Λατρεύω τα ταξίδια! Αυτή την αγχωμένη και γεμάτη προσδοκία προετοιμασία, την αίσθηση της απόλυτης προσωπικής ελευθερίας (ότι μπορώ να κάνω οποιαδήποτε τρέλλα και κανείς δεν θα με αναγνωρίσει!) και την επιστροφή στην καθημερινή ζωή με «φορτωμένες τις μπαταρίες» μου, σαν να έχω λείψει έναν ολόκληρο μήνα.
Στα ταξίδια μου δεν θέλω, κατά το δυνατόν, να με αποσπούν πράγματα που μεταφέρουν τις καθημερινές μου συνήθειες στον τόπο που επισκέπτομαι, όπως π.χ. laptop και άλλα παρεμφερή.
Επομένως, έχοντας πλήρη συναίσθηση του τι λέω, δηλώνω ότι ανήκω στο είδος των περιηγητών και όχι των τουριστών. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν φτάνει ο χρόνος για να δω ένα μουσείο και την κεντρική αγορά τροφίμων, θα προτιμήσω την κεντρική αγορά. Θέλω πάνω απ’ όλα να «νιώθω» τη διαφορετική κουλτούρα κάθε τόπου και κάθε λαού: πώς κυκλοφορούν, πώς συμπεριφέρονται στους άλλους ανθρώπους, πώς συμπεριφέρονται στους δημόσιους χώρους αυτούς καθαυτούς, πώς συναλλάσσονται, πώς τρέφονται, κ.λ.π. Αν άλλοι τρέχουν να επισκεφθούν τα εμπορικά καταστήματα, εγώ ψάχνω τις – όσο το δυνατόν – αυθεντικές τοπικές γεύσεις.
Κάθε ταξίδι μου συνδέεται με χαρακτηριστικές αισθητηριακές αναμνήσεις: εικόνες, χρώματα, ήχους, μουσικές, υλικά που άγγιξα, ευχάριστα ή δυσάρεστα ερεθίσματα της όσφρησης και γεύσεις, γεύσεις, γεύσεις. Αυτά που συνήθως «κουβαλάω» από τα ταξίδια μου είναι τρόφιμα. Είτε για να γνωρίσω και να μοιραστώ τη γεύση τους με αυτούς που αγαπώ, είτε για να παρατείνω, έστω για λίγο, αυτή τη γευστική ευδαιμονία που ένοιωσα όταν δοκίμασα κάτι διαφορετικό.
Η γευστική μου μνήμη ξυπνάει μαζί με τους σιελογόνους αδένες, αμέσως μόλις αναφερθεί ο τόπος που έχω επισκεφθεί και με κατακλύσουν οι εικόνες του: η Λήμνος συνδέεται με τον υπέροχο κόκορα με τις Κασπακιανά ζυμαρικά, η Λέρος με τη Λεριά σαλάτα με κάππαρη και τον υπέροχο παστό κολιό, η Λέσβος με τις χάχλες, το ούζο, το γιαούρτι Μανταμάδου, κ.λ.π., η Κόνιτσα με τις λεπτές ηπειρώτικες πίττες, η Αγία Κυριακή απέναντι από το Τρίκερι με την αχινοσαλάτα και τις κουτσομούρες, η Νίσυρος με την κωλοχτύπα και το ντόπιο τυρί, το Πόζαρ με τις κόκκινες πιπεριές, η Αλεξανδρούπολη με τα μύδια σαγανάκι, η Θεσσαλονίκη με το τζιεροσαρμά (και πολλά άλλα), η Καλαμάτα με τα μαυρομάτικα φασόλια με χόρτα, η Πάτρα με τη σκλεπού (πεσκαντρίτσα) σούπα και τις λιγδοπούλες, το Μεσολόγγι με τα ψητά χέλια, η Σαμοθράκη με τα τυριά και το ημιάγριο κατσίκι, η Σκύρος με τη γραβιέρα και τους αστακούς, η Κρήτη με το γαμοπίλαφο, τη χανιώτικη τούρτα και πολλά άλλα, ο Βόλος με τους άπειρους μεζέδες.
Δύσκολο να αναφέρω όλους τους τόπους της χώρας μας κι όλα τα μεζεκλίκια τους, επειδή θέλω να κάνω και μια αναφορά αστραπή σε γεύσεις εξωτερικού: Το σαλάμι τσορίθο και την παέγια στην Ισπανία, τα θαλασσινά μύδια (moules marinières), τα κρουασάν κι ένα σωρό άλλες λιχουδιές στη Γαλλία, τα λουκάνικα και τη μπύρα στις καντίνες του δρόμου στη Γερμανία, τον τάρανδο εκτροφείου στη Δανία, το Sunday Roast σε καλές παμπ στη Βρεττανία, το αρνί μαγειρεμένο με πολλαπλούς τρόπους σε Παλαιστινιακό χωριό στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, την αυθεντική λεμονάδα στο Ισραήλ, τα πεϊνιρλί και τις πίττες που φτιάχνονται μπροστά σου σε διάφορα μέρη του Πόντου, στην Τουρκία, και άλλα πολλά, «ων ουκ έστιν αριθμός».
Οι γεύσεις των ταξιδιών μου ήταν και είναι για μένα το κλειδί που ανοίγει την πόρτα ενός ολόκληρου πολιτισμού. Γι αυτό και η χαρά μου είναι ανείπωτη αν ανακαλύψω στην Αθήνα καταστήματα που φέρνουν τα καλούδια που γεύτηκα σε κάποιο μου ταξίδι.
