Προορισμός μας τα καλύτερα παραθαλάσσια θέρετρα της Μεσογείου. Εδώ το ονειρικό σκηνικό δεν έχει ανάγκη από φοίνικες και κοραλλιογενείς υφάλους. Έχει τη μοναδική γεύση και το ξεχωριστό, μπλε της θάλασσας και το πράσινο του πεύκου.
Κάπρι, Ιταλία
“Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν θα συναντήσεις τόσα σημεία ηρεμίας, όπως σε αυτό το μικρό νησί”, έγραφε ο Dickens για το Κάπρι του 19ου αιώνα και ο Χέμινγουεϊ συμπλήρωνε: “μπορείς να είσαι όπως θέλεις και να λες ό,τι θέλεις”. Αφήνουμε λοιπόν εκτός βαλίτσας τις γραβάτες, τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα και τα επίσημα φορέματα και τριγυρνάμε ξυπόλητοι στις παραλίες, συνομιλώντας με τους ντόπιους ψαράδες. Κατά τις 6 το απόγευμα, όταν τα καΐκια με τους τουρίστες φεύγουν από τη Μπλε Σπηλιά, αποφασίζουμε να την επισκεφτούμε κι εμείς, για να θαυμάσουμε το απόκοσμο εσωτερικό της. Την ώρα του δειλινού, κάνουμε βόλτα στην πόλη Anacapri, στην κορυφή του νησιού, και απολαμβάνουμε το παραδοσιακό ποτό της Νότια Ιταλίας, το limoncello. Το νησάκι στα ανοιχτά της Νάπολης έχει να αντιμετωπίσει ισχυρό ανταγωνισμό εντός και εκτός Μεσογείου: Μαγιόρκα, Πορτοφίνο, Ίμπιζα, Ταϊλάνδη, Μπαλί. Εδώ, όμως, τα πεύκα είναι πιο ψηλά, η πικροδάφνη, η ορτανσία και η βουκαμβίλια, πιο φωτεινές, τα τζιτζίκια πιο επίμονα και η θάλασσα ακόμη πιο μπλε, μ’ ένα πυκνό, σχεδόν κρεμώδες χρώμα. Πρώτο “θύμα” της αιώνιας γόησσας της Μεσογείου ο Οδυσσέας που μαγεύτηκε από τις Σειρήνες που κατοικούσαν στις σπηλιές του Κάπρι. Μετά, ο αυτοκράτορας Τιβέριος, ο Ωνάσης κι η Μπαρντό πέρασαν όλοι από εδώ αλλά πάντα περνούσαν απαρατήρητοι. Το πραγματικό σόου είναι το ίδιο το νησί.
Ντουμπρόβνικ, Κροατία
Είναι λες και όλη η Ευρώπη έχει στριμωχτεί εντός των τειχών της πιο γνωστής πόλης της Δαλματίας: μπαρόκ καθεδρικοί του 16ου αιώνα, αναγεννησιακά παλάτια, μεσαιωνικά οχυρά, η σπειροειδής σκάλα πάνω από την πλατεία Gundulic (σαφής αναφορά στα σκαλοπάτια της piazza di Spagna), το café Gradska Kavana, που θυμίζει τη fin de siecle Βιέννη. Κάτι ανάμεσα στην Πράγα και το Ποζιτάνο, με μια παλιά πόλη που ισορροπεί ανάμεσα στο Τότε και το Τώρα, το Εδώ και το Οπουδήποτε. Έξω από τις παραδοσιακές, ξύλινες konoba (ταβέρνες) κρέμονται μενού στα ιταλικά, τα αγγλικά και τα γερμανικά. Τα μεσαιωνικά κτίρια στεγάζουν μπουτίκ Benetton και Diesel και οι μικροπωλητές στους δρόμους πωλούν mouse pads με εικόνες της παλιάς πόλης πλάι σε χειροποίητα σαπούνια ελαιολάδου. Τα ψηλότερα μέρη της πόλης είναι πάντα πιο ήσυχα, ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες. Εδώ, ο αέρας μυρίζει γιασεμί και άνθη λεμονιάς, πράσινο σαπούνι και, κάπου κάπου, τηγανητές γαρίδες. Παρά το “σοβαρό” πρόσωπό του –πέτρινες επάλξεις, μπαρόκ προσόψεις– το καλοκαιρινό Ντουμπρόβνικ έχει μια γλυκιά αίσθηση “διαφθοράς”. Για κάθε φραγκισκανικό μοναστήρι υπάρχει ένα θορυβώδες μπαρ που σερβίρει κοκτέιλ με ονόματα όπως Test Tube Baby και Blow Job.
Διαβάστε τη συνέχεια στο www.arttravel.gr
