Αν όλα τα πράγματα έρχονται ζερβά που λένε στη ζωή, γεννιέσαι σε ένα αρκετά ασφαλές περιβάλλον με τη μαμά, το μπαμπά, τους συγγενείς, ξαδέρφια, φίλους να εύχονται για τη γέννησή σου στο μαιευτήριο.

Όλα βαίνουν καλώς, αρχίζεις να μεγαλώνεις με τα όποια λούσα μπορούν οι γονείς να προσφέρουν και χαίρεσαι σαν παιδί την καθημερινότητά σου. Μία καθημερινότητα που από όταν αρχίζεις να έχεις συνείδηση, θεωρείς πως πάντα θα είναι έτσι και είσαι πολύ ευτυχισμένος για αυτό, με εξαίρεση το διάβασμα που στη χαλάει, αλλά και αυτό είναι αναπόσπαστο κομμάτι της!

Κάθε Παρασκευή βράδυ μπέρκγερ, Κυριακή μεσημέρι επιτραπέζια, Χριστούγεννα στη γιαγιά, Πρωτοχρονιά στο πατρικό, Πάσχα και τριήμερα στο εξοχικό σε ένα σπίτι γεμάτο με φίλους και συγγενείς που μόνο το γέλιο χωρά, καλοκαίρι τρεις μήνες σχεδόν μέσα στη θάλασσα με τη γιαγιά και πάλι από την αρχή το Σεπτέμβρη.

Όλα ήρεμα και ωραία, έτσι όπως τα έχεις μάθει… δεν θες και δεν βρίσκεις λόγο να στα πειράξει κανείς.

Ώσπου κάτι γίνεται και αυτή η καθημερινότητα διαταράσσεται, κάποιος «φεύγει»… είναι η πρώτη φορά που η γυάλα που περιβάλλει την ως τώρα ήρεμη ζωή σου διαταράσσεται.

Αλλά μετά από λίγο μπαίνεις πάλι σε νέα σειρά, τα πράγματα πάνω κάτω τα ίδια, νέα καθημερινότητα, νέα ρουτίνα – γιατί η ρουτίνα είναι ωραία, είναι σταθερή, είναι ήρεμη, προσφέρει ασφάλεια και όποιος λέει το αντίθετο νομίζω είναι «ψεύτης».

Και μετά κάποιος «ετοιμάζεται να φύγει», η καθημερινότητα αλλάζει σχεδόν άρδην, τα τριήμερα μεταφέρονται στην Αθήνα, τα τραπέζια στους φίλους γίνονται πλέον στο σπίτι, και έρχεσαι αντιμέτωπος με μία πιο δύσκολη καθημερινότητα που όσο πιο γρήγορα τη συνηθίσεις τόσο λιγότερες οι συναισθηματικές απώλειες.

Και τελικά φεύγει… πάμε ξανά από την αρχή… τα πράγματα αλλάζουν πάλι, τελείως…

Νομίζεις ότι χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου και πως τίποτα δεν θα είναι ποτέ το ίδιο και πως ποτέ δεν θα είσαι ευτυχισμένος πάλι, γιατί απλά κάποιος μόλις τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια σου.

Και έτσι είναι, τίποτα δεν είναι ποτέ πια το ίδιο, αλλάζει, παίρνει νέα μορφή η καθημερινότητα και έρχονται νέες σταθερές να πάρουν τις θέσεις της προηγούμενης ήρεμης ζωής… αργείς αλλά τα καταφέρνεις και τα φέρνεις βόλτα και είσαι ευτυχισμένος πάλι απλά με νέα δεδομένα! Κάπου εκεί λοιπόν, και αφού έχεις μεγαλώσει αρκετά, σταματάς το Πάσχα να το περνάς στο εξοχικό, όμως πάντα θυμάσαι ότι εκεί πέρασες τις πιο ωραίες και κατανυκτικές στιγμές αυτής της οικογενειακής γιορτής. Και ξέρεις κάτι; Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΤΥΧΙΑ να έχεις αυτές τις ωραίες αναμνήσεις, δεν τις έχουν όλοι και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το παίρνουμε δεδομένο.

Και βάζεις πάλι τη ζωή σου σε νέα ρουτίνα λοιπόν, τα Σαββατόβραδα αλλάζουν, τα οικογενειακά τραπέζια έχουν νέα πρόσωπα, η Πρωτοχρονιά σε βρίσκει σε άλλα σπίτια. Δακρύζεις στην αλλαγή της ώρας- κρυφά -ενθυμούμενος όλες αυτές τις παιδικές αναμνήσεις αλλά με ένα ποτήρι σαμπάνια και ευχές για τη νέα χρονιά το δακρυάκι γίνεται χαμόγελο και είσαι ευτυχισμένος γιατί είσαι καλά και έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε!

Και εντελώς ξαφνικά κάτι άλλο γίνεται, κάποιος ακόμη «φεύγει» έτσι απλά, και αυτή η καθημερινότητα έρχεται ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ. Αυτή τη φορά δεν το είχες προβλέψει, δεν μπορούσες να το είχες προβλέψει… και αυτό τελικά ίσως να είναι και το πιο δύσκολο!

Και λες δεν μπορεί, τι γίνεται ρε παιδιά… κάποιος μου κάνει πλάκα… πόσοι ακόμη θα σβηστούν από το χάρτη της ΔΙΚΗΣ μου καθημερινότητας;

Και life as we know it… simply changes… και δεν ξέρεις πώς να το χειριστείς… δεν ξέρεις γιατί κάποιος παίζει συνεχώς με την ήρεμη ευτυχία σου, την ήρεμη καθημερινότητά σου.

Το θέμα είναι όμως πως όλοι οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο, και ενίοτε και για ορισμένο χρόνο, για να εκπληρώσουν το σκοπό τους στη δική μας ζωή και να φύγουν, με ό,τι μπορεί να σημαίνει το να φύγουν.

Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε και το συνειδητοποιήσουμε αυτό τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε και θα μπορούμε να συνεχίζουμε τη ζωή μας χωρίς πολλές παράπλευρες απώλειες. Όσο βρίσκεται κάποιος στη ζωή μας πρέπει να φροντίσουμε να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε από εκείνον ή εκείνην. Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας για να μας δώσουν μαθήματα ζωής, άλλοι μικρά, άλλοι μεγάλα, να μας βάλουν τις βάσεις για τη ζωή που θα συνεχιστεί μετά το «φευγιό» τους. Το μυαλό μας πρέπει να είναι λοιπόν ανοιχτό για να ακούσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτούς και να ζήσουμε όσο το δυνατόν πιο ευτυχισμένες, χαρούμενες & δίχως γκρίνια, στιγμές μαζί τους!

Είναι δύσκολο να τους βλέπουμε να φεύγουν… αλλά είναι μεγάλη ευτυχία που ζήσαμε μαζί τους, που τους γνωρίσαμε και που κρατάμε μέσα μας αυτά που μας έμαθαν.

Και δεν υπάρχει λόγος για ανησυχία, η καθημερινότητα θα επανέλθει και πάλι, αυτός είναι ο ρόλος της εξάλλου, και η ευτυχία θα έρθει και πάλι αρκεί να την αφήσεις να έρθει, να προχωρήσεις! ‘Ετσι είναι η ζωή, γυρίζει, γυρίζει και σε φέρνει σε νέους δρόμους ευτυχίας, απλά καμιά φορά τα σοκάκια είναι λίγο δύσκολα και σκοτεινά και χάνεσαι!

ΥΓ: από μένα αφιερωμένο κάπου εκεί ψηλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ που ήσουν (και είσαι) μέρος της ζωής μου. Από σένα;

Φωτό από:
http://bit.ly/Xkeoor
http://bit.ly/10oP3oB