– Δεν πάμε μια βόλτα το μικρό; Θα θέλει λίγο να τρέξει να ξεδώσει.
– Άντε πάμε, προς τα πού;
– Πάμε μέσα στο παρκάκι…
– Συγνώμη, θες να μου πεις ότι αυτό υπήρχε εδώ από πάντα; Το έχεις ξαναδεί;
– Να σου είμαι ειλικρινής, άλλη μια φορά έχω έρθει εδώ στο παρκάκι αλλά δεν το πρόσεξα, μπήκα και βγήκα πολύ γρήγορα…
Και αυτός είναι ένας διάλογος για όλα όσα μας παρέχει ο δήμος μας και τα οποία ύστερα από 17 χρόνια παρατηρήσαμε με την αδερφή μου… το ηθικόν δίδαγμα; Δεν παρατηρούμε…
Προσπερνώντας τα σημαντικά
Οι άνθρωποι στην καθημερινότητά μας έχουμε την τάση να περπατάμε, να κοιτάμε και απλά να ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΜΕ!
Πόσες φορές δεν έχει τύχει να έχουμε αναφωνήσει αν κάτι που βλέπουμε υπήρχε από πάντα, γιατί πολύ απλά δεν το είχαμε ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ποτέ; Πολλές…
Παρατηρώντας τη ζωή μας
Ζούμε μέσα σε μία καθημερινότητα που μας παρασύρει, μας πιέζει, τρέχουμε με τα «τρέχοντα» και ξεχνάμε όλα τα υπόλοιπα, όλα αυτά που βάζουν λίγο αλατοπίπερο στη ζωή μας, που τη διαφοροποιούν τόσο όσο η ρουτίνα να μην γίνεται αντιληπτή.
Δεν είναι μόνο τα μέρη της περιοχής στην οποία μένουμε, τα οποία χάνουμε, γιατί τα κοιτάμε χωρίς να τα παρατηρούμε, αλλά και η ίδια μας η ζωή.
Δεν είναι λίγες οι φορές που περνάνε οι μέρες και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις κάνει τίποτα για σένα, ή μάλλον τίποτα που να σου τράβηξε την προσοχή ώστε να το θυμάσαι.
Και έχει νόημα;
Συμπέρασμα
Η ζωή είναι μικρή… και επειδή βιαζόμαστε να την ζήσουμε πρέπει να πάμε λίγο πιο αργά και να κάνουμε περισσότερες στάσεις!
Φωτό από: Green People
