Όταν η φύση σκηνοθετεί το φθινόπωρο, τα φύλλα πέφτουν σε slow motion και τα χρώματα ακολουθούν τη παλέτα της γης. Το σενάριο σιωπή. Το σκηνικό πέτρα, δέντρα, νερό και ουρανός. Τα φώτα ένας μουντός ήλιος φιλτραρισμένος από τα σύννεφα. Μουσική τα ποτάμια, τα ακίνητα νερά της λίμνης και η βροχή. Και πρωταγωνιστής, σε ρόλο indian summer παραθεριστή, εσύ.

Ιωάννινα

Γιατί να πάτε τώρα: Για να δείτε το είδωλό σας στις γεμάτες νερό λακκούβες των δρόμων. Αυτό τον καιρό, η πόλη μοιάζει γυάλινη γιατί συνεχώς βρέχει και όλα αστράφτουν και γυαλίζουν. Μοιάζει εύθραυστη, ψεύτικη, αδύναμη, σχεδόν ασπρόμαυρη. Κρατώντας μια κόκκινη ομπρέλα, θα σκεφτείτε ότι η βροχή είναι η μουσική του ανθρώπου που νιώθει σαν ραγισμένο κουκούλι τρυφερότητας.

Καστοριά

Γιατί να πάτε τώρα: Για να λυτρωθείτε από την καθημερινότητα πλάι στην ασημένια λίμνη που καθρεφτίζει το απόλυτα ιμπρεσιονιστικό τοπίο. Χαλί από ξερά φύλλα, κρύος αέρας φορτωμένος μυρωδιές, το χέρι και το βλέμμα που σου λείπουν κι ένα σμάρι πουλιά που σηκώνεται ξαφνικά και σε τρομάζει.

Κάναμε: Το γύρο της λίμνης με ποδήλατο, κάτω από θεόρατα πλατάνια και ιτιές. Στο δρόμο συναντήσαμε περιπατητές, ψαράδες με μονόξυλα στα ρηχά, αλλά και πάπιες, πελεκάνους και κορμοράνους που κρύβονταν στις καλαμιές.

Βόλος

Γιατί να πάτε τώρα: Για να κάνετε βόλτα με ποδήλατο, εσείς κι η αγάπη σας. Ο ένας στη σέλα κι ο άλλος αγκαλιά, να μοιράζεστε τα ακουστικά από το ipod, αδιαφορώντας για την τρελή κίνηση γύρω σας. Ο Βόλος είναι πολύ πιο ερωτικός απ’ ό,τι φαντάζεστε. Ίσως είναι η γλυκιά μέθη από το τσίπουρο. Ίσως που είναι μια ανάσα από τη θάλασσα κι άλλη μια απ’ το βουνό.

Είδαμε: Το γραφικό σταθμό του Εβαρίστο Ντε Κίρικο που μας πήγε πίσω στις αρχές του προηγούμενου αιώνα: μικροαντικείμενα, σπάνιες φωτογραφίες, τηλέγραφοι, ξύλινα εκδοτήρια εισιτηρίων, ρολόγια σταθμών, ωρογράφοι και “πρωτόγονα” όργανα μέτρησης.

Λίμνη Πλαστήρα

Γιατί να πάτε τώρα: Για να χαθείτε μέσα στο δάσος και να κουραστείτε μετρώντας τις αποχρώσεις που μπορούν να πάρουν τα φύλλα πριν πέσουν. Για να εντρυφήσετε σε μυρωδιές, μανιτάρια, ξωτικά του δάσους και συναισθήματα που είχαν παγώσει. Αυτή είναι ώρα που πετάς το προσωπείο της πόλης και το παρατηρείς να βυθίζεται στη λίμνη.

Είδαμε: Την πιο μελαγχολική ανατολή του ήλιου από τον αιωνόβιο μαλόκεδρο στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στο Νεοχώρι.

Ναύπακτος 

Γιατί να πάτε τώρα: Για να κεράσετε την ψυχή σας το πιο γλυκό ηλιοβασίλεμα, από το πάρκο του Θερβάντες. Σαν άλλοι Δον Κιχότες θα τρέξετε να σώσετε τον ήλιο που θαλασσοπνίγεται στον Κορινθιακό, θύμα της φθινοπωρινής ναυμαχίας. Του δίνετε το φιλί της ζωής και αυτός σας κλείνει ραντεβού την αυγή πίσω από τα τείχη.

Περπατήσαμε: Στο πάρκο Θερβάντες όπου βρίσκεται ο ανδριάντας του πατέρα του Δον Κιχώτη. Είχε πολεμήσει γενναία στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου.

Πηγή: arttravel.gr