(συνέχεια από το πρόσφατο ταξίδι μου στη Βοστώνη)
Το χαρτζιλίκι και το κανάκεμα των Ελλήνων γονιών στα παιδιά τους δεν έχει σταματημό. Χαρτζιλικώνουμε τα παιδιά μας μέχρι να γίνουν εικοσιπέντε ετών και βέβαια ούτε συζήτηση για δουλειά το καλοκαίρι.
Όχι μόνο αυτό, αλλά θεωρούμε βασικό «τα κακόμοιρα» να κάνουν διακοπές τρεις με τέσσερεις μήνες, να αράζουν από καναπέ σε καναπέ, να μην αφήνουν μπαράκι για μπαράκι, καφετέρια, κλαμπ και να ζεματίζονται στις παραλίες. Κάνουν τη νύχτα μέρα, ξυπνάνε για πρωινό στις δύο, τρώνε για μεσημέρι στις έξι. Μη μου πείτε ότι στον κύκλο σας δεν έχετε δει τέτοιες περιπτώσεις. Σίγουρα τις έχετε δει.
Θα πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας από μικρή ηλικία ότι οι διακοπές δεν είναι διακοπές για τρεις ή τέσσερεις μήνες. Πρέπει από πολύ μικρή ηλικία να τους βρίσκουμε ενασχολήσεις ουσιαστικές για να μάθουν κάτι παραπάνω, να δουν πώς βγαίνει το χρήμα, τί σημαίνει εργασιακό περιβάλλον και όταν πλέον περάσουν τα είκοσι να έχουν καταλάβει πόσο δύσκολη είναι η ζωή.
Πολλοί θα πείτε ότι τώρα με την ανεργία δεν υπάρχει δουλειά για κανέναν. Μα και τις εποχές που είμαστε πιο χαλαροί πάλι έτσι κάναμε.
Στην Αμερική δεν νοείται ντόπιος φοιτητής να κάνει διακοπές τρεις ή τέσσερεις μήνες. Βλέπεις παιδιά να δουλεύουν part time σερβιτόροι για το χαρτζιλίκι τους και που το κάνουν χωρίς κανένα κόμπλεξ κατωτερότητας. ΄Ισα ίσα που το απολαμβάνουν κιόλας.
Μάλιστα υπήρξε περίπτωση σε ένα πολύ καλό εστιατόριο στο κέντρο της Βοστώνης που ο νεαρός ήταν είκοσι δύο ετών, τελειόφοιτος, που ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του και όταν τον ρώτησα πώς και είναι τόσο καλός μου είπε δύο πράγματα: « Αν δεν είμαι καλός, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση μου και όσο πιο καλός είμαι τόσο πιο καλό φιλοδώρημα θα πάρω. Βέβαια με εκπαίδευσαν δύο εβδομάδες πριν αναλάβω τη δουλειά για να είναι σίγουροι πώς θα λειτουργώ με τους πελάτες. Με καθοδήγησαν ακόμα και το πώς θα πρέπει να λειτουργήσω αν κάποιος πελάτης αρχίζει να φωνάζει και να είναι δυσαρεστημένος με κάτι.»
Έξοχο παράδειγμα έεε;
Και τώρα πάω στο άλλο παράδειγμα όπου το βράδυ της Ανάστασης πήγαμε λόγω εθίμου σε ένα ελληνικό εστιατόριο που ήταν το απαύγασμα της ελληνικής μιζέριας. Κάπου στην περιοχή του Cambridge ο οδηγός έλεγε για ένα ανοιχτό για τη βραδιά ελληνικό εστιατόριο με το όνομα Desfina.
Η τραγικότητα του κακού σέρβις, του κάκιστου φαγητού (μια χωριάτικη που έψαχνες για τη ντομάτα), με φόντο μουσικής βαριά ρεμπέτικα που μετά το γύρισε στο ελαφρολαϊκό, γενικά δηλαδή όλο το μεγαλείο του «όλα μαζί και ό,τι προκύψει». Λίγο ουζερί, λίγο μπαρ, λίγο ψαροταβέρνα, λίγο κουτούκι. Δηλαδή ένα μεγάλο τίποτα. Ακαλαίσθητο, αφρόντιστο, σερβιτόροι εντελώς απαίδευτοι, βαριεστημένοι.
Τώρα θα πείτε μα δεν είναι έτσι όλη η Ελλάδα. ’Όχι, αλλά αυτή η εμπειρία μου έδωσε την εικόνα του μικρόκοσμου της Ελλάδας όπου δεν ξέρουμε να εξυπηρετούμε σωστά και ποιοτικά τους τουρίστες μας.
Μπορούμε πολύ καλύτερα αλλά ακόμα είμαστε μίλια μακριά στην ποιοτική εξυπηρέτηση.
Η Desfina αν είχε ποιοτικό φαγητό- το τόσο μοναδικό της χώρας μας- και προσεγμένο χώρο και ατμόσφαιρα θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ένα μόνιμο στέκι για όλους τους Έλληνες φοιτητές και Έλληνες επισκέπτες της Βοστώνης και όχι μόνο.
Κάθε Έλληνας θα έφερνε συχνά και ξένους μαζί του για να τους δείξει με περηφάνια τον ελληνικό τρόπο εστίασης και διασκέδασης.
