Ζούμε την εποχή της Μεγάλης Αλλαγής, μέσα μας και γύρω μας.

Όλοι περπατάμε σε αχαρτογράφητη περιοχή. Εξερευνούμε το άγνωστο. Δεν γνωρίζουμε τι θα βρούμε και τι θα συναντήσουμε, ξέρουμε μόνο ότι αφήσαμε πίσω το «γνωστό», το «σίγουρο», αλλά συγχρόνως και αυτό που έχουμε βαρεθεί, το ανούσιο, το ψεύτικο, το απατηλό. Όλοι το νιώθουμε, ανεξάρτητα από ηλικία και για αυτό σαλπάραμε. Δεν έχει σημασία αν δεν το παραδεχόμαστε, ίσως γιατί πασχίζουμε να κρύψουμε το φόβο μας, απ’ τον εαυτό μας πρώτα και ύστερα από τους άλλους, αλλά η Αλήθεια είναι εκεί.

Θέλουμε να αλλάξουμε, θέλουμε την αλήθεια, θέλουμε να βιώσουμε τη χαρά της Δημιουργίας, τη χαρά της Ελευθερίας, τη χαρά της Ζωής. Νιώθουμε, ξέρουμε, ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι για αυτά που ζούμε, δεν έχει σημασία που μας κατηγορούν ή που αυτοτιμωρούμαστε για αυτά που παραβλέψαμε, ή που, ηθελημένα ή μη, κάναμε λάθος. Σημασία έχει που επιθυμούμε ειλικρινά να συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας για αυτά και να διεκδικήσουμε το καινούργιο που μας αξίζει.

Μέσα μας όλοι νιώθουμε το δίκαιο, το αληθινό, το ωραίο, όλοι διακρίνουμε την Αρετή από την Κακία, αν είμαστε ειλικρινείς με εμάς. Όμως είμαστε; Τολμάμε να είμαστε; Ή φοβόμαστε; Ποιος αλήθεια είναι ο μεγαλύτερος φόβος: να προχωρήσουμε ή να μείνουμε στα ίδια;

Κάποιοι έχουν ξεκινήσει ήδη και προχωρούν, πυξίδα είναι ο Εαυτός τους, η Ψυχή τους που διψά για το Νέο, για Όραμα, για Χαρά. Όπως προχωρούν, βάζουν σημάδια και ανοίγουν δρόμο για αυτούς που έρχονται, ρίχνουν φως στο μονοπάτι για να ακολουθήσουν και άλλοι.

Αφουγκράζονται με προσοχή μήπως ακούσουν κάποιον δίπλα τους να μοιραστούν την ανησυχία τους ή έστω την εμπειρία του καινούργιου, αλλά δυστυχώς δεν βλέπουν κανέναν παρά πέρα πολύ μακριά και αμυδρά, κάποιους με το ίδιο «ανάστημα» με το δικό τους να ξεχωρίζουν, καθώς περπατούν και αυτοί στην ίδια αλλά ταυτόχρονα άγνωστη περιοχή.

Καθετί καινούργιο που συναντούν είναι για αυτούς μια νέα κατάκτηση, μια νέα εμπειρία, αυτή η χαρά δημιουργεί το επόμενό τους βήμα, δεν το ξέρουν εκ των προτέρων, βαδίζουν σε αχαρτογράφητη περιοχή. Η Ψυχή μέσα τους, τους σπρώχνει να κάνουν το επόμενο βήμα και ας μην φαίνεται τίποτα στον άμεσο ορίζοντα. Εκείνη τους ψιθυρίζει στο αυτί κάτι για Δημιουργία, για τη Χαρά της αυτοπραγμάτωσης, για τη Χαρά να είσαι ζωντανός μέσα ακριβώς από το να δημιουργείς εσύ ο ίδιος τη ζωή σου έστω κι αν το τοπίο είναι άγνωστο.

Γιατί είναι απείρως καλύτερο να βαδίζεις νιώθοντας απόλυτα παρών στη ζωή σου παρά κομπάρσος στη Ζωή των άλλων.