Μια βασική διαπίστωση μετά από μια δεκαετία μητρότητας είναι ότι όσο κοντά κι αν είμαι στα παιδιά μου, όσα βιβλία κι αν διαβάσω, όσα μαθήματα κι αν κάνω, η επικοινωνία μαζί τους είναι μια πρόκληση. Έχουμε διαφορετικές προτεραιότητες και οπτικές που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. Ζούμε σε διαφορετικούς κόσμους και βλέπουμε τα πράγματα, εγώ σαν ενήλικας και αυτά σαν παιδιά. Ο δικός τους κόσμος είναι όμορφος και απλός. Τελεία.

Παραπάνω από τις μισές φορές που έχω φτάσει στα όριά μου με τα παιδιά, συνειδητοποιώ ότι είναι λόγω παρεξηγήσεων ή κακής επικοινωνίας. Κάτι δεν κατάλαβαν καλά, κάτι δεν εξέφρασα σωστά, κάτι δεν εξήγησα, κάτι δεν ήξεραν πώς να το εκφράσουν.

Ας έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι εμείς είμαστε οι ενήλικες, εμείς οφείλουμε να δείξουμε το σωστό τρόπο. Δεν πρόκειται για αγώνα εξουσίας που θα κερδίσει ο δυνατότερος ή ο ανώτερος ιεραρχικά. Πρόκειται για τα παιδιά μας που θα μάθουν από εμάς πώς να επικοινωνούν, πώς να διεκδικούν, πώς να βάζουν όρια, πώς να συνυπάρχουν σε σχέσεις, πώς θα δείχνουν τα συναισθήματά τους.

Όταν τα παιδιά μας προκαλούν με τη συμπεριφορά τους ή με τα λόγια τους, πολλές φορές κρύβεται από πίσω κάτι άλλο. Κάποιο συναίσθημα, κάποια σκέψη, κάποιος φόβος που δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν και να μοιραστούν μαζί μας. Δεν κερδίζουμε τίποτα αν μπούμε σε ένα συναγωνισμό δύναμης μαζί τους για το ποιος θα κερδίσει.

Οφείλουμε ως γονείς κι ενήλικες να έχουμε την ωριμότητα να κάνουμε εμείς πρώτοι πίσω, να υποχωρήσουμε και να σκύψουμε πάνω από την ανάγκη του παιδιού μας. Να βρούμε πίσω από τις λέξεις και τις αντιδράσεις τους τι θέλουν να μας πουν. Ψάχνουμε να βρούμε την πραγματική αιτία πίσω από τη βιτρίνα. Έτσι θα τους δείξουμε ότι είμαστε ανοιχτοί και δεκτικοί να μας πουν ό,τι τα απασχολεί. Θα μάθουν να εκφράζουν τι τα ενοχλεί, τι θέλουν, θα μάθουν να εκφράζουν όλα τα συναισθήματά τους.

Η ώρα του ύπνου είναι μια καλή χρονικά στιγμή για να συζητήσουμε με τα παιδιά μας. Έχει ολοκληρωθεί η μέρα τους, έχουν έρθει αντιμέτωποι με διάφορες καταστάσεις θετικές ή/και αρνητικές και έχουν αρχίσει να χαλαρώνουν και να ρίχνουν τις άμυνές τους. Έτσι, με μικρή δική μας παρότρυνση είναι πιο εύκολο να μας ανοιχτούν και να μοιραστούν ό,τι τους απασχολεί ή τους έκανε εντύπωση.

Και δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός. Εννοώ ότι όσο νωρίτερα μάθουν τα παιδιά μας να εκφράζουν τα συναισθήματά τους τόσο πιο εύκολο θα τους είναι για τη συνέχεια της ζωής τους. Εάν συνηθίσουν και μάθουν από μικρά ότι κρύβουμε και δεν μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας είναι δύσκολο μετά να αλλάξουν.

Εμείς θα αποτελέσουμε το παράδειγμα και το μοντέλο που θα μιμηθούν.