Επιστρέφουμε στο νησί που αν και μπήκε από νωρίς στον ταξιδιωτικό χάρτη, κράτησε την άγρια γοητεία και απέκτησε ορκισμένους φίλους. Αυτούς που μεθούν κι ερωτεύονται εν μία νυκτί.

Μπορεί να χρειάστηκαν τα πλάνα του Luc Besson στο “Απέραντο Γαλάζιο” για να περάσει το νησί τα σύνορα της χώρας, αλλά για εμάς η Αμοργός πάντα θα έχει να διηγηθεί ιστορίες ταξιδιωτικής ευτυχίας. Έτη φωτός μακριά από την κουλτούρα της ξαπλώστρας, η Αμοργός μοιάζει με μαντείο που δεν μοιράζει απλόχερα ξεκάθαρους χρησμούς αλλά περιμένει από εμάς να νιώσουμε την υπόγεια ενέργειά της και να δώσουμε οι ίδιοι τις απαντήσεις που γυρεύουμε.

Όλη η Αμοργός είναι γεμάτη μυρωδιές και γεύσεις: από τα βοτάνια που σκεπάζουν όλο το νησί και τις γεύσεις της ψημένης ρακής, του κατσικίσιου κρέατος και της ξυνομηζήθρας, του φρέσκου αστακού, της σκορπίνας και της τηγανητής σουπιάς. Η διαδρομή από την καλά κρυμμένη από τους πειρατές Χώρα στην Αιγιάλη μένει για πάντα στο μυαλό μας. Από τη μια, γυμνά κομμάτια γης και από την άλλη η θάλασσα μέχρι να φτάσουμε στο αγαπημένο λιμάνι της νεολαίας. Όσο κι αν κρεμαστεί κανείς στην κουπαστή του πλοίου, η Χώρα δεν θα του κάνει το χατήρι ούτε για ένα μακρινό ενσταντανέ. Χτισμένη επίτηδες ανάμεσα σε λόφους στο κέντρο του νησιού, είναι αθέατη από θαλάσσης ως μέσο προστασίας από τις επιδρομές των πειρατών. Η Αμοργός με το μακρόστενο σχήμα λειτουργεί ως σύνορο των Κυκλάδων αφού είναι το νοτιοανατολικότερο νησί του συμπλέγματος. Και ως συνοριοφύλακας οφείλει να είναι απόμακρη, με επιβλητικό ανάγλυφο και “δύσκολους” ορεινούς όγκους.

Στο ίδιο μοτίβο και η διαδρομή για την Χώρα: άγριοι γκρεμοί, αναβαθμίδες με λιγοστές καλλιέργειες, ατρόμητα κατσίκια που σκαρφαλώνουν στα πιο απότομα σημεία και φασκόμηλα που επιμένουν να φυτρώνουν ανάμεσα στις ξερολιθιές. Βουνό και θάλασσα σε αιώνιο πόλεμο. Εικόνες που αποτυπώνονται για πάντα στο μυαλό και επιστρέφουν σαν flashback σε ανύποπτες στιγμές. Όσο ανεβαίνουμε, το φως του ήλιου αντανακλάται στις ασπρισμένες αυλές των σπιτιών με τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα, χτισμένων γύρω από τον επιβλητικό βράχο με το ενετικό κάστρο. Τα στενά δρομάκια με τα σκαλοπάτια είναι στολισμένα με γλάστρες και πολύχρωμα λουλούδια, ενώ τα όμορφα πλατώματα λειτουργούν ως σημεία συνάντησης των κατοίκων για ελληνικό καφέ και σπιτικό νεραντζάκι. Τα αμέτρητα πανηγύρια, με άφθονο χορό και φαγητό για όλους, είναι μόνο η αφορμή.

Διαβάστε τη συνέχεια στο www.arttravel.gr