Σήμερα, το site www.tsemperlidou.gr, με πολλή χαρά δημοσιεύει κατά αποκλειστικότητα, τις εμπειρίες την εκπληκτικής νεαρής ακτιβίστριας Ρενάτας Ζεντέλη από τις υποβρύχιες καταδύσεις της, όπου σε μακρινά μέρη του πλανήτη, καταδύεται με κλουβιά για να παρακολουθεί λευκούς καρχαρίες.
Διαβάστε εδώ, πώς περιγράφει η ίδια, με δικά της λόγια, το πρόσφατο ταξίδι της στο νησί των καρχαριών, Isla Guadalupe, στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Πώς ξεκίνησε η αγάπη μου με τους καρχαρίες.
Όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν το πάθος μου για τους καρχαρίες. Ένα πάθος το οποίο ξεκίνησε από την τρυφερή ηλικία των 6-7 και χρόνο με τον χρόνο γινόταν όλο και πιο έντονο, όλο και πιο βαθύ. Ενώ τα άλλα κοριτσάκια ζητούσαν κούκλες, εγώ ζητούσα καρχαρίες! Θυμάμαι σε κάποια γενέθλια πως μου είχαν κάνει δώρο οι γονείς μου βιβλία του Jacques-Yves Cousteau και τα φύλαγα σαν κόρη οφθαλμού. Έβλεπα φωτογραφίες και ντοκιμαντέρ με δύτες να κολυμπούν με καρχαρίες ή με δύτες μέσα σε κλουβιά να παρατηρούν καρχαρίες και παρακαλούσα μια μέρα να μπορέσω να κάνω και εγώ κάτι σαν αυτά.
Τα χρόνια περνούσαν και οι συλλογές μου από βιβλία, βιντεοκασέτες και περιοδικά όλο και μεγάλωναν! Άπειρα τετράδια με αυτοκόλλητα και κομμένες σελίδες από περιοδικά. Τα δικά μου μοναδικά λευκώματα. Δύτες, αυτοδύτες, καρχαρίες, κοραλλιογενείς ύφαλοι, θάλασσες, λίμνες, βυθοί… μια προσωπική θάλασσα από τον δικό μου παράδεισο!
Στα 24 μου πιστοποιήθηκα σαν αυτόνομος δύτης. Δύτης ανοιχτής θάλασσας (Open Water Diver) μέσα σε μια εβδομάδα. Δεν ήταν κατόρθωμα! Οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει. Κατάφερα όμως να εισχωρήσω μέσα στον κόσμο που τόσα χρόνια λαχταρούσα με την ασφάλεια της αυτονομίας του οξυγόνου μιας μπουκάλας και άρχισα να ρουφάω κάθε παραμικρή λεπτομέρεια που έβλεπα μπροστά μου. Βουτιά την βουτιά, έφτασα μέσα σε 6 χρόνια να έχω πάνω από 200 καταγεγραμμένες βουτιές, και στα 8 χρόνια να πιστοποιηθώ και ως rescue diver.
Στα τέσσερα χρόνια καταδύσεων μου έκαναν οι γονείς μου το πιο υπέροχο δώρο για τα γενέθλια μου. Με πήγαν στο Ντουμπάϊ σε ένα πολύ γνωστό ξενοδοχείο και εκεί κανόνισα να κάνω μια βουτιά σε ένα ενυδρείο 11 εκατομμυρίων λίτρων νερού με 65,000 διαφορετικά ήδη ψαριών, όπου μέσα σε αυτά υπήρχαν και σαλάχια και καρχαρίες! Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να ταΐσω με τα ίδια μου τα χέρια τα σαλάχια, μύδια και τους καρχαρίες, καλαμάρια! Θυμάμαι ακόμη να βλέπω την μητέρα μου μέσα από το γυαλί να με κοιτάζει με τέτοιο θαυμασμό και την χαρά ενός μικρού παιδιού. Νομίζω πως τότε ήταν και η στιγμή που μπόρεσε να καταλάβει πραγματικά το πάθος μου. Χωρίς να βρίσκεται μέσα στο νερό μαζί μου, πίσω από την ασφάλεια ενός τζαμιού, συνειδητοποίησε και εκείνη ότι ο «δεύτερος κόσμος μου» είχε ηρεμία, αγάπη και ασφάλεια. Όλες οι λάθος αντιλήψεις της γκρεμίστηκαν με μια ανάσα και τράβηξε τόσα πολλά βίντεο και φωτογραφίες, που ειλικρινά τέτοιο υλικό δεν είχε ούτε όταν αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο!
Λίγο πριν κλείσω τα 30 μου πήρα την δυσκολότερη, μεγαλύτερη και καλύτερη απόφαση, και βρέθηκα μόνη μου στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό όπου και συμβίωσα στο ίδιο περιβάλλον για 2,5 μέρες με την μεγαλύτερη μου αγάπη, τον μεγάλο λευκό καρχαρία. Όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου τι είχα σκοπό να κάνω κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό!! Η μαμά μου, προς μεγάλη μου έκπληξη, σε εμένα δεν είπε κουβέντα, αλλά ο μπαμπάς μου, που συνήθως μένει αμέτοχος στις τρέλες μου, μέχρι και που με άφησε στο αεροδρόμιο, προσπαθούσε με άπειρα τεχνάσματα ακόμα και αστείες «απειλές» να μου αλλάξει γνώμη! Ίσως και η μοναδική φορά που δεν τα κατέφερε!
Βουτώντας δίπλα σε λευκούς καρχαρίες.
Ένα ταξίδι με μοναδικές εμπειρίες ζωής, το οποίο για εμένα τελικά κατέληξε να γίνει η προσωπική μου παράδοση. Μετά από πέντε συνεχόμενα έτη στα νερά του Βόρειου Ειρηνικού ωκεανού, φέτος αποφάσισα να πάω με μια άλλη εταιρεία, καθώς το ταξίδι το οργάνωνε ένας πολύ καλός μου φίλος ο Mike, και αντί για 2,5 καταδυτικές μέρες φέτος θα ήταν 4,5. Από την άλλη, ένα ταξίδι ακτιβισμού που έκανα ένα μήνα νωρίτερα είχε πολύ πόνο και δύσκολες για εμένα στιγμές, οπότε ήξερα πως η ανάγκη μου να συνυπάρξω με ζωή θα ήταν επιτακτική. Ούτε την κούραση των δυο υπερατλαντικών ταξιδιών λογάριασα, ούτε και τον τραπεζικό μου λογαριασμό που σχεδόν μηδενίστηκε.
Ο Mike Bolton, ετών 77, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος θαυμάζω για την προσφορά του στα έργα ακτιβισμού και διάσωσης των ωκεανών και των καρχαριών, σοκάρομαι με τις υπέροχες φωτογραφίες και βίντεο του, ο οποίος κάθε μέρα με εμπνέει να μην παραμελώ τα δικά μου όνειρα. Ένας άνθρωπος που παρά την ηλικία του, έχει ψυχή ενός μικρού παιδιού. Ένας άνθρωπος που τα μάτια του μιλούσαν στα δικά μου μέσα στο νερό χωρίς να πούμε λέξη. Ένας άνθρωπος που φέτος μοιραστήκαμε το ίδιο κλουβί για 4,5 μέρες και εξαιτίας του μπόρεσα να εκφράσω αυτό που τόσα χρόνια είχα μέσα μου και δεν μπορούσα να βρω τις σωστές λέξεις. Εξαιτίας του Mike κατάλαβα πως τα μάτια είναι η πύλη προς την ψυχή μας. Μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον, χωρίς να χρειάζεται να μιλάμε την ίδια γλώσσα ή να είμαστε από το ίδιο είδος.
Μια συναρπαστική εμπειρία στην Isla Guadalupe!
Το ταξίδι για την Isla Guadalupe είναι μεγάλο και δύσκολο. Όσο θαλασσόλυκος και αν θεωρείς πως είσαι, υπάρχουν στιγμές που δεν θα σε αφήσει ανεπηρέαστο. Ανοιχτός ωκεανός, τεράστια κύματα, μποφόρ, τροπικές καταιγίδες, τυφώνες, τα πάντα είναι πιθανά.. Και θέλεις 21-23 ώρες θαλάσσιου ταξιδιού για να φτάσεις στον απόλυτο – για εμένα – παράδεισο.
Ξεκινήσαμε οδικώς από το San Diego της Καλιφόρνιας, περάσαμε τα σύνορα του Μεξικό και καταλήξαμε στο λιμάνι της Ensenada όπου επιβιβαστήκαμε στο σκάφος για να περάσουμε στο νησί. Αυτή η διαδρομή διαρκεί περίπου 4 ώρες, εξαρτάται βέβαια πάντα από το πόσο ελαστικοί η όχι θα είναι στα σύνορα του Μεξικό. Μετά, ξεκινάει το θαλάσσιο ταξίδι, όπου περίπου 4 ώρες αργότερα, χάνεται και το σήμα στο κινητό. Για τις επόμενες έξι μέρες είσαι πραγματικά ελεύθερος! Αλήθεια πόσα χρόνια έχεις να το νιώσεις αυτό; Θυμάσαι καν πως είναι αυτό το συναίσθημα;
Συνήθως, φτάνεις στο νησί τις πρώτες πρωινές ώρες, λίγο πριν χαράξει ο ουρανός, και σε καλωσορίζει ένας βράχος που όταν τον βλέπεις από απόσταση μοιάζει με πτερύγιο καρχαρία! Αλήθεια σου λέω! Ύστερα ρίχνει άγκυρα το σκάφος, πέφτουν τα κλουβιά στο νερό και οι δύτες ετοιμάζονται για να μπουν στα κλουβιά. Μετά από τόσες φορές έχω μάθει πως δεν υπάρχει λόγος να μπεις στις δυο πρώτες βουτιές! Οι καρχαρίες είναι ακόμη στα βαθιά και δεν έχουν αντιληφθεί τα δολώματα. Έτσι έχω πάντα αρκετό χρόνο να απολαύσω την απόλυτη ηρεμία του μέρους παρέα με μια κούπα καφέ και να εισπνεύσω τον πιο καθαρό αέρα! Την στιγμή της απόλυτης ηρεμίας και περισυλλογής, ακούω και το πρώτο splash στο νερό!
Τα καρχαρίνια μου ήρθαν! Ώρα να ντυθώ και να διεκδικήσω την δεξιά γωνία στο δεξί κλουβί ή την αριστερή γωνία στο αριστερό κλουβί! Στις γωνίες έχεις πάντα την καλύτερη θέα. Τα κλουβιά είναι μεγάλα και ασφαλή. Χωράνε άνετα έξι με επτά άτομα αλλά επιτρέπουν τέσσερα ώστε να μπορούν να μετακινούνται χωρίς κάποιον φόβο να χτυπήσουν αλλά και όλοι να έχουν επαρκή θέα. Φοράω την στολή μου, πίνω μια κούπα νερό για να μην αφυδατωθώ, φοράω την ζώνη με τα βαράκια μου, την μάσκα μου, από μια φωτογραφική μηχανή σε κάθε χέρι (η μια για φωτογραφίες και η άλλη για βίντεο),βάζω στο στόμα το ρυθμιστή και με την βοήθεια του πληρώματος μπαίνω στο νερό.
Μια αναπνοή, δεύτερη αναπνοή και λέμε την πρώτη μας καλημέρα. Νιώθω να χαμογελάω τόσο πλατιά που πολλές φορές χρειάζεται να δαγκώνω τον ρυθμιστή μου για να μην μου φύγει! Χτυπάω παλαμάκια, τραγουδάω, χοροπηδάω από χαρά! Νιώθω πως ήρθαν να μου πουν “καλώς μας ήρθες”! Συνήθως βγαίνω από το νερό όταν κλείνουν οι μηχανές μου από μπαταρία. Κάνω ένα ζεστό μπάνιο και τρέχω στο δωμάτιό μου για να φορτίσω τις μπαταρίες και να βάλω τις εφεδρικές. Μία ώρα μετά, είμαι και πάλι στο νερό. Ειλικρινά αν δεν απαγορευόταν βάση νόμου να κολυμπήσεις εκτός κλουβιού, θα έβγαινα χωρίς δεύτερη σκέψη (συγγνώμη μαμά!). Η ορατότητα είναι περίπου στα 15-20 μέτρα και η θερμοκρασία του νερού γύρω στους 22-24 βαθμούς. Οι βουτιές ξεκινάνε στις 7 το πρωί και τελειώνουν στις 6 το απόγευμα. Ο αρχηγός του πληρώματος φτιάχνει ένα περιστροφικό πρόγραμμα ανά μία ώρα, ώστε όλοι να έχουν την σειρά τους, όμως όλως περιέργως όσες φορές έχω πάει, είμαστε λίγοι αυτοί οι τρελοί που μένουμε στο νερό για πάνω από πέντε ώρες την ημέρα.
Πολλοί, από την δεύτερη μέρα και μετά, μπορεί να μην βουτήξουν ξανά, αφού και από την επιφάνεια το θέαμα είναι φοβερό! Το δικό μου ρεκόρ μέχρι στιγμής ήταν οκτώ ώρες σε μια μέρα! Είχα βγάλει λέπια!
Φέτος η πρώτη μέρα για εμένα ήταν πολύ συγκινητική. Και γιατί επιτέλους έβλεπα ζωντανούς καρχαρίες στο φυσικό τους περιβάλλον αλλά και γιατί είδα καρχαρίες που είχα δει ξανά στο παρελθόν.
Στην Isla Guadalupe υπάρχει ένας οργανισμός ο Marine CSI Marine Conservation Science Institute ο οποίος καταγράφει τους λευκούς καρχαρίες, με την βοήθεια των δυτών από τις φωτογραφίες που τους παρέχουμε. Μάλιστα έχεις το δικαίωμα αν «ανακαλύψεις» καρχαρία ο οποίος δεν έχει καταγραφεί ξανά εκεί και τον έχεις φωτογραφίσει και από τις δύο πλευρές του καθαρά, να τον ονομάσεις όπως θέλεις! Κάθε χρόνο εκδίδουν ένα βιβλίο το οποίο και έχουν όλα τα σκάφη και στο τέλος κάθε μέρας προσπαθούμε με τις φωτογραφίες μας να βρούμε ποιος μας επισκέφθηκε! Συνεπώς και το να βλέπω καρχαρίες που είχα δει πριν από πέντε χρόνια για εμένα ήταν αρκετά συγκινητικό και ελπιδοφόρο! Οι μέρες μας πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα.
Το τελευταίο μας απόγευμα συνέβη ένα απίστευτο περιστατικό το οποίο σπάνια θα δεις ακόμη και σε ντοκιμαντέρ, και δυστυχώς επειδή όλοι όσοι ήμασταν στο νερό «παγώσαμε» κανείς δεν κατάφερε να το καταγράψει! Ούτε καν ο Mike που έχει τόσα χρόνια εμπειρίας στις πλάτες του.
Οι λευκοί καρχαρίες έχουν πολύ σύνθετη κοινωνική συμπεριφορά. Γενικά είναι μοναχικά ζώα, όμως μπορεί και να τύχει να τους συναντήσεις να τρώνε ομαδικά ένα πτώμα φάλαινας; βέβαια ο ένας μπορεί να βρίσκεται στο κεφάλι και ο άλλος να βρίσκεται στην ουρά!
Μια πολύ συνηθισμένη συμπεριφορά που βλέπουμε στην Guadalupe είναι ο μεγαλύτερος να κυριαρχεί του μικρότερου. Συνήθως θα έχεις στο οπτικό σου πεδίο αρσενικούς καρχαρίες που είναι περίπου 2-2,5 μέτρα και ξαφνικά μπορεί να εξαφανιστούν! Εκεί ξέρεις πως κάποιος μεγαλύτερος θα κάνει σύντομα την εμφάνιση του! Και 1 στις 3 φορές θα είναι θηλυκιά. Οι θηλυκές μπορούν να φτάσουν και τα 5 μέτρα, ενώ ο αρσενικός φτάνει έως και 4.
Η ιστορία του μικρού καρχαρία που το έλεγε η καρδιά του.
Είχαμε λοιπόν έναν πιτσιρικά καρχαρία γύρω στο 1,5 μέτρο, ο οποίος φαινόταν πως είχε βάλει σκοπό να φάει το δόλωμα. Ίσως και να έπαιζε, κανείς δεν ξέρει! Πηδούσε στην επιφάνεια, έκανε στροφές από τα δεξιά, στροφές από τα αριστερά, πάνω κάτω όλη την ώρα. Έφευγε για λίγο και μετά ερχόταν πάλι! Μια στο δόλωμα που είχαμε δεξιά από το σκάφος μια στο δόλωμα που είχαμε στα αριστερά. Όλοι χαιρόμασταν για την «παράσταση» που άθελά του μας έδινε.
Κάποια στιγμή, εμφανίστηκε από το πουθενά ένας ενήλικας αρσενικός τον οποίο υπολογίσαμε περίπου στα 2,7 μέτρα ο οποίος άρχισε να κατευθύνεται προς το δόλωμα. Όλοι ήμασταν σίγουροι πως ο μικρός θα έφευγε! Ο μικρός όμως ήταν μεγάλος τσαμπουκάς και ξεκίνησε και αυτός για το δόλωμα που έβαλε στο μάτι ο μεγαλύτερος. Το αποτέλεσμα ήταν ο μεγάλος να δαγκώσει τον μικρό στην μούρη την οποία και είδαμε να κρέμεται, η θάλασσα να γεμίσει αίμα, ο μικρός να εξαφανιστεί στην άβυσσο και όλοι όσοι είμασταν στο νερό να μην έχουμε καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί. Δέκα λεπτά μετά βγήκα από το νερό.
Αρχικά ήθελα να δω αν κάποιος κατέγραψε κάτι και τι είδαν όσοι ήταν πάνω στο σκάφος. Επίσης ήξερα πως από την στιγμή που χύθηκε αίμα καρχαρία στο νερό, η κινητικότητα πλέον θα ήταν ελάχιστη έως και ανύπαρκτη. Έχει διαπιστωθεί από τους επιστήμονες πως αυτά τα υπέροχα και πανέξυπνα πλάσματα στέλνουν σήματα κινδύνου ώστε να μην πλησιάσουν άλλοι δικοί τους την περιοχή η οποία για τον οποιονδήποτε λόγο έγινε για έναν από αυτούς επικίνδυνη.
Οι κουβέντες από εκείνη την στιγμή και μετά αφορούσαν την μικρή μας μασκότ όπως τον αποκαλέσαμε. Όλοι μείναμε με την απορία για το αν τα κατάφερε να ζήσει μετά από τέτοιο δάγκωμα. Θέλω να πιστεύω πως παραμένει το ίδιο ενεργός όσο ήταν, πως το πάθημα του έγινε μάθημα και πως, όποιος τον δει, θα τον ονομάσει Scarface! Δικαιωματικά το έχει κερδίσει!
Η πανσέληνος της τελευταίας βραδιάς.
Η τελευταία μας βραδιά στο νησί έκλεισε με μια υπέροχη πανσέληνο. Το πλήρωμα μάς μαγείρεψε μεξικάνικο bbq στο πάνω κατάστρωμα με ταβάνι μας τον πιο υπέροχο έναστρο ουρανό που μπορείς να δεις. Να σκεφτείς πως όταν το φεγγάρι ακόμα γεμίζει και ο ουρανός είναι πιο σκοτεινός, μπορείς και βλέπεις ακόμα και δορυφόρους. Η επόμενη μέρα ήταν και η τελευταία στον παράδεισό μου. Έκανα την τελευταία μου βουτιά, όμως τα πράγματα παρέμεναν ήσυχα. Μπορούσες να διακρίνεις σιλουέτες από καρχαρίες, όμως ήταν πολύ βαθιά. Ήρθαν δύο να μας χαιρετίσουν, αλλά δεν έμεναν αρκετή ώρα. Τα δολώματα στο νερό ήταν σαν να μην υπήρχαν.
Λίγες ώρες μετά σηκώσαμε την άγκυρα για να φύγουμε. Κάθε χρόνο όταν φεύγουμε με πιάνει συγκίνηση και λέω πως θα είναι η τελευταία μου φορά εκεί. Ξέρω όμως πως μου λέω ψέματα! Καλά να είμαι και θα γυρνάω πάντα εκεί. Αυτό το μέρος είναι ένας αληθινός παράδεισος με νερά τα οποία προστατεύονται από τις Μεξικανικές αρχές. Όσο οι λευκοί καρχαρίες βρίσκονται εκεί, ξέρω πως για αυτούς υπάρχει ελπίδα.
