O Adam Grant είναι ειδικός ψυχολόγος, οργανωτικός ψυχολόγος. Στην ομιλία του, μας εξηγεί ότι στις εταιρίες που έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του, έχει συναντήσει παντού, την παράνοια. Μας λέει ότι η παράνοια σχετίζεται με το αν οι άνθρωποι που την έχουν, είναι «λήπτες». Εμείς άραγε έχουμε μάθει να δίνουμε ή να παίρνουμε;

• «Όλοι μας, λίγο ή πολύ δίνουμε και παίρνουμε (…) το θέμα είναι ποιά είναι η συνήθειά μας (…) Ξεκινάμε με την ερώτηση «τι μπορείς να κάνεις για μένα;» ή με την ερώτηση «τι μπορώ να κάνω εγώ για σένα;». Ο ναρκισσισμός στον οποίο μπορούμε να οδηγηθούμε από την εμμονή μας στο να θέλουμε να κερδίσουμε μονίμως κάτι από τον άλλον, είναι επικίνδυνος για την εξέλιξη του εαυτού μας.
• «Μελετώντας πάνω από 30.000 άτομα σε διάφορα επαγγέλματα και πάρα πολλούς οργανισμούς, κατέληξα στα εξής: Οι περισσότεροι άνθρωποι εξισορροπούν το δούναι με το λαβείν και ότι οι λιγότερο πετυχημένοι στο επάγγελμά τους, είναι αυτοί που λένε «Μ’ αρέσει να βοηθάω τους άλλους».
• Μια μελέτη σε πάνω από 3.600 χώρους εργασίας, αποδεικνύει ότι ναι μεν οι δότες είναι εκείνοι που πάνε πίσω στην προσωπική τους πρόοδο αλλά τείνουν να φτιάχνουν καλύτερα και πιο υγιή εργασιακά περιβάλλοντα. Με άλλα λόγια, είναι «παίκτες της ομάδας». Θυσιάζονται βελτιώνοντας τη λειτουργία της ομάδας.
• «Ποιοί τελικά πετυχαίνουν; Σίγουρα όχι οι λήπτες. Ανεβαίνουν γρήγορα, όμως πέφτουν εξίσου γρήγορα. Συνήθως το τέλος τους δεν είναι καλό. Ούτε αυτοί που εξισορροπούν το δούναι με το λαβείν συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά. Πάλι είναι οι δότες!».
• Ο Adam Grant πιστεύει ότι πρέπει να διαμορφώσουμε έτσι την κοινωνία μας, που να προάγονται οι δότες έτσι ώστε να έχουμε συλλογική πρόοδο. Τι πρέπει να κάνουμε για να τους προωθήσουμε; Πρώτον να τους προστατεύουμε από το burn out. Να μην τους «καίμε». Να τους φερόμαστε όπως φερόμαστε σε μια πολύτιμη μηχανή. Το δεύτερο έχει να κάνει με την ανάπτυξη κουλτούρας αλληλεγγύης. Χρειάζεται οι δότες να νιώθουν προστατευμένοι. Να αισθάνονται ότι σε περίπτωση που «τελειώνει η βενζίνη», κάποια οργανωτική λειτουργία θα τους βοηθήσει να μην καταρρεύσουν. Τρίτον, η επιλογή σωστών ατόμων σε μια ομάδα. Η αλληλεπίδραση χαρακτήρων είναι εκείνη που καθορίζει την επιτυχία μιας ομάδας. Είναι αυτό που λέμε και στις σχέσεις τις ανθρώπινες, «χημεία». «Η απομάκρυνση των ληπτών είναι πολύ σημαντική (…)πρέπει να βρούμε τρόπο να συνταιριάξουμε τους δότες με τους εξισορροπιστές στο δούναι και στο λαβείν, έτσι ώστε οι δότες, θα νιώθουν ασφάλεια στο να συνεχίσουν να δίνουν».
• Το πιο σημαντικό που έχουμε να κάνουμε στην επιλογή προσώπων, είναι η αποφυγή της παγίδας. Ποιά είναι η παγίδα; Να κρίνουμε έναν άνθρωπο επιφανειακά. Να μπορούμε να διακρίνουμε τον δυσάρεστο δότη (που ασκεί σκληρή κριτική αλλά από μέσα του θέλει να βοηθά την ομάδα) από τον ευχάριστο λήπτη και από τον δυσάρεστο λήπτη. Εκεί είναι η μεγάλη δυσκολία που πρέπει να υπερβούμε για να φτιάξουμε μια κοινωνία που εμπνέεται από το δούναι!