Όποτε και αν σκεφθώ τα βιβλία, άλλες τόσες φορές βρίσκω και έναν καινούριο λόγο που με κάνει να τα αγαπώ. Δεν μπορώ να σκεφτώ όχι την ζωή μου, αλλά την ημέρα μου χωρίς αυτά. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που ένα βιβλίο με «συντροφεύει» στις όποιες βόλτες μου, αφού φροντίζω να έχω πάντα κάποιο στην τσάντα μου. Μια συνήθεια, που πραγματικά, με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα και –πιστέψτε με- συντροφευμένη. Άλλωστε, είναι τόσα πολλά τα θέματα που αναπτύσσονται στα βιβλία και, καμιά φορά, τόσο δύσκολη η επιλογή τους, που –πραγματικά- δεν ξέρεις ποιό να πρωτοδιαλέξεις! Έτσι, ίσως σαν μια μικρή βοήθεια ως προς την επιλογή αυτή, μέσα από τα βιβλία ταξιδεύουμε και πάλι και γνωρίζουμε τις ωραιότερες πόλεις του κόσμου, εκεί όπου αναπτύσσεται η πλοκή παγκόσμια αναγνωρισμένων και αγαπητών μυθιστορημάτων.
Επιλεκτικά, ξεκινάμε από μια πόλη πανέμορφη, περισσότερο γνωστή σαν πόλη των ερωτευμένων, όπου μας μεταφέρει Ο έμπορος της Βενετίας: Ένα έργο με την υπογραφή του Σαίξπηρ, που εξελίσσεται σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου, την Βενετία. The Merchant of Venice (στα αγγλικά),που γράφτηκε μεταξύ του 1596 και του1598, είναι ένα έργο που εντάσσεται στην κατηγορία της κωμωδίας, αλλά μένει στη μνήμη μας για τις μάλλον έντονα χρωματισμένες δραματικές σκηνές του. Είναι ένα έργο που έχει σαν κεντρικό πρόσωπο τον έμπορο Αντόνιο ενώ έχει αναφερθεί σχετικά ότι είναι πολύ πιθανό ο Σαίξπηρ να επέλεξε τη Βενετία και τις τοποθεσίες κοντά σε αυτήν σαν «φόντο» για το έργο του, επειδή, κατά την τελευταία περίοδο του Μεσαίωνα και τα πρώτα χρόνια της Αναγέννησης, η Βενετία υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα στην Ευρώπη.
Στην ιστορία, ο Μπασάνιο, ένας νέος άντρας από τη Βενετία προσπαθεί να πάει στο Μπελμόντε χάριν της όμορφης, αλλά και πλούσιας Πόρσα, ζητώντας για τον σκοπό αυτό τα απαραίτητα χρήματα, που ο ίδιος δεν διαθέτει, από τον έμπορο Αντόνιο, που θα ζητήσει με την σειρά του δάνειο από τον εβραίο τοκογλύφο Σάϊλοκ. Και άλλοι χαρακτήρες θα αναμειχθούν στην υπόθεση, ενώ μία από τις κορυφαίες στιγμές του έργου είναι εκείνη στο δικαστήριο του Δόγη της Βενετίας, κυρίαρχης μορφής εξουσίας της εποχής.
Γενικά, ο Σαίξπηρ, η Βενετία και η πλοκή ενός τρομερά ενδιαφέροντος έργου, είναι ένας συνδυασμός, αν μη τι άλλο, μαγευτικός.
Το επόμενο βιβλίο, η Παναγία των Παρισίων του Βίκτορος Ουγκώ, μας μεταφέρει στη Γαλλία, σε ένα κατά πολύ μεταγενέστερο χρονικό σημείο. Το βιβλίο, εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 14 Ιανουαρίου του 1831, και έγινε ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η Notre–DamedeParis, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του, αναφέρεται στην ημέρα των Επιφανίων, γενικά, ή την Γιορτή των τρελλών, της Γαλλίας, ειδικότερα. Ο βασιλιάς των τρελλών, ο κωδωνοκρούστης Κουασιμόδο, μαζί με την τσιγγάνα Εσμεράλδα, μια όμορφη και καλόκαρδη κοπέλα, που χορεύει ανέμελα στους δρόμους, είναι οι δύο βασικοί ήρωες γύρω από τους οποίους εξελίσσεται η εξαιρετική πλοκή του βιβλίου με την έντονα τραγική κατάληξη. Ένα βιβλίο που χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν ιδιαιτέρως θλιβερό, αλλά που αγαπήθηκε από πολύ περισσότερους.
Στο βιβλίο, ο Βίκτωρ Ουγκώ βρίσκει πολλές αφορμές για να ασχοληθεί με την αρχιτεκτονική της Παναγίας των Παρισίων, ένα θέμα που τον απασχολεί ιδιαίτερα, αλλά και με τα ήθη που αναπτύσσονταν ανάμεσα στους λαϊκούς κυρίως ανθρώπους της εποχής εκείνης, κάτι που επίσης ανήκε στα γενικά ενδιαφέροντά του. Ακόμη, το Παρίσι, γνωστό και σαν η Πόλη του Φωτός, λόγω της φήμης αλλά και της πολιτιστικής ζωής του, φαντάζει σκοτεινό, αβέβαιο, έως και άδικο και απολίτιστο μέσα από το ίδιο βιβλίο, με τους ανθρώπους να ζουν στους δρόμους, εκτεθειμένοι σε ανώτερες εξουσίες αλλά και στην εξουσία των δυνατών.
Και από το Παρίσι, φτάνουμε στην Ρωσία, με ένα βιβλίο του Λέοντος Τολστόϊ, που κατατάχθηκε στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, επίσης, και χαρακτηρίστηκε σαν το καλύτερο έργο του δημιουργού του.
Ο Πόλεμος και Ειρήνη, είναι ένα από τα μεγαλύτερα έργα που έχουν γραφτεί ποτέ και αρχικά, ένα μέρος του βιβλίου είχε ονομαστεί «1805» για να κυκλοφορήσει τελικά με τον γνωστό του τίτλο. Το βιβλίο «περιπλέκεται» γύρω από τη ζωή πέντε οικογενειών της αριστοκρατίας, γύρω στο 1812, την εποχή της Γαλλικής εισβολής στη Ρωσία, ενώ σε αυτό, αναφέρονται και αρκετά υπαρκτά πρόσωπα της Ιστορίας, όπως ο Ναπολέων. Η πανέμορφη Μόσχα, αλλά και γνωστά σημεία της όπως η Όπερα και η Πλατεία της, φιλοξενούν μεγάλο μέρος της πλοκής του βιβλίου, αν και η συντριπτικά επικρατούσα γενική εικόνα είναι η «κατεστραμμένη», «καπνισμένη» Μόσχα μέσα από τη φωτιά του 1812, συνέπεια, ούτως ή άλλως, της εισβολής των Γάλλων στη Ρωσία.
Και από την Μόσχα, λέω να μικρύνουμε τις χρονικές και τοπικές αποστάσεις και να έρθουμε πολύ πιο κοντά στην εποχή μας, με ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη.
Άγιοι και Δαίμονες: Εις ταν Πόλιν. Ο Γιάννης Καλπούζος και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, αναλαμβάνουν να μας πάνε ως εκεί, ενώ από την ιστοσελίδα των εκδόσεων αυτών, διαβάζουμε τις εξής γραμμές: Μυθοπλασία και πραγματικότητα συνυφαίνονται στο υφαντό της Πόλης από το 1808 ως το 1831. Ένα επικό μυθιστόρημα που καθηλώνει τον αναγνώστη με την περιπετειώδη ζωή των ηρώων του, την ατμόσφαιρά του, τη χειμαρρώδη γλώσσα του, το συναίσθημα, τον στοχασμό, τις αστείες καταστάσεις και την ολοζώντανη αναπαράσταση της εποχής εκείνης.
Προσωπικά, δεν έχω παρά να συμφωνήσω απόλυτα, δηλώνοντας θαυμάστρια της γραφής του Γιάννη Καλπούζου, (συγγραφέα του Ιμαρέτ) αλλά και της Πόλης, μιας ολοζώντανης ιστορίας από μόνη της και μιας πόλης μαγευτικής. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.
