Θα μπορούσα να ανατρέξω σε συνεντεύξεις, στατιστικές, αναλύσεις και άρθρα σχετικά με τον εθελοντισμό, προκειμένου να σας πείσω να το δοκιμάσετε. Δοκιμάζω: λάθος ρήμα γι’ αυτό που θέλω να περιγράψω. Τον εθελοντισμό δεν τον δοκιμάζεις, τον κάνεις τρόπο ζωής, γίνεται το μικρό σου μυστικό, αυτό που σε κάνει να πέφτεις στο κρεβάτι γαλήνιος και να ξυπνάς την επόμενη ημέρα δυνατός. Θα μοιραστώ λοιπόν την προσωπική μου εμπειρία, μια εμπειρία που μετά από τέσσερα χρόνια την κουβαλάω συνέχεια μαζί μου και μπορώ ανά πάσα στιγμή να θυμηθώ την παραμικρή λεπτομέρεια.
Ό,τι είχα παραιτηθεί από την πρώτη μου δουλειά μετά το κολλέγιο – δεν ήταν αυτό που έψαχνα γιατί μάλλον δεν ήξερα καν τι έψαχνα – και ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα να ανεβαίνω τα σκαλιά ενός παλιού κτιρίου στον Κολωνό. Άλλο ένα ραντεβού για δουλειά είχα σκεφτεί, με αποτέλεσμα να ντυθώ στην πένα για να κάνω καλή εντύπωση. Μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά συνειδητοποίησα ότι εκεί που ήμουν δεν μετρούσαν τα σκουλαρίκια, το φουλάρι και το comme il faut ύφος μου. Παιδιά έπαιζαν, εγκυμονούσες, γύρω στα είκοσι με ακόμη ένα παιδί στην αγκαλιά και κανά δυο να τρέχουν, περίμεναν τη σειρά τους στην κοινωνική υπηρεσία, ενώ οι σύζυγοί τους – στην πραγματικότητα αμούστακα αγόρια – ζητούσαν πληροφορίες για απολυτήριο δημοτικού. Ρομά, τσιγγάνοι, άνθρωποι κοινωνικά αποκλεισμένοι, τους οποίους μέχρι πρότινος έβλεπα τα βράδια στο Γκάζι να πουλάνε μπαλόνια, λουλούδια και μικροπράγματα και δεν είχα την παραμικρή ιδέα πού χάνονταν στο φως της ημέρας. Ο Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός «Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας» ήταν γι’ αυτούς το σπίτι τους και οι άνθρωποι που δούλευαν εκεί, ήταν φίλοι, δάσκαλοι, προστάτες τους. «Δεν θέλουμε να ζητιανεύουν και να τους δίνουν λεφτά» επέμενε η πρόεδρος του Φορέα και Κοινωνική Λειτουργός, Μυρτώ Λεμού. «Θέλουμε να τους δώσουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους άλλους Έλληνες πολίτες, μιας και οι περισσότεροι από αυτούς είναι καταγεγραμμένοι Έλληνες πολίτες» συνέχιζε.
Στο μυαλό μου τα έχω μπερδεμένα όλα μαζί, τη χαρά με τη λύπη, τη νίκη με την ήττα, την ανιδιοτέλεια με την πονηριά, ένα κουβάρι που, αν όμως το ξετυλίξω, οι καλές αναμνήσεις, οι νίκες, η χαρά ξεπερνάνε τις δυσκολίες. Ψείρες και ψωρίαση στην καλύτερη περίπτωση, παραμελημένα παιδιά στη χειρότερη. Μονογονεϊκές οικογένειες, αναφαλβητισμός, επετεία, περιθωριοποιήση, εκμετάλλευση και η λίστα δεν έχει τέλος. Αέναος πόλεμος ενάντια στα κοινωνικά στερεότυπα, τη γραφειοκρατία, την άγνοια, την προκατάληψη και τον φόβο. Αυτό είναι το job description ενός εργαζομένου ή ενός εθελοντή σε έναν παραμελημένο – από το κράτος- Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό. Ο εθελοντισμός δεν είναι χριστουγεννιάτικη επίσκεψη με τα παιδιά για να δουν πώς ζουν τα άλλα τα φτωχότερα, δεν είναι πετάω τη σαβούρα του σπιτιού μου, ούτε πάω με μια κάμερα και γράφω δακρύβρεχτες ιστορίες, γιατί στέρεψα από ιδέες. Ο εθελοντισμός είναι κοινωνική ευθύνη, βοήθεια, αλληλεγγύη, παντοντινή φιλία, εκτίμηση και λύτρωση.
Αυτοί οι τσιγγάνοι, οι κλέφτες, οι τεμπέληδες, οι αμόρφωτοι που κατά τη γνώμη πολλών θέλουν και ζουν έτσι, εμένα με προσκάλεσαν σπίτι τους, με κέρασαν, μοιράστηκαν μαζί μου τη χαρά και τη λύπη τους, με εμπιστεύτηκαν, χωρίς να με γνωρίζουν από πριν. Όχι δεν θέλουν να ζουν έτσι, δεν θέλουν να φοράνε φούστες και πασουμάκια, δεν θέλουν να μην μπορούν να γράψουν το όνομά τους. Από όσο θυμάμαι, ο Τζεσκούν ήθελε να παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή, η Γιόνζα ήθελε να γίνει τραπεζική υπάλληλος όταν μεγαλώσει, ο Αμέτ ήθελε να παίζει ανέμελος στην παιδική χαρά και η Πατούς ήθελε να τρώει παγωτό, αντί να δουλεύει. Οφείλω ένα ευχαριστώ στην τότε παρέα του Κέντρου κι εύχομαι να είναι πάντα καλά.
Μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για το ΚΣΠΟ στο www.supportcenter.gr και για περισσότερες Μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις στο www.anthropos.gr
