….” σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή…γράψε..αν μπορείς..στο τελευταίο σου όστρακο τη μέρα τ’ όνομα τον τόπο και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει…βρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα κοιτάζοντας τ’ αναδυόμενα νησιά… εδώ βρεθήκαμε γυμνοί…φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη αγάπη…στον ήλιο τού μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν…δρόμος τής μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης στην ωμοπλάτη…

….άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν..εδώ..στη κόχη τού καιρού μας το καράβι που άγγιξε τον ορίζοντα….άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν….

….ξεκόλλησε απ’ τον άπιστο καιρό…δώσ’ μου τα χέρια σου…δώσ’ μου τα χέρια σου..δώσ’ μου τα χέρια σου…είδα τη μυτερή κορυφή τού βουνού…είδα τον κάμπο πέρα πλημμυρισμένο φώς…είδα…γυρίζοντας το κεφάλι…μαύρες πέτρες συσπειρωμένες και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή…φωνές…από την πέτρα…από τον ύπνο…μνήμη τού μόχθου στο ρυθμό που χτύπησε τη γής με πόδια λησμονημένα…σώματα βυθισμένα στα θεμέλια τού άλλου καιρού…γυμνά …μάτια προσηλωμένα…προσηλωμένα σ’ ένα σημάδι που όσο κι αν θέλεις δεν το ξεχωρίζεις…η ψυχή…που μάχεται να γίνει ψυχή σου “……

Γιώργος Σεφέρης

Πηγή: apotis4stis5.com