Επιστροφή στη παγωμένη και βροχερή Μελβούρνη, μετά από έναν ολόκληρο μήνα στην αγαπημένη μας Ελλάδα… Αυτό ήταν το πρώτο μας ταξίδι πίσω στη Πατρίδα μετά από δυόμιση χρόνια. Τώρα πίσω στη βάση μας στην Αυστραλία, με φορτισμένες μπαταρίες αλλά κι γεμάτοι εικόνες κι εντυπώσεις. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες, αλλά και πιο καθαρή ματιά στα πράγματα που μοιάζουν πλέον λίγο μακρινά για μας…
Αποφασίσαμε το πρώτο ταξίδι πίσω στην Ελλάδα πριν περίπου ένα χρόνο. Κλείσαμε τα εισιτήρια με Malaysian Airlines πολύ πριν γίνουν τα τραγικά γεγονότα με τα αεροσκάφη της. Ήταν 30 Ιουνίου 2014 μεσημέρι, όταν βγήκαμε ταλαιπωρημένοι από το μεγάλο ταξίδι, στο χώρο αναμονής των αφίξεων στο Ελ. Βενιζέλος, αλλά ευτυχισμένοι που επιστρέφαμε μετά από τόσο καιρό. Μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά και τα δάκρυα συγκίνησης με τους δικούς μας ανθρώπους, να μπούμε στα αυτοκίνητα να πάμε σπίτι, όπου περίμεναν κι άλλοι φίλοι και συγγενείς για να μας δουν.
Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, από το χώρο στάθμευσης του αεροδρομίου ακόμα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν το φως! Το φως από τον γαλάζιο, ζεστό ουρανό της Αττικής! Σήκωσα το κεφάλι κι έκλεισα τα μάτια για μια στιγμή για να νοιώσω αυτή τη θέρμη και συνέχισα να κοιτώ γύρω μου, να μην χορταίνω αυτό το φως! Η πρώτη σύγκριση ήταν αυτή: Που τέτοιο φως στη Μελβούρνη;;; Ακόμη και τις πιο καθαρές μέρες στη Μελβούρνη, δεν υπάρχει τούτο το φως… Ερχόμενοι από θερμοκρασίες 7C (είναι χειμώνας τέτοια εποχή στην Αυστραλία) και βγαίνοντας στους 35C της Αθήνας, νοιώθεις να σε χτυπά ένα «ωστικό κύμα» καλοκαιριού!
Ήμασταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι! Τις πρώτες στιγμές χαράς κι ευτυχίας όμως τις διαδέχτηκαν πολύ σύντομα στιγμές απογοήτευσης, καθώς το αυτοκίνητο προχωρούσε από το αεροδρόμιο στη λεωφόρο Βάρης-Κορωπίου με τον αριθμό των κλειστών καταστημάτων να είναι πραγματικά εξωφρενικός… Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι «η κρίση είναι πραγματικά εδώ!»
Τι πρώτες μέρες, αποφασίσαμε με τη Τερέζα να ξεκλέψουμε λίγες μέρες από όλους κι όλα και να πάμε στο αγαπημένο μας νησί, τα Κύθηρα. Για τα παιδιά να ακολουθήσουν, ούτε συζήτηση! Αυτά ήδη είχαν βρει τους αγαπημένους τους φίλους κι ήθελαν να απολαύσουν κάθε στιγμή μαζί τους κι όχι να τρέχουν στην άγονη γραμμή με τους γονείς τους! Η Τερέζα κι εγώ όμως πήγαμε όπως είχαμε προγραμματίσει και περάσαμε μερικές μέρες ανέμελες και ξέγνοιαστες. Είναι πολύ σημαντικό ότι είχαμε την οικονομική άνεση να κάνουμε αυτά που μας ευχαριστούσαν χωρίς να σκεφτόμαστε τα έξοδα. Εκεί συνειδητοποιήσαμε για πρώτη φορά ότι πλέον είμαστε τουρίστες στη Πατρίδα μας…
Τις υπόλοιπες τρεις εβδομάδες είχαμε αποφασίσει να τις περάσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους στην Αθήνα. Η βάση μας ήταν το πατρικό σπίτι της Τερέζας με την υπέροχη αυλή!
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα χωρίς να το καταλάβουμε. Είχαμε μεγάλη λαχτάρα να δούμε όσους περισσότερους συγγενείς, κουμπάρους, φίλους και για το λόγο αυτό κρατούσαμε ημερολόγιο με ραντεβού για να μην χάσουμε το λογαριασμό. Ευτυχώς όμως σχεδόν καθημερινά υπήρχε λίγος χρόνος να πάμε μια βόλτα μέχρι το Καβούρι για μια βουτιά στη θάλασσα και να μας δει λίγο ο ήλιος, που δεν μας βλέπει σχεδόν καθόλου στη Μελβούρνη!
Έτσι λοιπόν, σχεδόν κάθε μέρα το πρόγραμμα είχε καφέ το πρωί με συγγενείς ή φίλους (συνήθως έξω σε καφετέριες) και το βράδυ είχε φαγητό είτε έξω ή σε κάποιο σπίτι με παρέα. Η αλήθεια είναι ότι το παρακάναμε με το φαγητό, αλλά πώς να αντισταθείς στα υπέροχα Ελληνικά φαγητά και γλυκά όταν είσαι με αγαπημένη παρέα και είσαι τόσο χαρούμενος;;;! Να πω σε αυτό σημείο ότι είχα την ευτυχία (!) να συναντήσω και την οικοδέσποινα των άρθρων μου, την Κατερίνα Τσεμπερλίδου και να περάσουμε μερικές πολύ ευχάριστες ώρες μαζί! Σε Ευχαριστώ θερμά Κατερίνα μου!
Ας έρθουμε τώρα στις παρατηρήσεις που κάναμε μέσα σε αυτόν τον έναν μήνα του Ιουλίου 2014 που βρεθήκαμε στη Πατρίδα. Στην Ελλάδα της κρίσης δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχει ένα παράδοξο, αν και νομίζω ότι η Ελλάδα πάντα και διαχρονικά βρισκόταν μέσα σε αυτό το παράδοξο: Οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι κι ας είναι φτωχοί! Αυτό που βλέπει το μάτι ενός ξένου τουρίστα που επισκέπτεται το καλοκαίρι την Ελλάδα, είναι ότι οι Έλληνες δεν έχουν πρόβλημα και ότι είναι κάθε βράδυ έξω στις ταβέρνες και διασκεδάζουν. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια και μάλιστα, από τον καιρό που εμείς φύγαμε έχει αλλάξει σημαντικά στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του. Ναι, θα βγουν έξω κάθε βράδυ, αλλά το ερώτημα είναι τι καταναλώνουν; Ένα καφέ; Ένα σουβλάκι; Είναι πλέον σίγουρο ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που ο Έλληνας καθόταν στη ταβέρνα κι έλεγε «φέρε μία απ’ όλα!» Αυτά δεν υπάρχουν πια!
Για εμάς όμως που είμαστε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, αν και αποστασιοποιημένοι τώρα πια, βλέπουμε πιο καθαρά από τον ξένο τουρίστα ότι υπάρχει σοβαρό και βαθύ πρόβλημα! Η κρίση είναι πλέον μέσα σε κάθε σπίτι, αλλά πολύ περισσότερο μέσα σε κάθε καρδιά. Το κυριότερο πλήγμα, κατά τη γνώμη μου, που έφερε η κρίση, δεν είναι η έλλειψη χρημάτων, είναι ο φόβος για το αύριο που έχει φωλιάσει στη ψυχή και στο μυαλό κάθε Έλληνα που ζει σήμερα στην Ελλάδα.
Είναι παραπάνω από σίγουρο για μένα, ότι αυτός είναι ο σκοπός όλων αυτών που γίνονται εδώ και μερικά χρόνια στην Ελλάδα: Ο φόβος και η τρομοκρατία για το αύριο! Όταν φοβάσαι τόσο πολύ για το αύριο, δεν υπάρχουν περιθώρια να γεννηθούν αντιδράσεις και ενέργειες για να αντιταχθείς σε αυτά που σου επιβάλλονται.
Ίσως όμως να είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει – επιτέλους – ο Έλληνας να διώξει από επάνω του όλα τα άσχημα που τον κατατρέχουν και τον χαρακτηρίζουν εδώ και δεκαετίες. Όμως, κατά τη γνώμη μου και πάλι, αν είναι ο σύγχρονος Έλληνας να γίνει επιτέλους ένα καλώς εννοούμενο κοινωνικό και πολιτικό ον, τότε αυτός είναι σίγουρα ο πιο λανθασμένος τρόπος.
Έχοντας πλέον την εμπειρία της ζωής λίγο στην Αμερική και περισσότερο τώρα στην Αυστραλία, βλέπω ότι η βάση της κοινωνίας ολόκληρης εδώ είναι η ευνομία. Βεβαίως και εδώ γίνονται παρανομίες και απάτες, αλλά ή ευνομία είναι έτη φωτός μπροστά από ότι στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα έχουμε άπειρη ανάγκη να υπακούσουμε στους νόμους. Χωρίς τη τήρηση των νόμων μια κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά. Θα σας δώσω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Στην Ελλάδα, στην οδική κυκλοφορία, απλά δεν τηρούνται οι νόμοι και δεν υπάρχει αστυνόμευση. Ο καθένας κάνει ότι θέλει, όπως θέλει, χωρίς κανένα έλεγχο! Μου έτυχε να βρεθώ καβάλα πίσω σε μηχανή αγαπημένου μου φίλου και να κατεβαίνουμε την οδό Πανεπιστημίου χωρίς κράνη και σε φανάρι να σταματούν δίπλα μας αστυνομικοί της ΔΙΑΣ (που φορούσαν τα κράνη τους!) και να μην τρέχει τίποτα!
Στην Αυστραλία, δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλιτώσεις! Έτσι απλά. Θα σε σταματήσουν και θα σε γράψουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου! Οι συγκρίσεις είναι δυστυχώς ακριβώς παρόμοιες, σε όλες της εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην Ελλάδα και στην Αυστραλία. Πως λοιπόν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά στην Ελλάδα, όταν υπάρχει τόσο σοβαρό έλλειμμα ευνομίας;;; Είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε.
Αύριο η συνέχεια…
Φωτό από: Steve Davidson/(CC BY 2.0) – Andrea_44/(CC BY 2.0)
