Πιστεύω ότι οι νέοι γονείς δεχόμαστε τόσες πολλές πληροφορίες, συμβουλές, στρατηγικές, οδηγίες διαπαιδαγώγησης και τακτικές που πολλές φορές δεν ξέρουμε τι από όλα ισχύει ή είναι καλύτερο για την περίπτωσή  μας. Να μην αναφέρω τις τύψεις που νιώθουμε κάθε φορά που νομίζουμε ότι κάτι διαφορετικό θα έπρεπε να είχαμε κάνει.

Υπάρχουν όμως πάντα κάποιες συμβουλές που ακούγονται και είναι τόσο λογικές και σωστές που τις υιοθετούμε χωρίς αμφιβολία. Ή έστω τους δίνουμε αμέσως την ευκαιρία να μας πείσουν.

Σίγουρα από τις πιο δύσκολες περιόδους στη ζωή των παιδιών μας είναι η εφηβεία. Είναι η εποχή που δεν είναι παιδιά αλλά δεν είναι ακόμα και ενήλικες. Είναι όμως δύσκολο για τους γονείς να αντιμετωπίσουμε τα παιδιά μας ως ενήλικες και κάνουμε κάποια αναμενόμενα και συνηθισμένα λάθη που όμως επηρεάζουν αρνητικά τη σχέση μας με τα παιδιά μας.

#1. Λέμε συνέχεια Μη και Όχι στα παιδιά μας.

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να έχω περάσει το τελευταίο μισάωρο μόνο με αρνητική συμπεριφορά και απαγορεύσεις προς τα παιδιά μου. Μην φωνάζετε, μην πειράζεις την αδελφή σου, μην το κάνεις αυτό, μην τρέχεις μέσα στο σπίτι, μην πετάς τα ρούχα σου, δεν θα έπρεπε να….. Η συνεχιζόμενη άρνηση και οι φωνές αφήνουν μια άσχημη γεύση στο στόμα.

Προσπαθήστε να μετατρέψετε τις αρνήσεις σε καταφάσεις και όλα τα μη, σε θετικά αιτήματα ή παρακλήσεις. Ή εμπλέξτε τα παιδιά σε προσπάθειες επίλυσης των δυσκολιών ή των διαφωνιών. Αντί για το γνωστό: «Μην πετάς τα ρούχα σου κάτω», προτείνετε μια λύση: «σου έβαλα ένα δικό σου καλάθι για τα άπλυτα δίπλα στη ντουλάπα σου. Για να δούμε πόσα ρούχα μπορείς να βάλεις μέσα.»

Αντί για : «Μη φωνάζετεεεεεε!!!!» προσπαθήστε το: «προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να τελειώσω κάτι στη δουλειά μου, μπορείτε να πάτε στο δωμάτιό σας, ή να βάλετε ακουστικά για να ακούσετε μουσική;»

#2. Βάζουμε αρνητικές ταμπέλες στα παιδιά μας και τα μαλώνουμε για κάθε λάθος, συμπεριφορά, αντίδραση που δεν μας αρέσει.

Αποφύγετε τις ταμπέλες που χαρακτηρίζουν συνολικά τα παιδιά ή το χαρακτήρα τους. Η κριτική, η μη αποδοχή, η τιμωρία, ο θυμός δεν έχουν θετικό αντίκτυπο, ούτε προσφέρουν μακροπρόθεσμα κάτι στα παιδιά. Τα λάθη είναι άλλωστε ο τρόπος για να μαθαίνουμε ποιο είναι το σωστό. Τα λάθη τους δεν κάνουν τα παιδιά χαζά, ή ανίκανα και όταν συλλήβδην τα κατηγορούμε, τραυματίζουμε την εμπιστοσύνη και τη σχέση μας. Και ως κερασάκι στην τούρτα, τιμωρούμε στερώντας τους δικαιώματα και προνόμια.

Εναλλακτικά, υπογραμμίζουμε συνέχεια στα παιδιά μας ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα και είναι το μέσον για να μάθουμε τι θα διορθώσουμε την επόμενη φορά και πώς θα κάνουμε διαφορετικά τα πράγματα. «Τι έμαθες από αυτό; Τι θα έκανες διαφορετικά;»

#3. Παίζουμε παιχνίδι εξουσίας με τα παιδιά μας, προσπαθώντας να τους δείξουμε ποιος είναι το αφεντικό και ποιος έχει τον τελικό λόγο.

Δεν είναι καλή ιδέα να διαφωνήσετε ευθέως με τα παιδιά σας. Αντί να τους λέτε ακριβώς τι να κάνουν, προσπαθήστε να κάνετε ερωτήσεις. Να κατανοήσετε τη θέση τους, το τι νιώθουν, τι σκέφτονται. Αναγνωρίστε τα επιχειρήματά τους και τα σημεία που έχουν δίκιο. Μετά πείτε τη δική σας οπτική χωρίς να την επιβάλλετε ή να πιέζετε γιατί θα έχετε αντίθετο αποτέλεσμα. Χρησιμοποιήστε φράσεις όπως: «καταλαβαίνω αυτό που λες και νιώθω τι αισθάνεσαι. Θα μπορούσες όμως να σκεφτείς και το να……», «έχεις δίκιο που θέλεις να…..από την πλευρά μου όμως θα ήθελα να δεις και το …….»

#4. Βρίσκουμε μόνο τα αρνητικά και τις προβληματικές συμπεριφορές των παιδιών μας και κριτικάρουμε συνέχεια.

Όταν επικεντρωνόμαστε μόνο στα αρνητικά και ψάχνουμε να βρούμε τις προβληματικές συμπεριφορές είναι σαν να ζητάμε για ακόμα περισσότερες αρνητικές αντιδράσεις. Εάν επιβραβεύσουμε τα θετικά και γιατί συνήθως τα παιδιά θέλουν να ικανοποιούν τους γονείς τους και να έχουν την αποδοχή τους, είναι πολύ πιθανό να λάβουμε περισσότερες θετικές κινήσεις εκ μέρους τους. Εάν αντί για κριτική, ξεκινήσουμε μια διαδικασία επίλυσης προβλημάτων, θα χτίσουμε μια καλύτερη προοπτική. «Τι νομίζεις ότι θα σε βοηθούσε σε αυτό;» «τι θα μπορούσα να κάνω εγώ για να μπορέσεις εσύ να κάνεις αυτό που πρέπει ή αυτό που χρειάζεται η οικογένειά μας;»

#5. Πιέζουμε τα παιδιά να κάνουν αυτό ή το άλλο ή να γίνουν κάτι που εμείς θέλουμε.

Τι καλύτερο από το να δείχνουμε το δρόμο αναφέροντας προσωπικές ιστορίες, αποτυχίες, λάθη, συμπεριφορές. Είμαστε γονείς γιατί οφείλουμε να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας ,υποστηρίζοντας και βοηθώντας τα να γίνουν αυτό που τα ίδια θέλουν. Να είμαστε οι υποστηρικτές τους και οι βοηθοί τους για να γίνουν η καλύτερη εκδοχή που θα μπορούσαν. «Όταν σε ενθαρρύνω ή σου προτείνω να…….είναι γιατί έχω περάσει από τους ίδιους δρόμους και, επομένως, μπορώ να σου πω ότι αυτό θα σου προσφέρει……

Ο ενδεδειγμένος τρόπος είναι να γινόμαστε με τις προσωπικές ιστορίες και την εμπειρία μας το παράδειγμα για τα παιδιά. Δεν είναι υποχρεωμένα να πραγματοποιήσουν τα δικά μας όνειρα ή αυτά που δεν κάναμε εμείς. Έχουν τα δικά τους όνειρα να πραγματοποιήσουν.

Η κόντρα για την κόντρα ή τα παιχνίδια εξουσίας δεν οδήγησαν ποτέ σε επιτυχία. Ανοιχτά αυτιά, ανοιχτά μυαλά κι αληθινό ενδιαφέρον για αυτά που θέλουν και μπορούν είναι τα εφόδια για μια ουσιαστική σχέση με τα παιδιά μας ιδίως στην εφηβεία τους. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ήμασταν κι εμείς εκεί που είναι σήμερα τα παιδιά μας.

Φωτό από: https://gr.depositphotos.com