Μιάμιση μέρα! Ακριβώς τόσο διήρκησε το ταξίδι μου στο εξωτικό (κατά τα άλλα), Κάιρο, αλλά ήταν αρκετή ώστε να το θυμάμαι για πάντα. Για να μην αναφέρω ότι αν κάνει μια αναδρομή η μύτη μου στο παρελθόν της, θα ανακαλέσει αμέσως εκείνη τη μυρωδιά από μπαχαρικά, ανακατεμένη από ευγενικές προσφορές αλόγων και καμηλών που κοσμούν πολλούς από τους δρόμους του.

Μερικά (πολλά), χρόνια πριν, λοιπόν, εγώ και μια φίλη μου αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε έως το Γιοχάνεσμπουργκ προκειμένου να συναντήσουμε τον φίλο της, να τον χτυπήσει και μετά να τον χωρίσει. Η στάση στο Κάιρο προέκυψε ως σταθμός μεταβίβασης και είπαμε, (πριν μας δείξουν τα κανάλια της Νότιας Αφρικής), να εκμεταλλευτούμε το γεγονός παρατείνοντας την παραμονή μας εκεί για μιάμιση μέρα ώστε να βγάλουμε και καμιά φωτογραφία ευτυχισμένες πάνω σε καμήλα. Φτάσαμε βράδυ στο αεροδρόμιο και αφού μαλλιοτραβιόμασταν περίπου μισή ώρα με τον ταξιτζή μέχρι να καταλήξουμε σε μια συμφέρουσα τιμή και για τις δυο πλευρές, (εκεί δεν έχουν ταξίμετρα), κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει από την Αθήνα και μας είχε φανεί ιδιαιτέρως φτηνό για πέντε αστέρια.

Κουρασμένες από το ταξίδι, δώσαμε αφύπνιση για τις οκτώ το πρωί ώστε να μη χάσουμε τη μέρα μας και πέσαμε για ύπνο. Εκεί λοιπόν που ονειρευόμουν τον Μπραντ Πιτ, (πριν γίνει πολύτεκνος), ως Άραβα πρίγκιπα να έρχεται γονατιστός με την κουμούτσα-μονόπετρο και τη Τζένιφερ να κόβει τις φλέβες της μπροστά μας, ξεκίνησαν οι…σειρήνες. Ένας μηχανισμός που έμοιαζε με φωτιστικό στο ταβάνι, αναβόσβηνε ανά δευτερόλεπτο με τόσο τρομακτικούς ήχους που αν ήμουν άλλης γενιάς θα έψαχνα για καταφύγιο.

Μετά το ζεστό και φιλόξενο ξύπνημα και τους παλμούς στο Θεό, κατεβήκαμε στην πισίνα να φάμε πρωινό, μήπως και φτιάξει η μέρα μας. Εκεί ήρθαμε σε πρώτη επαφή με αυτή: τη μυρωδιά. Κάτι από μπαχαρικά, κάτι από ξινισμένα μήλα, κάτι από κρέας που μύρισε στη συντήρηση, κάτι απαίσιο που μου γαργάλαγε τη μύτη και νόμιζα πως υπάρχει ένα πτώμα εδώ και μήνες στην πισίνα. Έκανα λάθος: αυτή ήταν η μυρωδιά της ατμόσφαιρας στο Κάιρο και αυτή θα ακολουθούσε παντού τις μύτες μας.

Κυνηγώντας τις μύγες που απειλούσαν να μας φάνε τα αβγά και κάτι που έμοιαζε με μπέικον αλλά είχε ποτιστεί σε δεκάδες μπαχαρικά, αποφασίσαμε να παρατήσουμε το πρώην ειδυλλιακό πρωινό και να βρούμε την τύχη μας στην πόλη. Μετά το καθιερωμένο μαλλιοτράβηγμα με τον ταξιτζή, ήρθαμε όλοι αρτιμελείς σε μια συμφωνία και μας άφησε στην πόλη ώστε να κάνουμε συνάλλαγμα. Δυο (ακόμη) πράγματα χαρακτηρίζουν το Κάιρο: οι οδηγοί οδηγούν σαν τρελοί και τους περισσότερους τους λένε Αλί και Μοχάμεντ. Α! Και ότι είναι η χαρά της γεροντοκόρης: όλοι θέλουν να σε παντρευτούν, όλοι προσφέρουν προίκα και καμήλες, ασχέτως εμφάνισης και ηλικίας. Από ένα σημείο και μετά, περπατούσαμε με ύφος Ναόμι Κάμπελ που καταδέχτηκε να πάει στη λαϊκή της γειτονιάς της.

Το νόμισμα του Καΐρου είναι η Αιγυπτιακή λίρα. Στα εκατό ευρώ πήραμε μια σακούλα λεφτά τα οποία μετά βίας στριμώξαμε στις τσάντες μας και ξεκινήσαμε για τις πυραμίδες. (κάπου εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι οι ταξιτζήδες μας κατάκλεψαν με τα ευρώ που πληρώναμε μέχρι τώρα).

Πρώτη στάση; Πυραμίδες.

Αυτά τα κατά τα άλλα υπέροχα μνημεία του Αιγυπτιακού πολιτισμού, είναι ότι πρέπει για κλειστοφοβικούς ή όσους θέλουν να αποκτήσουν κλειστοφοβία. Η είσοδος για πολλά μέτρα είναι τόσο χαμηλή και στενή που σε κάνει να δεις με άλλο μάτι το αλκοόλ τις πρωινές ώρες. (άλλη πληγή αυτή, καθώς απαγορευόταν σχεδόν παντού συν του ότι πέσαμε σε ραμαζάνι που αν τολμούσες να φας δημόσια ή ακόμη και να καπνίσεις σε κοίταζαν σα να περπατούσες γυμνή μες στα τζαμιά τους).

Αφού λοιπόν γλιτώσαμε από το να πέσει η πυραμίδα μετά από χιλιάδες χρόνια στα δικά μας συγκεκριμένα κεφάλια, και αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες δίπλα στη Σφίγγα με άλλο χρώμα στο μαλλί και τα ρούχα από τη σκόνη και τη ζέστη, είπαμε να μη παραλείψουμε να ανέβουμε και στην καμήλα.

Είστε υψοφοβικοί;

Θέλετε να γίνετε;

Η καμήλα όταν σηκώνεται είναι σα να έχεις καβαλήσει κάγκελο πρώτου ορόφου και να απειλείς ότι θα αυτοκτονήσεις γέρνοντας συνέχεια προς το κενό αν δεν παρατήσει (επιτέλους), ο Σάκης την Κάτια. Μετά από μισή ώρα ουρλιαχτών, νοημάτων με χέρια και πόδια και υποσχέσεις για μπαξίσι, ο Αλί-Μοχάμεντ την προσγείωσε και κατέβηκα άσπρη σαν το πανί με ένα χρέος δίμετρη λαμπάδα στην Παναγία της Τήνου, τάμα που έκανα αν γλιτώσω χωρίς κατάγματα από τη συναναστροφή μου με την καμήλα.

Πήραμε το δρόμο για την πόλη και τη βγάλαμε πίνοντας χυμό μάνγκο και αντέχοντας να φάμε καυτερό λαχματζούν αρνούμενες να δοκιμάσουμε σούπα με μολόχα και παστουρμά!

Μια απορία μου έμεινε από το Κάιρο: πως ξεχωρίζονται οι γυναίκες μεταξύ τους; Φορούν όλες φερετζέ, τον οποίο δεν αποχωρίζονται ακόμη και όταν τρώνε, (απλά τον σηκώνουν) και το μόνο που διακρίνεται πάνω τους είναι τα μάτια τους.

Το Αιγυπτιακό δημόσιο πάσχει από οδοκαθαριστές και γενικώς καθαριστές, καθώς τα ίχνη από τις καμήλες και τα άλογα βρίσκονται παντού, οι μικροπωλητές, οι κράχτες και οι ζητιάνοι πρέπει να είναι τα τοπ επαγγέλματα, ενώ συχνά-πυκνά βλέπαμε ανθρώπους να στρώνουν χαλί στη μέση του δρόμου και να προσεύχονται.

Αφού αγοράσαμε ένα εκατομμύριο άχρηστα μπιχλιμπίδια, τα οποία βαφτίσαμε σουβενίρ και ακόμη έχω, είπαμε να δοκιμάσουμε ναργιλέ γιατί το άσθμα μου δεν είχε χτυπήσει ήδη κόκκινο από τη ζέστη και τη σκόνη. Με θολό μάτι και παραπατώντας, επιστρέψαμε με τις γνωστές διαδικασίες ταξιτζής-παζάρι-προξενιό στο ξενοδοχείο, όπου ήπιαμε από δυο ουίσκι μήπως και συνέλθουμε από την ολοήμερη περιπέτεια στους δρόμους του Καΐρου. Αρνηθήκαμε ευγενικά το δείπνο και την πρωινή αφύπνιση και ζητήσαμε από τον Αλλάχ, να μη μας πάρει ο ύπνος και χάσουμε το αεροπλάνο.

Πρωί-πρωί στο αεροδρόμιο λοιπόν, πίνοντας το τσάι μας και στήνοντας σχέδια για την καταστροφή του τέρατος που πλήγωσε οικτρά τη φίλη μου, ακούμε ένα τραγούδι-κλάμα (αμανέ) α’ καπέλα απ’ τα μεγάφωνα. Σε δευτερόλεπτα εμφανίζονταν από παντού υπάλληλοι του αεροδρομίου που πριν μπουν σε μια αίθουσα, έβγαζαν απ έξω τα ολόιδια μαύρα γυαλισμένα παπούτσια τους! Ακόμη αναρωτιέμαι πως έβρισκε ο καθένας τα δικά του μετά το τέλος της προσευχής.

Από φίλους που επισκέφθηκαν μέχρι και πρόσφατα το Κάιρο, έμαθα πως η κατάσταση δεν έχει αλλάξει και πολύ, αλλά και ότι η τόσο μικρή παραμονή μας δεν μας επέτρεψε να επισκεφτούμε υπέροχα μνημεία και ενδιαφέροντα μουσεία, καθώς και να κάνουμε μια μίνι κρουαζιέρα στο Νείλο….

Την επόμενη φορά λοιπόν, (που δεν θα υπάρξει).

Φωτό από: commons.wikimedia.org