει $27 AUD), τα στείλαμε στην Αυστραλία για να εκδοθεί το καινούργιο Birth Certificate.
Πριν καλά-καλά μπει το φθινόπωρο του 2011 και ενώ η κρίση στην Ελλάδα ήταν σε πλήρη εξέλιξη, μας ήρθε αυτό που περιμέναμε από καιρό: Η Εταιρεία που εργαζόμουν έκλεισε. Ήταν 1η Οκτωβρίου όταν μου το ανακοίνωσαν, ημέρα των γενεθλίων μου! Βρήκα όμως τον εαυτό μου ψυχολογικά έτοιμο. Εκείνο το βράδυ μείναμε μέχρι αργά ξύπνιοι με τη Τερέζα, να συζητάμε τις εναλλακτικές λύσεις. Η μόνη βιώσιμη λύση, ήταν η αναχώρηση για την Αυστραλία. «Ο κύβος ερρίφθη»!
Η Προετοιμασία
Ξεκινήσαμε, ανακοινώνοντας την απόφαση μας στα παιδιά. Η Παναγιώτα αναστατώθηκε πάρα πολύ καθόσον είναι στην εφηβεία και έχει και έναν δεσμό με ένα αγόρι της ηλικίας της. Ο Μάριος το πήρε πολύ ήρεμα και έδειξε να καταλαβαίνει τα θετικά από τη κίνηση αυτή. Οι γονείς μου το δέχτηκαν ήρεμα, ενώ αντιθέτως οι γονείς της Τερέζας αναστατώθηκαν πάρα πολύ. Η Μητέρα της Τερέζας, η οποία έζησε στην Αυστραλία τη νιότη της, δουλεύοντας σε εργοστάσιο, έπεσε σε κατάθλιψη. Πιστεύει ότι οι δυσκολίες που πέρασε εκείνη, στη δεκαετία του ’60-’70 θα επαναληφθούν και για τη κόρη της. Η ιδέα του αποχωρισμού από τα εγγόνια της την τρελαίνει.
Μετά αρχίζει η κατάστρωση του σχεδίου: Πρέπει να φύγουμε κάπου μέσα στον Ιανουάριο του 2012. Ο λόγος είναι ότι στην Αυστραλία, η σχολική χρονιά αρχίζει 1 Φεβρουαρίου. Μέχρι τότε πρέπει να γίνουν πάρα πολλά πράγματα.
Εν τω μεταξύ και ενώ περιμέναμε το Birth Certificate της Τερέζας από την Αυστραλία, μαθαίνουμε ότι τα παιδιά, λόγω της Μητέρας τους, δικαιούνται να γίνουν κι αυτά Αυστραλοί Πολίτες (Citizens by Decent). Αυτό απαιτεί την ύπαρξη του Birth Certificate και του Αυστραλιανού διαβατηρίου της Τερέζας. Εγώ θα πρέπει να ξεκινήσω τη διαδικασία να εκδώσω «Partner Visa» για να μπορέσω να μείνω στην Αυστραλία με την υπόλοιπη οικογένεια. Διαβάζοντας τη διαδικασία στο internet, διαπιστώσαμε ότι είναι πραγματικά χαώδης, χρειάζεται πολύ χρόνο (περίπου 6 μήνες) και στοιχίζει πάρα πολλά χρήματα (περίπου $1900 AUD αν υποβάλλεις την αίτηση από χώρα εκτός Αυστραλίας) .
Μετά από αρκετές μέρες έφθασε το καινούργιο Birth Certificate της Τερέζας και αμέσως πήγε στη Πρεσβεία και εξέδωσε το Αυστραλιανό διαβατήριο (κόστος $233 AUD). Αμέσως μετά, ξεκινήσαμε να κάνουμε τα παιδιά Αυστραλούς πολίτες. Αφού συγκεντρώσαμε όλα τα απαραίτητα έγγραφα και τα μεταφράσαμε στη Μεταφραστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών (οδός Αρίωνος 10, Μοναστηράκι – διάρκεια περίπου 7 μέρες και κόστος 8-9 Ευρώ ανά έγγραφο) , τα στείλαμε στη Πρεσβεία της Αυστραλίας στο Λονδίνο (εκεί γίνεται αυτή η διαδικασία για την Ευρώπη). Το κόστος είναι $120 AUD για το πρώτο παιδί κι $95 AUD για το δεύτερο παιδί (εφόσον η αίτηση γίνεται συγχρόνως). Μέσα σε λίγες μέρες λάβαμε περιχαρείς, τα πιστοποιητικά υπηκοότητας των παιδιών και σπεύσαμε αμέσως στη Πρεσβεία να εκδώσουμε τα Αυστραλιανά διαβατήρια και γι’ αυτά (κόστος $117 AUD για κάθε παιδί). Άρα τα πρώτα διαδικαστικά είχαν γίνει. Η Τερέζα και τα παιδιά ήταν έτοιμοι!
(το επόμενο Σάββατο η συνέχεια: Συγκεντρώνοντας τα απαραίτητα έγγραφα)
(Φωτογραφίες: Άρης)
