Από όλα τα έμβια όντα του πλανήτη, είμαστε τα μόνα με ελεύθερη βούληση.

• Πεινάω; Τρώω.
• Θέλω να πω τη γνώμη μου; Τη λέω.
• Αλλάζω διαδρομή γυρνώντας για το σπίτι; Αλλάζω.
• Θέλω να παντρευτώ; Παντρεύομαι.

Είναι, όμως, πάντα έτσι τα πράγματα; Θυμόμαστε ότι έχουμε μέσα μας τη δύναμη της ελεύθερης βούλησης ή προτιμάμε να είμαστε θύματα; Ποιο από τα δύο μας εξυπηρετεί – και μας βολεύει – καλύτερα; Φταίνε πάντα οι άλλοι. Εμείς υποχωρούμε, δεχόμαστε τη γνώμη των άλλων σαν σωστότερη για το δικό μας καλό και αφού βολευτούμε καλά-καλά ρίχνουμε το βάρος σε αυτούς που εμείς αφήσαμε να αποφασίσουν για λογαριασμό μας.

Αν κινητοποιήσουμε την ελεύθερη βούληση θα παραδεχόμασταν τη δικιά μας ευθύνη στη διαπραγμάτευση με τους άλλους. Κάποιος ζητάει, κάποιος υποχωρεί ( με τη θέλησή του, όχι δια της βίας). Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι, οι ξένοι, οι μεγάλες δυνάμεις, ο αυστηρός πατέρας, ο κακός προϊστάμενος, ο καιρός, το χρηματιστήριο, ο σύντροφός μας. Εμείς, είμαστε απόντες;

Γκρίνια. Κρυφός θυμός, νεύρα, οργή. Όμως δεν τολμάμε να εκφράσουμε την αλήθεια μας γιατί θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους. Επομένως, αφήνουμε τον ύπουλο θυμό μας να γίνει γκρίνια και να χαλάσει του άλλου τη ζωή, αφού πρώτα χαλάει τη δική μας.

Ενώ έχουμε την ελεύθερη βούληση να εναντιωθούμε σε κάτι που δεν μας αρέσει, δεν το κάνουμε, παριστάνοντας την καλή και μετά γκρινιάζουμε.

Εγώ η καημένη. Αυτολύπηση. Θυσιαζόμαστε για τους άλλους με μικρές καθημερινές θυσίες, χωρίς οι άλλοι να μας το ζητούν – ή, κι αν μας το ζητούν χωρίς να πούμε “όχι” – ενώ θα μπορούσαμε να επιστρατεύσουμε την ελεύθερή μας βούληση και… ή να προσφέρουμε χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα… ή να αρνηθούμε να προσφέρουμε, γιατί δεν επιθυμούμε (δεν έχουμε διάθεση, ενέργεια, αντοχές, δεν χαιρόμαστε).

Κάπου υπάρχει ένα όφελος. όταν δεν κινητοποιούμε την ελεύθερη βούληση.

Φοβόμαστε, ότι αν διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε, θα θεωρηθούμε εγωιστές, οι άλλοι θα σταματήσουν να μας αγαπάνε, δεν θα αρέσουμε. Βέβαια, αν η μόνη προϋπόθεση για να μας αγαπάνε είναι να δεχόμαστε ό,τι θέλουν οι άλλοι, τότε αυτή δεν είναι συνθήκη αγάπης.

Μπορεί επίσης να εκφράσουμε τη βούλησή μας χαμηλόφωνα, δειλά, χαλαρά, από φόβο μην επιμείνουμε. Οπότε, πάλι η αιτία είναι ο φόβος. Γιατί σε όλες τις σχέσεις υπάρχει διαπραγμάτευση. Αν υποχωρείς το κάνεις γιατί το θέλεις, όχι από φόβο. Αν δεν ξέρεις να διαπραγματεύεσαι, πειραματίσου. Θα μάθεις σιγά-σιγά, γιατί η διαπραγμάτευση θέλει τρόπο.

Βολευόμαστε. Όταν άλλος αποφασίζει για μας, παίρνει και τις ευθύνες για το αποτέλεσμα. Ποια κινηματογραφική ταινία να δούμε; Να αλλάξουμε στρώμα ή όχι; να κάνουμε και δεύτερο παιδί ή όχι; Να καλέσουμε κόσμο στο σπίτι ή να πούμε ότι δεν δεχόμαστε; Να αγοράσουμε μετοχές ή να βάλουμε τα χρήματά μας σε μια προθεσμιακή κατάθεση;

Είναι ωραίο να αποφασίζει ο άλλος για σένα και συ όχι μόνο να μην ζορίζεσαι με την απόφαση και τις συνέπειές της αλλά να βγαίνεις κι από πάνω και μετά.

Το απολαμβάνουμε. Αν ισχύει αυτό, είμαστε συνειδητοποιημένοι και η ελεύθερη βούλησή μας είναι, χωρίς γκρίνιες ή παράπονα, να έχουν οι άλλοι την ευθύνη των επιθυμιών μας.

Μήπως, όμως, τότε, είμαστε ευνουχισμένοι και μας αρέσει κι από πάνω;

Η ελεύθερη βούλησή μας, η θέλησή μας είναι που μας κάνει ελεύθερους και όχι σκλάβους, που μας ενθαρρύνει να ακολουθήσουμε τα όνειρά μας, έστω κι αν είμαστε μειοψηφία, που μας κάνει να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά μας.

Φωτό από: justaddtea.wordpress.com