Ένα τσουνάμι τρομακτικής αρνητικής ενέργειας κατέκλεισε τα social media και διάφορα ειδησεογραφικά και μη site γύρω από το ξαφνικό φευγιό του Παντελή Παντελίδη.

-«Εγώ τη μουσική του δεν την άκουγα αλλά κρίμα.»

-«Εμ έτσι όπως έτρεχε και το πόσο θα είχε πιει, λογικό.»

-«Ναι ok, σιγά τον ήρωα που έσωσε την κοπέλα, από τον κραδασμό έπεσε πάνω της.»

-«Ok, πηγαίντε όλοι στην κηδεία τώρα, δείξτε μουσική παιδεία.»

-«Κάθε μέρα πεθαίνουν τόσοι, ok τι να κάνουμε.»

Ας αρχίσουμε όμως να βλέπουμε κάποια πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.

• Το πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα και από ποιο τρόπο και με τι τρόπο, και σε τι ηλικία δεν σημαίνει πως ο αιφνίδιος θάνατος κάποιου ανθρώπου που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει «μπει» στα σπίτια του κόσμου και άρα τον νιώθει δικό του, δεν πρέπει να συγκινεί και να επηρεάζει το κοινό.

• Τι σχέση έχει η θλίψη για ένα τραγικό γεγονός με τα μουσικά ακούσματα. Το δεν γνώριζα τον ίδιο, πιο λογικό. Τι τρέχεις να πάρεις θέση βγάζοντας την ουρά σου από έξω από μία μουσική που τάχα μου ξαφνικά έγινε μίασμα για όλους, ενώ σίγουρα οι περισσότεροι που δεν την ακούγατε, και τα τραγούδια του έχετε σιγοτραγουδήσει, και αν όχι τα δικά του, όλων των συναδέλφων καλλιτεχνών του, που γεμίζουν ασφυκτικά από κόσμο τα νυχτερινά κέντρα.

• Το αν γέμισε κόσμο ή όχι η κηδεία του επίσης τι θα πει και τι σημαίνει; Γιατί είναι κακό να παρίστασαι και να συμπαρίστασαι στην δύσκολη στιγμή κάποιου και στο τελευταίο ταξίδι κάποιου είτε τον γνώριζες προσωπικά είτε όχι; Γιατί όλους αυτούς τους καλλιτέχνες εκεί έξω, οι περισσότεροι δεν τους ξέρουμε προσωπικά, έχουμε όλοι (και δεν γενικεύω με το όλοι) όμως έχουμε ακούσει, κλάψει, ερωτευτεί, γελάσει, δακρύσει με τα τραγούδια τους. Έχουμε όλοι μάθει πράγματα για την προσωπική τους ζωή και αυτό γιατί τα περιοδικά lifestyle τις περνάνε από μικροσκόπιο. Έχουμε όλοι κατακρίνει/επικρίνει/κρίνει τις κινήσεις τους, τις δηλώσεις τους, τις αποφάσεις τους γιατί απλά βγαίνουν στην επιφάνεια και στο γυαλί και άρα εκτίθενται. Με αυτό το άλλοθι λοιπόν τους γνωρίζουμε και αν κάποιος θελήσει να παραβρεθεί στην κηδεία κάποιου, δεν σημαίνει ότι δείχνει μουσική παιδεία ή χαμηλό επίπεδο, ίσως απλά να δείχνει ανθρωπιά και συμπαράσταση.

• Το ότι έχεις βήμα στα social media δεν σημαίνει ότι κάποιος σε έθεσε φωτεινό παντογνώστη και κριτή ζωής και θανάτου.

• Ποιον αφορά αν άκουγες ή δεν άκουγες την μουσική του, η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από την ελληνική μουσική που κατακλύζει τηλεόραση, ραδιόφωνα, YouTube κλπ τα τελευταία πολλά πολλά-πολλά χρόνια. Άρα μάλλον δεν έχεις καν ακοή φίλε.

• Προσωπικά θα ήθελα να μείνω στο ότι ο τραγικός αυτός θάνατος άγγιξε περισσότερο κόσμο από ό,τι – χτύπα ξύλο – να άγγιζε κάποιου άλλου καλλιτέχνη με περισσότερη καριέρα χρονικά και περισσότερους χρυσούς δίσκους ποσοτικά. Ίσως γιατί η ζωή του και η καριέρα του βασίστηκε σε όνειρα, σε όνειρα που όλοι μπορεί να έχουμε και πολλοί να μην τολμάμε ή να μην αντέχουμε τον κόπο να τα υλοποιήσουμε γιατί πιστεύουμε πως έλα μωρέ, καλά είμαι και έτσι αλλά δεν είμαι.

• Εκείνος ήταν ένας μόνιμος του ναυτικού, στρωμένη δουλειά για τους έξω. Αλλά το μικρόβιό του ήταν άλλο, και το δούλευε τόσο που κατάφερε να τραβήξει την προσοχή και από την αφάνεια να περάσει στην επιφάνεια, να λάμψει ουσιαστικά γιατί έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, και δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά δεν το καταφέρνουν και πολλοί αυτό δυστυχώς, να φέρουν τα όνειρά τους εις πέραν.

• Και εγώ αυτό κρατάω από όλο αυτό, πως αν έχουμε όνειρα ας παλεύουμε για αυτά, γιατί μπορεί κάποια μέρα εκεί που δεν το περιμένουμε κάποιος να μας τραβήξει την κουρτίνα και να βρεθούμε στην σκηνή να τα πραγματοποιούμε. Αλλά να προσέχουμε λίγο παραπάνω, γιατί αν είναι στο χέρι μας ενδεχομένως να μπορούμε να τα ζήσουμε αρκετά παραπάνω.

Φωτό από: thenextweb.com