Μέρος 3
Τις ίδιες εκείνες ημέρες που έτρεχα πανικόβλητος να μαζέψω τα απαραίτητα έγγραφα για τη βίζα, ψάχναμε να βρούμε μαζί με την Τερέζα, την εταιρεία που θα αναλάμβανε τη μεταφορά της οικοσκευής μας, καθώς και τα αεροπορικά εισιτήρια για όλη την οικογένεια . Έχοντας μεταφέρει την οικοσκευή μας παλαιότερα προς/από την Αμερική όπου είχαμε πάει για τις μεταπτυχιακές μας σπουδές, γνωρίζαμε τη διαδικασία.
Το πρόβλημα εδώ ήταν το κόστος: Τα πράγματα έπρεπε να χωρέσουν μέσα σε ένα container 20 ποδών και αυτό θα μας στοίχιζε περίπου 6.000 Ευρώ! Κλείσαμε με μια Εταιρεία με την οποία κανονίσαμε να στείλει το συνεργείο για το πακετάρισμα στις 28 Νοεμβρίου 2011.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να δώσω μία εικόνα για το τι ακούσαμε από τον περίγυρό μας σχετικά με το θέμα της μεταφοράς της οικοσκευής: μας έλεγαν ότι δεν χρειαζόταν να το κάνουμε και ότι θα τα παίρναμε όλα από την Αυστραλία. Εμείς επιμέναμε διότι τα περισσότερα πράγματά μας ήταν καινούργια ή ήταν πράγματα τα οποία δεν θέλαμε να αποχωριστούμε. Ευτυχώς που δεν ακούσαμε κανέναν! Εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι με τα 6.000 Ευρώ που δώσαμε για τη μεταφορά, σίγουρα δεν αγοράζαμε τα ίδια πράγματα από την Αυστραλία. Ποιος είπε ότι τα αγαθά είναι φθηνά στην Αυστραλία; Το ερώτημα είναι ρητορικό σε αυτή τη φάση της διήγησής μου και θα επανέλθω εμπράκτως στη συνέχεια.
Με τα εισιτήρια, ευτυχώς έχουμε μία πολύ καλή φίλη που έχει τουριστικό γραφείο και μας εξασφάλισε τη καλύτερη δυνατή τιμή: 4.000 Ευρώ για όλη την οικογένεια για τη πτήση από Αθήνα προς Μελβούρνη μέσω Abu Dhabi με αναχώρηση στις 19 Ιανουαρίου 2012. Το κόστος ήταν λίγο αυξημένο διότι της Τερέζας το εισιτήριο και το δικό μου ήταν εισιτήρια μετ’ επιστροφής. Της μεν Τερέζας, διότι έπρεπε να επιστρέψει κατά τον Μάρτιο στην Ελλάδα για να κανονίσει κάποιες υποθέσεις της, το δε δικό μου, διότι αναγκαστικά εγώ θα ταξίδευα με τουριστική βίζα (δεν θα είχε προλάβει να βγει η «Partner Visa») που προϋποθέτει την ύπαρξη εισιτηρίου μετ’ επιστροφής. Αλλιώς δεν βγαίνει. Ας το έχουν αυτό κατά νου, όσοι σκοπεύουν να ταξιδέψουν για την Αυστραλία με τουριστική βίζα.
Ένα άλλο θέμα που έπρεπε να κανονιστεί, ήταν το θέμα του σχολείου των παιδιών στην Αυστραλία. Ψάχνοντας στο internet, βρήκαμε ένα σχολείο το οποίο πιστέψαμε ότι θα ήταν μια καλή επιλογή για τα παιδιά μας: Το Oakleigh Greek Orthodox College. Η επιλογή του σχολείου θα έκρινε και τη περιοχή της Μελβούρνης που θα μέναμε (για να είμαστε κοντά). Ήρθαμε λοιπόν σ’ επαφή με το σχολείο, το οποίο ακολουθεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Πολιτείας της Victoria, αλλά διατηρεί έντονα τα Ελληνικά χαρακτηριστικά του.
Το πρόβλημα ήταν ότι το σχολείο είναι ιδιωτικό και θα απαιτούσε δίδακτρα. Με χαρά όμως ακούσαμε ότι ο πρώτος χρόνος για εμάς θα ήταν δωρεάν, διότι ερχόμασταν από την Ελλάδα της κρίσης και είχαν ενεργοποιήσει ένα πρόγραμμα βοήθειας γι’ αυτό. Μας ζήτησαν κάποια έγγραφα (βεβαιωτικά από τα σχολεία στην Ελλάδα, πιστοποιητικά γεννήσεως, μεταφράσεις εμβολίων) τα οποία συγκεντρώσαμε (τη μετάφραση των εμβολίων μας την έκανε ο παιδίατρός μας) και τους τα στείλαμε. Κανονίστηκε μάλιστα, και η ημέρα που θα πηγαίναμε για γνωριμία και συνέντευξη: Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012 με δεδομένο ότι θα φτάναμε στις 20 Ιανουαρίου 2012 στη Μελβούρνη και τα σχολεία εκεί άρχιζαν την 1η Φεβρουαρίου.
Κάπου στο τέλος του Νοεμβρίου κατάφερα και συγκέντρωσα τα απαραίτητα έγγραφα για τη «Partner Visa», πέρασα γιατρούς (κόστος 300 Ευρώ – πηγαίνεις στους γιατρούς που συνεργάζονται με την Πρεσβεία της Αυστραλίας στην Αθήνα και πληρώνεις επίσκεψη κανονικά!) συμπλήρωσα τη τεράστια φόρμα (μου πήρε μέρες!), έβαλα τα στοιχεία της πιστωτικής μου κάρτας (θυμίζω: κόστος περίπου $1.900 AUD) και τα έστειλα στη Πρεσβεία της Αυστραλίας στο Βερολίνο (αρμόδιοι για την «Partner Visa» στην Ευρώπη).
Ήξερα ότι χρειαζόταν περίπου 6 μήνες η διαδικασία έγκρισης (εφόσον όλα τα έγγραφα ήταν εντάξει) και υπολόγιζα ότι περίπου κατά τα τέλη Απριλίου, αρχές Μαΐου θα την έχω. Υπήρχε όμως μία λεπτομέρεια που μας δημιουργούσε πρόσθετο άγχος: Εγώ θα πήγαινα τον Ιανουάριο στην Αυστραλία με τουριστική βίζα. Η τουριστική βίζα έχει διάρκεια τρείς μήνες. Οπότε έπρεπε να βγει η Partner Visa πριν λήξει η τουριστική βίζα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Επίσης, έπρεπε να λάβω υπόψη ότι, όταν θα έβγαινε η «Partner Visa», θα έπρεπε να βγω από την Αυστραλία (ανεξαρτήτως προορισμού) και να επιστρέψω πλέον με τη νέα βίζα. Αυτό, αν και μακρινό σ’ εκείνη τη φάση, μου δημιουργούσε πρόσθετο άγχος με τη σκέψη ότι μπορεί να έλλειπε η Τερέζα στην Ελλάδα κι εγώ να χρειαζόταν να φύγω για λίγες μέρες εκτός Αυστραλίας. Τα παιδιά τότε θα έπρεπε να μείνουν σε κάποιο φιλικό σπίτι και δεν μας άρεσε και πολύ αυτή η ιδέα.
Τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011, κατέφθασε το συνεργείο της μεταφορικής Εταιρείας για να ξεκινήσει το μάζεμα της οικοσκευής. Η εκτίμηση ήταν ότι την Τετάρτη θα ήταν όλα έτοιμα για να φορτωθούν στο container που θα ερχόταν με φορτηγό έξω από το σπίτι μας. Το συνεργείο δούλεψε πυρετωδώς και κατάφεραν να ετοιμάσουν τα πράγματα για φόρτωμα τη Τρίτη το απόγευμα, οπότε ήρθε και το container.
Από την ώρα ακόμα που μάζευαν τα πράγματα, ανέβαινε το άγχος μας ότι δεν θα χωρέσουν όλα μέσα στο container. Κάποιοι από το συνεργείο έλεγαν ότι θα χωρέσουν και κάποιοι ότι δεν θα χωρέσουν όλα. Το άγχος που τραβήξαμε εκείνη την ημέρα που κατέφθασε το φορτηγό με το container, δεν περιγράφεται! Κάποια στιγμή κατά τις 8 το βράδυ όταν σχεδόν όλα είχαν μπει στο container διαπιστώσαμε ότι πράγματι δεν χώρεσαν όλα τα πράγματα και αναγκαστικά κάποιες κούτες και δύο ποδήλατα (το δικό μου και της Παναγιώτας) έπρεπε να μείνουν πίσω.
Τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε; Τα πράγματα που έμειναν πίσω, δόθηκαν σε φίλους για φύλαξη, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε να τα φέρουμε στην Αυστραλία (αν και πολύ αμφιβάλλω τώρα πια…).
(το επόμενο Σάββατο η συνέχεια: Παραμονές αναχώρησης)
(Φωτογραφίες: Άρης)
