Όλες οι βαθιά ανθρώπινες ανάγκες έχουν να κάνουν με το δίπολο αποδοχής και απόρριψης. Ας δούμε γιατί η απόρριψη μπορεί να μην είναι τόσο τραυματική όσο φαίνεται, με την περίληψη της ομιλίας στο video.

Ο Cam Adair, στο παρακάτω video, μας διηγείται την προσωπική του ιστορία. Ο νεαρός μας λέει πως μέχρι τα 11 του έτη ήταν ένα πλήρως κοινωνικοποιημένο και αποδεκτό παιδί. «Μέχρι τότε με λέγαν smiley (σ.σ χαμογελαστός) και όλα πήγαιναν καλά». Η ιστορία της απόρριψής του ξεκίνησε από τα 11 και μετά και άρχισε με την άρνηση που εισέπραξε από το κορίτσι που αγαπούσε. Από εκεί και πέρα, ανά δύο χρόνια ο Cam έχει να μας πει και κάτι τραυματικά απορριπτικό που βίωσε.

Τα παιδιά της ομάδας του hockey προσπαθούσαν να τον βάλουν σε έναν κουβά σκουπιδιών και το bullying που δεχόταν, ήταν καθημερινό. Αφού περιγράφει μια σκηνή bullying στην οποία ήταν θύμα, ο Cam διατυπώνει το επώδυνο παράπονό του. Ήταν 15 ετών και είχε βιώσει όλη την εμπειρία της απόρριψης. «Είχα φτιάξει την ομάδα hockey και παρόλα αυτά ήμουν μη αποδεκτός από όλους. Ένιωθα ανασφαλής και μόνος. Το πιο σημαντικό ήταν οτι ένιωθα μπερδεμένος, αφού είχα όλα όσα χρειάζονταν για να γίνω αποδεκτός, γιατί μου φέρονταν έτσι; Γιατί σε μένα;».

Κάπου στα 18 του λοιπόν και αφού πρώτα απομόνωσε τον εαυτό του και παράτησε ακόμη και το hockey καταφεύγοντας στο να παίζει video games για 16 ώρες την ημέρα, ο Cam αποφάσισε να αλλάξει. Έβγαινε έξω το βράδυ για 3 χρόνια. Άρχισε να γίνεται αποδεκτός όμως και πάλι, ένιωθε μόνος του καθώς είδε οτι μοναξιά μπορείς να νιώθεις ακόμη και όταν σε αποδέχονται όλοι. Η ιστορία απόρριψης για τον Cam συνέχιζε και στην εφηβεία του και στην πρώιμη ενηλικίωσή του. «Κάποτε πήγα στην Κόστα Ρίκα για να ξεφύγω και θυμάμαι κατά τύχη, διάβαζα ένα βιβλίο στο San Jose και έλεγε σε ένα σημείο πως όσο και αν αλλάζεις μέρος για να αποφύγεις τα προβλήματα, αυτά θα σε ακολουθούν γιατί είναι μέσα σου».

Η ιστορία της απόρριψης όμως, έμαθε τον Cam σπουδαία πράγματα. Πράγματα που πρέπει να μαθαίνουμε και εμείς, από τις δικές μας ιστορίες απόρριψης. Πρώτον, να εμβαθύνει στις ανθρώπινες σχέσεις έτσι ώστε να μπορεί να εξομολογηθεί τον πόνο του και οι άλλοι να κάνουν σε αυτόν, το ίδιο. Δεύτερον, είδε την απόρριψη σαν «πυξίδα». Η απόρριψη μας δείχνει τι δε μας αρέσει, τι δε θέλουμε έτσι ώστε να έχουμε μια καλή κατεύθυνση σε αυτά που θέλουμε. Δεν είμαστε μόνοι μας σε όλο αυτό, δεν πρέπει να ψάχνουμε ερωτήσεις όπως το «γιατί σε μένα;». Δε θα βρούμε απαντήσεις. «Είμαι ευγνώμων που βίωσα την απόρριψη γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να επιλέξω αυτό που θέλω να κάνω (…) Να είστε γενναίοι και να ζητάτε βοήθεια από άλλους.». Μήπως τελικά η απόρριψη μπορεί να μας φέρει ανανέωση στη ζωή;