Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να μετράει κανείς το χρόνο του. Μπορεί να τον μετράει με τον συμβατικό τρόπο, με λεπτά, με ώρες, με μέρες, με μήνες, με χρόνια.
Μπορεί να τον μετράει με εποχές, με τα καλοκαίρια και τους χειμώνες που πέρασαν.
Μπορεί να τον μετράει με τη φυσική εξέλιξή του και τα στάδια που πέρασε, τότε που ήταν παιδί, τότε που ήταν νέος, που μεγάλωσε, που έκανε οικογένεια, που δούλευε πολύ, που πήρε σύνταξη, που έγινε παππούς.
Μπορεί επίσης, να τον μετράει με αυτά που «απόκτησε», τότε που πήρε το πρώτο του ποδήλατο, τότε που πήρε το πρώτο του αυτοκίνητο, που πήρε το σπίτι, που πήρε το μεγάλο αυτοκίνητο, που πήρε το εξοχικό.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να περνάει κανείς το χρόνο του. Μπορεί να τον πιάνει από τα μαλλιά μαζί με τις ευκαιρίες, που κάθε στιγμή του προσφέρει. Μπορεί να τον αφήνει να κυλάει και μετά να διαπιστώνει ότι κύλησε. Μπορεί να παράγει κέφι, χαρά, ευτυχία, φιλία, παρέα, εργασία, εξέλιξη και να απολαμβάνει. Μπορεί να εγκλωβίζεται σε αδιέξοδα, αδικίες, ατυχίες, αδυναμίες, ακεφιές, μοναξιές.
Υπάρχει ένας τρόπος να ταυτίζει κανείς τον τρόπο που μετράει τον χρόνο του με τον τρόπο που τον περνάει. Να είναι ένα.
Αντιγράφω από το αριστουργηματικό βιβλίο του Αργεντινού γιατρού, ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα, Χόρχε Μπουκάι με τίτλο «Ιστορίες να σκεφτείς», εκδόσεις Opera, επιλεγμένα τμήματα της πρώτης του ιστορίας με τίτλο «Ο Ερευνητής»…
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραίτητα κάποιος που βρίσκει. Μια μέρα ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Μια μπρούτζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες, που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.
Αμντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.
Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε…
«Τι συμβαίνει σε αυτό το χωριό;» είπε ο ερευνητής. «Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σε αυτό το μέρος;»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε: «Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι έχουμε ένα παλιό έθιμο. Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο, όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή; Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
Και η εγκυμοσύνη και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
Και ο γάμος των φίλων;
Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μία μακρινή χώρα;
Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
Ώρες; Μέρες;
Έτσι, συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε…
Κάθε λεπτό.
Όταν κάποιος πεθαίνει,
έχουμε τη συνήθεια
να ανοίγουμε το τετράδιό το
και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης
για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.
Γιατί αυτός είναι για εμάς
ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος
ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ.»
Σκεφτείτε το.
Και μετρήστε κι εσείς το χρόνο σας
με τον τρόπο που σας αξίζει να τον ζείτε.
Φωτό από: www.sxc.hu
