Μια φορά κα ένα καιρό, ένας φίλος μου, χρειάστηκε για τη στρατολογία ένα έγγραφο από το ληξιαρχείο. Όταν το πήρε, εξοργίστηκε με τα λάθη των υπαλλήλων του δήμου, γιατί στης μητέρας του τη μερίδα, έγραφε β’ γάμος. Όταν το ανέφερε στα αδέλφια του, τον ειρωνελύτηκαν: “Μα, καλά, δεν το ήξερες; αυτός ο γάμος με τον πατέρα μας είναι ο δεύτερος γάμος της μητέρας μας!”
Ο φίλος μου έπαθε σοκ. Πώς ήταν δυνατό να του κρατούν κρυφό ένα σημαντικό γεγονός ( που η οικογένεια το θεωρούσε ντροπή) από το παρελθόν της οικογένειάς του. Άρχισε, λοιπόν, να ανακρίνει τη μητέρα του για το ποιος, πότε και γιατί (το διαζύγιο) με τον πρώην της. Πολύ σύντομα ξεπέρασε το σοκ, αφού έμαθε όσα μυστικά δεν γνώριζε για τη μητέρα του τόσα χρόνια.
Όλοι μας χρειαζόμαστε μια δεύτερη ευκαιρία (η Λιζ Τέηλορ χρειάστηκε 8 και η Ζαζά Γκαμπόρ 9 ευκαιρίες γάμου).
Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, δεν περνάει από το μυαλό του η λύση του γάμου, αλλά η αγάπη, η κοινή ζωή και η οικογένεια για πάντα.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αυξάνονται τα διαζύγια, συχνά για οικονομικούς λόγους (για να μπορεί η γυναίκα να διεκδικήσει μετά ένα επίδομα ή για να μην θεωρείται υπόχρεη για τα δάνεια τουλάχιστον εκείνη από τους δύο συντρόφους. Αυτά είναι τα “λευκά διαζύγια”).
Όμως, οι περισσότεροι διαζευγμένοι στα νορμάλ διαζύγια, θέλουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, δίνοντας στον εαυτό τους μια νέα ευκαιρία να κάνουν και πάλι οικογένεια με ένα καινούριο πρόσωπο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο γάμος υπερπαραγωγή, που όλοι έχουμε συνηθίσει να απολαμβάνουμε, φωτογραφίζουμε και σχολιάζουμε, συρρικνώνεται. Στα περισσότερα ζευγάρια, ο γάμος δεν μπορεί να είναι ανοιχτός, γιατί ποιος τολμάει να καλέσει τους φίλους του και να περιμένει να του φέρουν γαμήλια δώρα για δεύτερη φορά; (θυμάστε τη Σάρα Τζέσικα Πάρκερ στο Sex and the City που όλο πήγαινε δώρα σε γάμους και βαφτίσια, αλλά, αυτή, ως ανύπαντρη, δεν έπαιρνε τίποτα;)
Για λευκό νυφικό με ουρά… ούτε λόγος. Ειδικά αν τη νύφη συνοδεύουν στην εκκλησία τα παιδιά της από τον πρώτο γάμο.
Θυμάστε το δεύτερο γάμο του Καρόλου με την Καμήλα; Συγκρίνετέ τον με αυτόν της Νταϊάνα. Ο γάμος έγινε στο δημαρχείο. Η νύφη φορούσε ταγιέρ. Την άλλη μέρα, το ζευγάρι πήρε ευχές στην εκκλησία (δεν παντρεύτηκαν θρησκευτικά) και η νύφη φορούσε ένα γαλάζιο μακρύ φόρεμα, με από πάνω ένα γαλάζιο μακρύ μαντώ και στο κεφάλι, καπέλο, όχι πέπλο.
Δηλαδή, ενώ στον πρώτο γάμο πανηγυρίζεις από χαρά, στο δεύτερο είσαι μαζεμένος και “σεμνός”, αν και – ίσως – έχεις καλύτερα οικονομικά απ’ ό,τι στον πρώτο.
Γιατί;
Γιατί υπάρχει ένα πρωτόκολλο χαράς και αποτυχίας. Χαρμολύπης. Ο δεύτερος γάμος, και μόνο με το όνομά του, θυμίζει και συνδέεται αναγκαστικά με τον πρώτο. Τα παιδιά, η ηλικία του ζευγαριού και ο ενδυματολογικός κώδικας, όλα επικοινωνούν ότι κάποτε υπήρξε πρώτη ευκαιρία, που απέτυχε.
Γιατί, βρε παιδιά; Φορέστε ό,τι ρούχο σας αρέσει (μήπως το λευκό της παρθενίας στον πρώτο γάμο έχει πια ρεαλιστικό νόημα;) Κάνετε όποιο πάρτι σας αρέσει και τι πειράζει αν ο γάμος είναι ανοιχτός; Είμαι σίγουρη ότι από τους φίλους που καλέσατε στον πρώτο γάμο, ζήτημα είναι αν διατηρείτε ακόμα φιλικές σχέσεις με το 30% εκείνων των καλεσμένων σας!
Ο δεύτερος γάμος δεν είναι ντροπή. Διασκέδασέ τον μέχρι τελικής πτώσεως. Ας μην γινόμαστε κυνικοί με το θεσμό, αφού τον ασπαζόμαστε και παντρευόμαστε και στη δεύτερη ευκαιρία της ζωής μας, αντί απλά να συζήσουμε.
Άντε! Καλά στέφανα, με χαρές και ελπίδα!
Φωτό από: Weddings | smooth
