Μεγάλωσα ακολουθώντας το μπαμπά μου σε ένα εργαστήριο που τα είχε όλα, σφυριά, κατσαβίδια, βίδες, ξύλα, χρώματα, πινέλα κλπ.. Θυμάμαι πως πάντα όταν κάτι χαλούσε ή αν θέλαμε να φτιάξουμε κάτι καινούριο, ζωγραφίζαμε σε χαρτί το σχέδιο και αρχίζαμε με το πριόνι να κόβουμε τα ξύλα, να χρωματίζουμε και στο τέλος να φτιάχνουμε πράγματα, που περισσότερο πρακτικά τα έλεγες παρά κομψοτεχνήματα. Ωστόσο ήταν φτιαγμένα με μεράκι και χαρά και αυτό φαινόταν από το χαμόγελό μας κάθε φορά που στεκόμασταν μπροστά από βιβλιοθήκες, ράφια και ντουλάπια που είχαμε φτιάξει μαζί, σαν ομάδα.
Έμαθα λοιπόν πως πολλά πράγματα μπορείς να κάνεις μόνος σου αρκεί να έχεις λίγη φαντασία, τα κατάλληλα εργαλεία και όρεξη… και έτσι ήταν η πρώτη μου επαφή με τη λογική «Κάνε το μόνος σου», ελληνιστή DIY.
Σαν φοιτήτρια, πέρα από το πρακτικό του ζητήματος του DIY με είχε πιάσει και το καλλιτεχνικό με αποτέλεσμα φίλοι και γνωστοί να λαμβάνουν δώρα πασμίνες με ζωγραφισμένα λουλούδια, καρτούν και ό,τι άλλο μπορούσα να ζωγραφίσω/ξεπατικώσω πάνω σε ρούχο. Μία ανάγκη για έκφραση και για εξοικονόμηση χαρτζιλικιού θα την έλεγα, τώρα που το κοιτάω πίσω. Και λίγα χρόνια μετά και με την πρώτη δουλειά, τα diy εργαλεία καταχωνιάστηκαν σε ένα συρτάρι στη ντουλάπα το οποίο άνοιγα πού και πού για να ξεσκονίσω και να δω ποια από τα χρώματα έπηξαν για να τα πετάξω…
Και κάπου εκεί μετά το 2008 που έσκασε η φούσκα της κρίσης όλο αυτό άρχισε να γίνεται κίνημα.
Ο κόσμος χρειάστηκε να κλειστεί στο σπίτι για να ανταπεξέλθει στα απίστευτα φορολογικά έξοδα, και επειδή μαζί με την οικονομική κρίση ξεκίνησε και η τηλεοπτική, άρχισε να βρίσκει άλλους τρόπους για να περνάει την ώρα του και να ομορφαίνει την καθημερινότητα του. Και έτσι το DIY πήρε φωτιά. Σεμινάρια, κέντρα, εργαστήρια, καταστήματα και on line sites σαν τρελά ξεκίνησαν να παρέχουν συμβουλές και τεχνικές DIY, και να πουλάνε την απαραίτητη πρώτη ύλη για να φτιάξεις μόνος σου πράγματα.
Και δεν είναι περίεργο, η κρίση φέρνει μιζέρια αλλά στρέφει τον κόσμο σε άλλα μονοπάτια δημιουργικότητας και «οικονομίας». Τον ξυπνάει κατά κάποιο τρόπο…
Μέχρι το 2008 τα πράγματα φαίνονταν ρόδινα και ξοδεύαμε αλόγιστα για ανούσια υλικά πράγματα, τα λεγόμενα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η κρίση όμως μας αφύπνισε και μας οδήγησε σε νέους δρόμους δημιουργικότητας και καλλιτεχνίας. Και εννοείται πως δεν πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας το DIY ως πανάκεια ή ως κάτι ισοπεδωτικό… είναι ένας τρόπος έκφρασης, απασχόλησης, εξοικονόμησης και (γιατί όχι;) επαγγέλματος αλλά σίγουρα για κάποια πράγματα υπάρχουν οι ειδικοί και οι ειδήμονες που χρειάζονται την αναγνώρισή μας! Σίγουρα κάτι καλύτερο κάνουν από εμάς…
ΥΓ: και το 2010 ξανάνοιξα εκείνο το συρτάρι και έκτοτε δεν το ξανάκλεισα…
Φωτό από: http://www.riggspartners.com/tag/diy-movement
