Με αφορμή την παράσταση «Γδαρμένος», την οποία σκηνοθετεί και παρουσιάζει για δεύτερη συνεχή χρονιά, ο Στρατής Πανούριος μιλάει για το έργο, τον καλλιτεχνικό οργανισμό Κοχύλι και δίνει τις δικές του απαντήσεις περί βίας και παραβατικότητας – ένα καίριο θέμα που αφορά κάθε οικογένεια.
Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε να σκηνοθετήσεις αυτό το έργο;
Το θέμα του και η δύναμη του λόγου. Όταν πρωτοδιάβασα το «Γδαρμένο» εντυπωσιάστηκα καταρχάς απ’ το ίδιο το κείμενο, είναι ένας απ’ τους καλύτερους θεατρικούς μονολόγους που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα. Όταν τέλειωσα την ανάγνωση, ήταν σαν να είχα φάει μια γροθιά στο στομάχι. Ο ήρωας του θεατρικού, ο νεαρός Έντ, αφηγείται τη ζωή του απ’ τα δώδεκα ως τα είκοσι δύο του χρόνια, μ’ έναν τρόπο που φανερώνει βήμα – βήμα πως η βία μπορεί να καταστρέψει τη ζωή ενός ανθρώπου. Αλλά και πώς μπορεί κανείς να διεκδικήσει την επιστροφή στη ζωή και στη δημιουργικότητα.
Γιατί “Γδαρμένος”;
Στα σουηδικά ο τίτλος είναι BLÄSTRAD που σημαίνει το τομάρι ενός ζώου όταν αυτό γδέρνεται. Η Εύα Στυλάντερ επέλεξε αυτή τη λέξη που αντικατοπτρίζει ακριβώς τη διαδικασία κάθαρσης που περνάει ο ήρωας μέσα από την αναμέτρησή του με το παρελθόν. Η λέξη Γδαρμένος επίσης περιέχει και τη λέξη Γ-Δαρμένος, κάτι το οποίο συμβαίνει στον ήρωα όταν αυτός απομακρύνεται απ’ τον παλιό του εαυτό και ξαναγεννιέται, κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις των παιδιών που έχουν παρακολουθήσει την παράσταση; Συγκλονιστικές! Το θέμα της βίας τους αφορά άμεσα. Παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή την παράσταση και μετά θέτουν σημαντικά ερωτήματα τα οποία δεν έχουν την ευκαιρία να τα μοιραστούν αλλού. Πραγματικά η ανταπόκρισή τους είναι συγκινητική.
Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σου οδηγεί έναν μεγάλο αριθμό παιδιών στην παραβατικότητα;
Η έλλειψη στόχων για το μέλλον, καθώς και ο τρόπος λειτουργίας μιας κοινωνίας που γκρεμίζει συνεχώς τα όνειρά τους. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που ακόμα δεν λειτουργεί σαν ενότητα, αλλά η κάθε μονάδα ενδιαφέρεται για την επιβίωσή της και μόνο χωρίς να τη νοιάζει τη συμβαίνει στον πλησίον. Το να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας είναι ένα χρυσό κλειδί για την μεταμόρφωση μιας κοινωνίας.
Τι θα συμβούλευες τους γονείς; Τι είναι αυτό που θα πρέπει να προσέξουν;
Το καλύτερο παράδειγμα για ένα παιδί είναι οι πράξεις των γονιών του. Αυτό θα πρότεινα, οι γονείς να προσέξουν περισσότερο τις δικές τους πράξεις, γιατί οι δικές τους επιλογές συνθέτουν το μέλλον των παιδιών τους.
Πόσο εύκολο είναι να έχει κάποιος μια δεύτερη ευκαιρία στη σημερινή κοινωνία;
Το μέλλον μιας κοινωνίας είναι τα παιδιά της. Η κοινωνία οφείλει να δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στους μελλοντικούς της πολίτες. Όλοι κάνουμε λάθη, μαθαίνουμε μέσα από το λάθη. Μόνο αυτός που δεν κάνει τίποτα δε θα κάνει ποτέ λάθος.
Πες μας λίγα λόγια για τον Καλλιτεχνικό Οργανισμό Κοχύλι…Ποιος είναι ο στόχος του; Το «Κοχύλι» είναι ένας Οργανισμός που περιστοιχίζεται από ανθρώπους των τεχνών, τη επιστήμης αλλά και από ανθρώπους που ανήκουν σε διάφορα επαγγέλματα. Όλοι μαζί δημιουργούν ένα δίκτυο που προσφέρει εκδηλώσεις με έντονο κοινωνικό προβληματισμό. Θέλουμε να είμαστε κοντά στην εποχή μας, να παίρνουμε μέρος σε αυτά που συμβαίνουν και να προτείνουμε διεξόδους μέσα από δράσεις που υποστηρίζουν το «κοινό καλό».
*«Ο Γδαρμένος» με τη μορφή του θεάτρου «βαλίτσα» θα συνεχίσει και φέτος τις παραστάσεις του σε Γυμνάσια και Λύκεια. Είναι μια παράσταση που αξίζει να τη δουν μαθητές, εκπαιδευτικοί αλλά και γονείς. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την παράσταση: 210 8674657 και 6972 053334.
Who is who
Ο Στρατής Πανούριος γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1967 στη Μυτιλήνη. Οι σπουδές του περιλαμβάνουν το Εργαστήρι Νέων Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων της Ε.Ε.Θ.Σ, τη Δραματική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Αρχαίου Δράματος των αποφοίτων της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και την Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου Εργαστήρι Υποκριτικής και Σκηνοθεσίας υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού. Στο βιογραφικό του μετρά πολλές επιτυχημένες δουλειές στο θέατρο, με τις πιο πρόσφατες να είναι: OUTIS SUITE» – διασκευή της Οδύσσειας του Ομήρου, μια συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και του Teatro Sociale di Fasano με παραστάσεις σε Ελλάδα και Ιταλία, και τα έργα του Τσέχωφ, «Οι τρεις αδερφές» και «Βυσσινόκηπος».
