«Όλα είναι στο μυαλό». Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί αυτή τη φράση; Πόσες ακόμη την έχουμε δώσει ως έμμεση συμβουλή σε φίλους μας ή την έχουμε ακούσει από αυτούς; Τι σημαίνει όμως στην πράξη αυτή η πολύ σοφή διαπίστωση; Πού μπορεί να μας φανεί χρήσιμη στην πράξη; Καμιά λέξη δεν πρέπει να μας απασχολεί αν δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα της ζωής μας.

Μια βόλτα στο βουνό θα σας πείσει…

Ας πούμε ότι αποφασίζουμε να κάνουμε μια εκδρομή. Μια εκδρομή στο βουνό! Καθώς ανεβαίνουμε το βουνό, στεκόμαστε σε κάθε στάση μας και βγάζουμε φωτογραφίες το τοπίο που απλώνεται και χαρίζει θέα στα μάτια μας. Κάθε σημείο του βουνού που ανεβαίνουμε έχει άλλη θέα.

Μόλις ολοκληρώσουμε τη βόλτα μας, γυρίζουμε και επεξεργαζόμαστε τις φωτογραφίες που βγάλαμε. Καθεμιά απ’ αυτές, έχει τη δική της θέα. Τη δική της ομορφιά. Όσο και να προσπαθούμε να συγκρίνουμε τη μια φωτογραφία με την άλλη, τόσο καταλαβαίνουμε ότι δε συγκρίνονται. Είναι απλώς διαφορετικές οι οπτικές από όπου τις τραβήξαμε.

Αισιοδοξία και απαισιοδοξία: Δύο διαφορετικές φωτογραφίες.

Όπως είναι μια βόλτα στο βουνό, έτσι είναι και η ζωή μας. Εμείς επιλέγουμε από πού θα τραβήξουμε φωτογραφίες. Εμείς επιλέγουμε ποιές θα κρατήσουμε, ποιές θα επεξεργαστούμε και ποιές θα σβήσουμε, επειδή βγήκαν «κουνημένες». Η ζωή μας έχει στιγμές που μοιάζουν με τις φωτογραφίες που παίρνουμε από τον ανήφορο που ακολουθούμε στη βόλτα μας για το βουνό.

Εξαρτάται από εμάς η σκοπιά κάθε στιγμής που ζούμε ή που απλώς θυμόμαστε. Ακόμη πιο σημαντικό είναι το πώς ατενίζουμε τον απέραντο ορίζοντα. Το μέλλον μας δηλαδή. Τι χρώματα περιμένουμε να δούμε; Πώς σκεφτόμαστε το μέλλον; Οι έγχρωμες φωτογραφίες που απεικονίζουν όμορφα τον ορίζοντα είναι προτιμότερες από τις ασπρόμαυρες! Έτσι ακριβώς είναι και η αντίληψή μας για τη ζωή. Προτιμότερο είναι να την βάφουμε πολύχρωμα.

Ποτέ να μην ξεκινάμε την αρνητική βαθμολογία…

Τι μας οδηγεί σε ασπρόμαυρες σκέψεις; Τι μας κάνει απαισιόδοξους; Εκτός από την όποια περιστασιακή κούραση που νιώσουμε από τις δυσκολίες, την αγωνία μας για όλες τις προκλήσεις που μπορούν να μας βρουν απροετοίμαστους, υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό. Η αρνητική βαθμολογία της ζωής.

Πρακτικά, το να βαθμολογούμε αρνητικά τη ζωή δε σημαίνει πως είμαστε κατ’ ανάγκη απαισιόδοξοι. Σίγουρα όμως, θα φτάσουμε στο να είμαστε απαισιόδοξοι. Κοιτάμε τι μας λείπει. Αυτό τα λέει όλα. Ξεκινάμε να σκεφτόμαστε τα όσα μας αφορούν με στόχο το τι μας λείπει ή τι απουσιάζει από μας. Εστιάζουμε στην έλλειψη. Αυτό το αίσθημα έλλειψης, γιγαντώνεται όταν συνδυάζεται από κάποια σύγκρισή μας σε σχέση με άλλους.

Εκεί, κοιτάμε και αξιολογούμε τον εαυτό μας με βάση όχι μόνο τι δεν έχει αλλά με βάση το τι έχουν οι άλλοι. Εμείς είμαστε εμείς και έχουμε τη δική μας ιστορία. Οι άλλοι έχουν τη δική τους. Τι είναι καλό λοιπόν; Να ξεκινάμε να σκεφτόμαστε με θετικό πρόσημο. Να δούμε αυτά που έχουμε. Να ξεκινάμε να δούμε τι έχουμε πετύχει και μετά το τι μας μένει να πετύχουμε. Η αίσθηση των πραγμάτων που έχουμε καταφέρει, μας εξασφαλίζει μια θετική ματιά, πραγματικά αισιόδοξη για όσα θέλουμε να κάνουμε στο μέλλον.

Φωτό από: www.russiandoska.com