Ο Billy Ward, σύμβουλος επιχειρήσεων, μας δίνει μια εκπληκτική ομιλία. Μπορούμε να μιλάμε κάθε μέρα για πολλά αξιόλογα πράγματα που καθορίζουν τη ζωή μας. Λίγα όμως είναι αξιόλογα τόσο, όσο η αγάπη. Μαζί με τον ομιλητή μας, μπορούμε να κάνουμε ένα ταξίδι στην αγάπη για το πώς την προσφέρουμε και πώς την δεχόμαστε από τους άλλους.

• «Η ζωή είναι αγάπη». Αυτό μας λέει κατευθείαν ο Μπίλυ Γουάρντ. Η αγάπη μάς γεμίζει με φως και φωτίζει και τις μεταξύ μας σχέσεις. Οι άνθρωποι συνήθως, βλέπω οτι διαλέγουν ανάμεσα στην αγάπη και σε κάτι άλλο. Όποιοι διάλεξαν την αγάπη, έκαναν το σωστό». Ωραίες οι διαπιστώσεις του ειδικού, αλλά πόσο αληθινό είναι; Τότε γιατί πονάμε; Έχει πάντα η αγάπη καλό αποτέλεσμα για μας; Αν μας νοιάζει να δίνουμε αγάπη και να νιώθουμε τη χαρά της προσφοράς, τότε είμαστε πολύ τυχεροί γιατί για το μόνο που πονάμε, είναι οτι δε δέχτηκαν την αγάπη μας.
• Ο Μπίλυ Γουάρντ μας λέει πως η έδρα της αγάπης είναι μέσα μας. Ξεκινάει από τη σχέση που έχουμε εμείς με τον εαυτό μας. Μετά, ακολουθεί η αγάπη μας για κάποιον άλλον. Ο ομιλητής βάζει άσκηση… διαλογισμού στους θεατές και τους ρωτάει : «Αφού κλείσετε τα μάτια σας, σκεφτείτε τον ήλιο που φέγγει ασταμάτητα. Σας θυμίζει το συνεχές φως του ήλιου πάνω μας κάποιον που αγαπάτε;». Όπως βλέπετε, τα σύμβολα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. «Μετά, σκεφτείτε έναν φάρο που βρίσκεται στην άκρη της ξηράς και μετά αρχίζει ο ωκεανός. Η δουλειά του φάρου είναι να οδηγεί τους ναυτικούς. Είναι κάποιος στη ζωή σας φάρος; Σας οδηγεί στο να καταλάβετε ποιοί είστε;». Οι «δοκιμασίες» δε σταματούν εκεί! «Τώρα σκεφτείτε μία μπάλα που έχουν στις disco. Υπάρχει κάποιος στη ζωή σας που σας γεμίζει με φως και ενέργεια όπως όταν περιστρέφεται η ντισκομπάλα;»
• Στο επόμενο μέρος της ομιλίας του, ο ψυχολόγος μπαίνει στο κύριο μέρος του μηνύματός του και μας διηγείται την ιστορία του από τότε που γνώρισε έναν μαθητή του, τον Ντάνιελ. O Γουάρντ διηγείται μια ιστορία που τον πόνεσε αρκετά καθώς κόπηκε από την ομάδα ράγκμπι. Χρειάστηκε να κάνει μια νέα αρχή και έτσι άρχισε να διδάσκει θεολογία και ράγκμπι. «Ο Nτάνιελ με έμαθε, εμένα και όλο το σχολείο, να αγαπάμε (…) ο Ντάνιελ είχε μέσα του την αγάπη, φώτιζε παντού και όλοι τον λάτρευαν γιατί ήταν ελεύθερος (…) Ο Ντάνειλ είναι ο λόγος που είμαι σήμερα εδώ και είμαι ευγνώμων για τη ζωή μου, δυστυχώς δεν είναι όμως και εκείνος (…) Προσπάθησε να με φέρει σε επαφή με την ξαδέρφη του, τη Λία* και να μας κάνει ζευγάρι (…). Ο Ντάνιελ είναι ακόμη και σήμερα ο φάρος μου και με έμαθε οτι όλοι είμαστε φάροι, όλοι μπορούμε να δούμε στον άλλον την αγάπη». «Όλοι έχετε μέσα σας καλοσύνη και αξίζετε να αγαπιέστε και να ανήκετε στον κόσμο κάποιου που σας αγαπά, όπως και να είστε. Είμαστε όλοι τέλεια ατελείς, άλλωστε».
• Ο Ward μας λέει πως από τον Ντάνιελ θυμάται πως πρέπει να αγαπάμε χωρίς όρους. Για να γίνει αυτό πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως εκείνος είναι.

*σ.σ.: η Λία είναι πλέον γυναίκα του και έχει μαζί της τρία παιδιά.