Εντάξει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μικραίνει. Όλοι μεγαλώνουμε. Αυτό δίνει στους νεότερους πολλά πλεονεκτήματα ελπίδας και ονείρων, όχι όμως το πλεονέκτημα της αλαζονείας. Αφού και αυτοί θέλουν ή δεν θέλουν, θα μεγαλώσουν. Ή σύμφωνα με το λαό, θα γεράσουν. Αυτό θα συμβεί σε όλους εμάς.

Παρακολουθώ συχνά τη στάση και συμπεριφορά προς τους μεγαλύτερους και, ειδικά, προς την τρίτη ηλικία.

• Οι δημοσιογράφοι, όταν περιγράφουν έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας θα τον πουν “γέρο” ή “παππού”. Όχι “ηλικιωμένο κύριο”. Η “γριά”, η “γιαγιά” και όχι η “ηλικιωμένη κυρία”. Η έννοια της αξιοπρέπειας καταργείται μετά από ένα ηλικιακό όριο. Η λέξη “κύριος” και “κυρία” αντικαθίστανται από το απαξιωτικό “γέρος” ή “γριά”.
• Δεν συζητώ για τα νοσοκομεία, τους γιατρούς ή τους νοσηλευτές που απευθύνονται στους ηλικιωμένους σαν να είναι μικρά άβουλα παιδιά, χωρίς αξιοπρέπεια. Όχι όλοι, φυσικά. Συχνά το κάνουν όταν απευθύνονται σε χαμηλότερες κοινωνικά τάξεις.
• Για τη show biz, ας μην τα πω. Οι γυναίκες αποκλείονται από ρόλους γιατί στο σινεμά, οι ρόλοι γράφονται για νεαρές κοπέλες. Στην ελληνική tv, όταν βλέπουμε ηλικιωμένες κυρίες σε ρόλους, συνήθως είναι στερεότυπα. Η πονηρή, η κακομαθημένη, η κακιά πεθερά, αυτή που κοροϊδεύει τον άντρα της. Δε υπάρχει η αρχοντική, η φιλάνθρωπος, η νοικοκυρά-μάνα-κλώσσα, η αξιοπρεπής, θεωρούνται ξενέρωτες για το σεναριογράφο – όχι όμως για το κοινό, που ανάμεσά του, ζουν αξιοπρεπείς άνθρωποι που αγωνίζονται να ζήσουν όρθιοι ως τα γηρατειά.
• Θα τολμούσες να πεις τον Κλιντ Ήστγουντ γέρο; Την υπέροχη Τζόαν Κόλλινς γριά; Τη Μέρυλ Στρηπ γριά; Τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ γέρο; Γριά την Τζέην Φόντα; Μήπως επειδή έχουν οικονομική επιφάνεια ή επειδή προσέχουν τον εαυτό τους ΚΑΙ λόγω της δυνατότητας που τους δίνει η οικονομική τους επιφάνεια;
• Πιστεύω στην αξιοπρέπεια του ατόμου. Είτε είναι μωρό οκτώ μηνών ή μεγάλος άνθρωπος εκατόν οκτώ ετών.
• Ο σεβασμός που νιώθουμε για τους άλλους προσδιορίζει εμάς, όχι αυτούς. Δεν δέχομαι ούτε την αλαζονεία των νέων εργαζομένων που τα “ξέρουν όλα” και που βρίσκουν “ξωφλημένους” τους μεγαλύτερους στη δουλειά. Δεν εννοώ τους “βολεμένους”. Αλλά ούτε και a priori, με το στερεότυπο, να βλέπεις τον παλιότερο να περιφρονείται από το νεότερο, λόγω του ότι οι δυνατότητες ή τα ταλέντα του μεγαλύτερου έχουν “ξεπεραστεί”.
• Αν είσαι τυχερός, θα σε βρει ένα επάγγελμα με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας. Ή, νεαρέ μου, μόνο αν είσαι τυχερός θα μεγαλώσεις αρκετά ώστε να φτάσεις στην τρίτη ηλικία, που τώρα αντιμετωπίζεις απαξιωτικά.

  Δεν λέω να είσαι ποδοσφαιριστής και να πρέπει να τρέχεις ως τα 75. Όμως, ο σεβασμός είναι η ουσία της ανθρωπιάς. Δεν σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Ακόμα κι όταν αποσυρθείς από το γήπεδο, έχεις αξιοπρέπεια.

• Και ενώ για τους gay, τις θρησκείες, τους αλλοδαπούς, τα δύο φύλλα, μας πιάνει η υστερία του politically correct για το ρατσισμό, δεν δεχόμαστε σαν ρατσισμό την περιφρόνηση, έμμεσα ή άμεσα, της μεγαλύτερης ηλικίας (είδατε; Εγώ δεν λέω γεροντικής). Η γιαγιά μου έλεγε: “Εδώ που είσαι, ήμουνα, κι εδώ που είμαι, θάρθεις!” (Ξαναλέω: αν είσαι τυχερός και αν διατηρήσεις την καλή σου υγεία και… και… και…)
• Η τρίτη ηλικία δεν είναι εγγυημένη προϋπόθεση για κάθε έναν που γεννιέται. Πολλοί κάνουν ασυνείδητα τα πάντα που φθείρουν τον εαυτό τους, ώστε να μην διασταυρωθούν μαζί της.
• Στο μεταξύ, με την αυθάδεια της νεαρής τους ηλικίας, τους ενοχλεί που ένας ηλικιωμένος κύριος δεν ακούει καλά ή που δεν κινείται γρήγορα σαν κατσικάκι ή δεν συμφωνεί ή δεν συνεργάζεται ή κουράζεται εύκολα (υπάρχουν και οι εξαιρέσεις ενοχλητικών ανθρώπων που, όμως, συναντάς σε όλα τα ηλικιακά groups).
• Μα και η Ελλάδα εξελίσσεται σε χώρα “γερόντων”, με περισσότερους θανάτους παρά γεννήσεις, με περισσότερους συνταξιούχους παρά εργαζόμενους (αφού οι μάχιμοι της εργασίας μετανάστευσαν στο εξωτερικό), καλό θα ήταν να σεβόμαστε όλους γύρω μας, ανεξάρτητα από ηλικία και να συνεχίζουμε να τους αποκαλούμε “κύριο” και “κυρία”.

Έτσι θα θέλουμε να συμβεί και σε μας.

Φωτό από: The Minds Journal