“Το «ναι» και το «όχι», αν και είναι οι πιο σύντομες λέξεις, χρειάζεται να τις σκεφτείς πολύ καλά προηγουμένως.” Πυθαγόρας
Άνθρωποι όπως ο Πυθαγόρας, θεμελίωσαν λέξεις, ιδέες, έννοιες, επιστήμες ολόκληρες. Θα λέγαμε πως «γέμισαν» το κεφάλι μας όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα. Ένας άνθρωπος σαν τον Πυθαγόρα, δεν ασχολήθηκε μόνο με τους αριθμούς που λάτρευε. Εδώ, μας μιλά για το «ναι» και το «όχι». Καλά και κακά στη ζωή μας, προέρχονται από αυτές τις δύο λέξεις…
Κριτήρια…
Κακά τα ψέματα. Η ουσία, δεν είναι το «ναι» και το «όχι». Η ουσία, είναι η απόφαση. Πώς παίρνουμε αποφάσεις; Πόσο κρίσιμες είναι για τη ζωή μας; Τι χρειάζεται για να πάρουμε αποφάσεις; Χρόνος. Σίγουρα χρειάζεται και χρόνος όμως και αυτός, είναι ανάλογος άλλων πραγμάτων.
Ξέρουμε τι μας αρέσει; Αν δεν ξέρουμε τι «συμπαθούμε» και τι «αντιπαθούμε» στη ζωή μας, μας λείπει ο διαχωρισμός. Απόφαση που να έχει κάποια αξία χωρίς να έχουμε από πριν «φίλτρο» αρέσκειας, δεν μπορεί να παρθεί. Μια γραμμή τραβάμε λοιπόν ανάμεσα στο «θέλω» και στο «μπορώ». Κάπου εκεί, θα βρούμε και το «μου ταιριάζει». Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε, κριτήρια. Τα κριτήρια είναι αυτά που απορρέουν από τα παραπάνω ερωτήματα. Βέβαια, χρειάζονται και άλλα πράγματα.
Ο χρόνος…που δεν έχει μία διάσταση…
Για να πάρουμε μια απόφαση σε κάτι, απαιτείται χρόνος. Καθετί που κάνουμε, καλό είναι να μην ξεχνάμε πως έχει παρονομαστή, τον χρόνο. Όταν περιμένουν ένα «ναι» ή ένα «όχι» μας, δεν πρέπει να είμαστε βιαστικοί. Η βιασύνη και η προχειρότητα, στερούν αξία από κάθε κατάφαση και άρνηση. Ποτέ εν βρασμώ ψυχής, δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις. Όσο πιο δύσκολη και «διλημματική» είναι μια απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε, τόσο πιο πολύ χρόνο και ηρεμία μέσα σε αυτόν, χρειαζόμαστε.
Η άλλη διάσταση του χρόνου που πρέπει να υπολογίσουμε, είναι το timing. Κάποια απόφαση, κάποιο «ναι» ή «όχι» που είπαμε κάποτε πάνω στο ίδιο ζήτημα, δεν ήταν το ίδιο με αυτήν που καλούμαστε να πάρουμε τώρα. Οι περιστάσεις και οι συνθήκες οι τωρινές, δε γίνεται να είναι ίδιες με τις προηγούμενες. Καμία στιγμή δεν είναι όμοια με κάποια άλλη. Μη διορθώνουμε τα λάθη με…λάθη. Ωστόσο, εκτός από όλα αυτά τα κριτήρια, υπάρχει και άλλος ένας «οδηγός» που βοηθά στο να λέμε δυνατά και σίγουρα κάθε «ναι» και κάθε «όχι» μας…
«Σύμβουλοι»…
Η μοναξιά, είναι το ίδιο κακή σε όλα. Μας αλλοτριώνει. Φύσει κοινωνικά όντα είμαστε. Σαφώς, και το καλό μας το ξέρουμε (αν ισχύσουν όλα τα παραπάνω κριτήρια) καλύτερα από όλους. Παρόλα αυτά, όταν έχουμε ώριμη οπτική απέναντι στον εσωτερικό μας κόσμο, διαπιστώνουμε πως μπορούμε να αυτο-εγκλωβιστούμε στις σκέψεις μας. Ο εσωτερικός μονόλογος, είναι καλός αλλά γίνεται καλύτερος, όταν μετατρέπεται σε διάλογο.
Προσέχουμε ποιους ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ. Δεν μπορούν, και δε γίνεται να θέλουν όλοι το καλό μας, πόσο μάλλον να το ξέρουν. «Εγώ, αν ήμουν στη θέση σου….». Όχι. Δεν είναι καλός πρόλογος καλού συμβούλου. Ο σύμβουλος εδώ, πρέπει να είναι δικός μας άνθρωπος. Να είναι στη θέση μας εκείνη τη στιγμή, να βλέπει και με τα δικά μας μάτια. Ένα «ναι» ή ένα «όχι» όσο πιο πολλά σημαντικά πράγματα καθορίσει, τόσο πιο πολύ έχουμε ανάγκη από φίλους που θα κάνουν το χρέος τους ως σύμβουλοι…Δύσκολη τελικά φαντάζει η απόφαση! Όχι τόσο. Όχι, αν τηρούμε τα παραπάνω στοιχειώδη που υπονοεί ο Πυθαγόρας!
Φωτό από: smartkanhangad.com
