Το σχολείο, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι πάντα χαραγμένο στη μνήμη μας και στην καρδιά μας. Έχει αλλάξει πολύ , όμως, σε σχέση με το παρελθόν. Αλλιώς ήταν τα σχολικά χρόνια την εποχή των παππούδων μας και των γονιών μας, αλλιώς όταν ήμασταν εμείς στο σχολείο και είναι διαφορετικά τα πράγματα για τους μικρούς μαθητές του σήμερα.

Για να κάνουμε ένα flash back σε προηγούμενα χρόνια:

• Πριν την δωρεάν παιδεία (11 Απριλίου 1964 με τη μεταρρύθμιση που θέσπισε την υποχρεωτική παιδεία και τη δωρεάν) τα παιδιά δεν είχαν δωρεάν βιβλία. Είχαν ένα κοντύλι και μία πένα και ίσως στην καλύτερη περίπτωση ένα τετράδιο και τα βιβλία τα αγόραζαν καινούρια ή μεταχειρισμένα ή τα δανειζόντουσαν από άλλα παιδιά (ή μεγαλύτερα αδέλφια).
• Οι τάξεις δεν είχαν πάντα θέρμανση και φως, ειδικά στην περιφέρεια. Επικρατούσε κρύο, για αυτό ο δάσκαλος ζητούσε από κάθε παιδί να φέρνει κάθε μέρα από ένα κούτσουρο για να ζεσταθούν με τη φωτιά.
• Οι μαθητές έπρεπε να βρίσκονται από πολύ νωρίς στο σχολείο. Δεν υπήρχαν, όμως, δημοτικά σχολεία σε κάθε χωριό με αποτέλεσμα να χρειάζεται οι μαθητές να περπατάνε μέχρι και μία ώρα μέχρι να το φτάσουν, μέσα σε – συχνά- δύσκολες καιρικές συνθήκες, όπως βροχές και χιόνια. Και μην ξεχνάμε πως δεν είχανε όλα τα παιδιά παπούτσια και ζεστά ρούχα εκείνη την εποχή. Μάλιστα, μερικά παιδιά έβγαζαν τα παπούτσια και περπατούσαν όλη τη διαδρομή ως το σχολείο ξυπόλυτα, για να μην χαλάσουν το μοναδικό ζευγάρι παπούτσια που διέθεταν (ώσπου να μεγαλώσει το πόδι τους και να αγοράσουν καινούρια).
• Αν δεν ήξερες το μάθημά σου ή μιλούσες κατά τη διάρκεια του μαθήματος, τότε ο δάσκαλος “στις έβρεχε” με τον χάρακα ή με τη βέργα ή σου τραβούσε το αυτί. Γιατί τότε πίστευαν πως “το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο” και πως τα παιδιά αν δεν φάνε μια-δυο, δεν συμμορφώνονται.
• Φυσικά δεν υπήρχαν οι πολύχρωμες πλαστικές ή αδιαβροχοποιημένες τσάντες σε διάφορα σχέδια, αλλά όλα τα παιδιά μετέφεραν τα βιβλία τους σε μία καφέ δερμάτινη σάκα (ακριβή αφού ήταν δερμάτινη), την οποία πολύ συχνά διατηρούσαν και τα 6 χρόνια, σε όλες τις τάξεις του Δημοτικού.
• Ο αριθμός των μαθητών μέσα στην τάξη έφτανε καμία φορά και τους πενήντα και στα θρανία κάθονταν μέχρι και τρία άτομα μαζί.
• Το σχολείο ήταν εξατάξιο, δηλαδή έξι τάξεις το Δημοτικό και έξι το Γυμνάσιο. Λύκειο δεν υπήρχε. Στο Δημοτικό, υπήρχε ένας δάσκαλος που δίδασκε όλα τα μαθήματα.
• Όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια φορούσαν μπλε ποδιά με άσπρο γιακά, έως το 1982 που καταργήθηκε η ποδιά. Τα αγόρια φορούσαν πηλίκιο (καπέλο) που καταργήθηκε το 1964.
• Η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν ήταν αρχικά η καθαρεύουσα και μετά η δημοτική με πολυτονικό σύστημα, δηλαδή δασεία, περισπωμένη, οξεία και ψιλή. Το πολυτονικό σύστημα καταργήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1981 και θεσπίστηκε το μονοτονικό σύστημα ορθογραφίας.
• Υπήρχε ο επιθεωρητής εκπαίδευσης, ο οποίος επισκεπτόταν ένα διαφορετικό σχολείο κάθε μέρα για να ελέγξει τους δασκάλους και το έργο τους. Έμπαινε μέσα στην τάξη και έλεγχε αν ήξεραν οι μαθητές το μάθημα, αν ήταν περιποιημένα τα παιδιά και ντυμένα όπως έπρεπε.
• Το σχολείο (Δημοτικό και εξατάξιο Γυμνάσιο) λειτουργούσε 6 ημέρες την εβδομάδα, όχι 5 όπως σήμερα. Τα παιδιά ξεκουράζονταν μόνο μια μέρα την εβδομάδα, την Κυριακή.
• Κάθε χρόνο, στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, οι οικογένειες έτρεχαν στα μεγάλα καταστήματα της εποχής, Μινιόν, Αφοί Λαμπρόπουλοι, Κατράντζος, Δραγώνας, για να προμηθευτούν τις “σάκκες” (σχολικές τσάντες), τις σχολικές ποδιές και τα σχολικά είδη.
• Μέρος της σχολικής ζωής ήταν το κουδούνι που χτυπούσε ο επιστάτης του σχολείου, σηματοδοτώντας το διάλειμμα, ο μαυροπίνακας για τις ασκήσεις μέσα στην τάξη, το αριθμητήριο, τα πράσινα, ξύλινα σχολικά θρανία και το κυλικείο (όταν υπήρχε, κυρίως στα αστικά κέντρα) που πουλούσε κουλούρι Θεσσαλονίκης και ίσως και τσιπς.

Φωτό από: kosmaser.wordpress.com