“Όλα, θέλω να τα ξέρω όλα,
όχι επειδή είμαι κουτσομπόλα,
δε το κάνω από κακό,
θέλω να ‘χω υλικό,
κι ας μου τρώει η περιέργεια τη σόλα!
Όλα, λες κι οι τοίχοι έχουν κόλλα,
και κολλάω εγώ τ’ αυτί,
τι είπε αυτός και τι είπε αυτή,
Ποια πόρτα άνοιξε, ποια σκάλα έτριξε,
ποιος έτρεξε, τι έτρεξε,
ποια πόρτα άνοιξε και ποιο κουβάρι έπλεξε;
Ποια πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στη ταράτσα; Ε; Ε;”
Δε θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω άλλη εισαγωγή πέραν από τους παραπάνω στίχους, με τη φωνή της Άννας Παναγιωτοπούλου! Οι κουτσομπόλες και οι κουτσομπόληδες υπήρχαν και υπάρχουν και θα υπάρχουν! Σε αυτό το άρθρο, καταγράφουμε τα αγαπημένα τους μέρη για το κοινωνικό τους έργο!
Ξεκινάμε από παλιά:
- στο ποτάμι για το πλύσιμο των ρούχων: ήταν η στιγμή που οι γυναίκες μπορούσαν να σιγοψιθυρίσουν μυστικά και νέα η μία στην άλλη με την πρόφαση της μπουγάδας.
- στην εκκλησία του δήμου
- στις γυμναστικές ακαδημίες
- στη Βουλή
- στα δικαστήρια
- στους ναούς: από τότε έως και σήμερα στις εκκλησίες, ανάμεσα στους ψαλμούς και τις προσευχές γίνονταν τα καλύτερα κουτσομπολιά.
- κάτω από τις δενδροστοιχίες από πλατάνια και λεύκες της πόλης
- στους αγρούς
- στα συμπόσια: το ατέλειωτο κρασί βοηθούσε ιδιαίτερα το λύσιμο των δεσμών που κρατούσαν τα στόματα κλειστά – το κάθε ποτήρι προκαλούσε και την απελευθέρωση ενός μυστικού.
- στα αρωματοπωλεία
- σε “πηγαδάκια” στους δρόμους της πόλης
- στα κουρεία της εποχής: το σημείο συνάντησης όσων αρέσκονταν στο κουτσομπολιό, με τον κουρέα να κρατάει τα σκήπτρα.
Παρένθεση Νούμερο 1:
Οι κουρείς ανέκαθεν διατηρούσαν έναν εξαιρετικά κοινωνικό ρόλο. Ήταν από παλιά κατατοπισμένοι για όλα τα νέα και τα κουτσομπολιά και τα διέδιδαν, αφού πρώτα τα ερμήνευαν κατά βούληση. Δεν είναι περίεργο το ότι ο πρώτος άνθρωπος που έφερε στην Αθήνα την είδηση της καταστροφής στη Σικελία ήταν ένας κουρέας από τον Πειραιά.
Παρένθεση Νούμερο 2:
Οι κουτσομπόλες (κυρίως γυναικείου φύλου), δεν έχουν ημερομηνία λήξης, κυριαρχούν σε όλες τις εποχές. Μπορεί λοιπόν στη σύγχρονη εποχή να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας μας, κατά το Μεσαίωνα όμως δεν είχαν την ίδια αποδοχή. Ως δεινό βασανιστήριο, είχε θεσπιστεί το λεγόμενο «χαλινάρι του κουτσομπολιού»: μια σιδερένια κατασκευή που τη φορούσαν στο κεφάλι της γυναίκας. Ήταν έτσι κατασκευασμένη που πίεζε τη γλώσσα της προς τα κάτω με μία κοφτερή λεπίδα. Και φυσικά δεν μπορούσε να βγάλει το σιδερένιο κατασκεύασμα καθώς αυτό ασφαλιζόταν με λουκέτο. Το χαλινάρι πολλές φορές έφερε στην κορυφή ένα καμπανάκι που χρησίμευε για να ενημερώσει τον κόσμο για την έλευση της “κουτσομπόλας”. For the record, η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του χαλιναριού έγινε στη Σκωτία του 1567 και την ίδια εποχή χρησιμοποιήθηκε και στην Αγγλία.
Συνεχίζουμε με πιο σύγχρονους χώρους κουτσομπολιού, παρακάτω:
- στα γυμναστήρια: τι θα ήταν τα “πους απς” χωρίς μια πικάντικη ώθηση; Ανάμεσα στους κοιλιακούς και τις διατάσεις γίνονται οι καλύτερες συζητήσεις για όσα δεν μας αφορούν.
- στο τηλέφωνο: τα μυστικά διαδίδονται στην ταχύτητα ενός ντριν.
- στο κομμωτήριο: η επέλαση του κουτσομπολιού, με την παράδοση να συνεχίζεται. Δεν υπάρχει περίπτωση να πας για κούρεμα και να φύγεις χωρίς να έχεις μάθει το ιστορικό της προσωπικής ζωής τουλάχιστον 5 ατόμων.
- στα parties
- στο γραφείο
- στα κοινωνικά δίκτυα: facebook / messenger, twitter (όπου κουτσομπολεύουν οι celebrities), viber, snapchat και δε συμμαζεύεται.
- σε ινστιτούτα χαλάρωσης (μασάζ, χαμάμ)
- σε καφετέριες / καφενεία
- στην τηλεόραση: ολόκληρες εκπομπές έχουν θεσπιστεί με αθάνατες στήλες απενοχοποιημένου κους κους για τις ζωές των άλλων.
Φωτό από: Covenant Maiden / ΑΡΧΗ – Mantinades.GR / ΕfiSoul63 – WordPress.com
