Έχουν έρθει οι γιορτές και είμαστε για τα καλά «γιορτινοί». Όλα γύρω λάμπουν και αυτή η λάμψη έρχεται και μέσα μας. Η φωτεινότητα, δεν είναι μόνο για εξόδους, αγορές και διασκέδαση. Αναμοχλεύονται και διάφορες σκέψεις μέσα μας για «υπαρξιακά» θέματα. Τι μας λέει λοιπόν ένας γίγαντας της ανθρώπινης σκέψης σαν τον Κομφούκιο; Μας δίνει ένα μήνυμα που μοιάζει να είναι χριστιανικό.
Να ξεχνάμε να είμαστε κακοί…Να θυμόμαστε την θετική συμπεριφορά!
Η Ώντρεϋ Χέμπορν είπε πως υγιής είναι εκείνος που στα δυσάρεστα έχει κακή μνήμη. Πρέπει να έχουμε κάποιου είδους αμνησία για να είμαστε καλοί και ψυχικά αρμονικοί; Όχι. Είναι προτιμότερο να έχουμε όμως…επιλεκτική μνήμη. Καλοπροαίρετος άνθρωπος είναι εκείνος που έχει πάλι συνειδητά επιλέξει, να δίνει σημασία στα καλώς κείμενα των συνανθρώπων του. Πάλι, γνωρίζει οτι κάποιοι άλλοι, έχουν πιο αρνητικό σκεπτικό. Ψάχνουν συνεχώς πρώτα εκείνο που δεν είναι καλό, όμορφο, εκείνο που είναι λάθος. Οι κακές συμπεριφορές, οι προδοσίες, τα μίση και τα πάθη ξεχνιούνται απο τους ανθρώπους που βλέπουν πολύ μικρή τη ζωή για να θυμούνται αυτά. Αντίθεται, κρατούν πράγματα που ενεργοποιούν την προσφορά, το δώσιμο, τη δημιουργία και κάθε πράγμα που αναζωογονεί την ψυχή τους. Ας έχουμε τη μνήμη μας στραμμένη προς το καλό!
Αποδοχή του «κακού» που μας κάνει καλό.
Το να είσαι καλός δε σημαίνει οτι πρέπει να είσαι και αφελής. Η καλοπροαίρεση δεν είναι «χαζομάρα». Αν συνειδητά έχουμε επιλέξει να έχουμε υιοθετήσει θετικές συμπεριφορές, γνωρίζουμε πως κάποιοι άλλοι έχουν επιλέξει για τους δικούς τους λόγους, το αντίθετο. Είμασε αυθεντικά καλοί και θετικοί, όταν ξέρουμε πως θα μπορούσαμε να επιλέξουμε και εμείς έναν άλλον, πιο «σκληρό» δρόμο. Ήρθε η ώρα λοιπόν να αποδεχτούμε τον κόσμο όπως είναι και να μην τρέφουμε απατηλές ελπίδες οτι όλα θα γίνουν καλά και οτι ο κόσμος όλος μπορεί να αλλάξει προς το θετικό. Ανάμεσα στο «όλα είναι μαύρα» και στο «όλα θα γίνουν τέλεια», υπάρχει και το «κάπου θα είναι καλά και κάπου θα είναι άσχημα». Η αναγνώριση της ύπαρξης αρνητικών πραγμάτων, δίνει πολύ μεγαλύτερη αξία στη δική μας καλοσύνη. Το φως άλλωστε φαίνεται στο σκοτάδι εντονότερα.
Η παντοδυναμία της Συγχώρεσης.
Όσο αποδεχόμαστε τα «πεζά», επιφανειακά και κοινότυπα σχόλια για οποιοδήποτε αρμονικό και όμορφο πράγμα, τόσο θα θεωρούμε αρετές σαν την συγχώρεσης, «πηγές αδυναμίας». Όπως κάθε υπερβατική πράξη, έτσι και η συγχώρεση, είναι απόδειξη δύναμης και όχι αδυναμίας. Δε συγχωρούμε κάποιους που μας έβλαψαν γιατί δεν καταλάβαμε τι βλάβη μας προξένησαν. Επειδή ακριβώς καταλάβαμε καρέ-καρέ τι έκαναν με στόχο να μας βλάψουν, γι’αυτό ακριβώς είπαμε μέσα μας «δεν μπορεί…αν ξανάβλεπαν τι έκαναν, δε γίνεται να το ξαναέκαναν». Με το να συγχωρούμε, αποδεχόμαστε με σοφία άλλα δύο σπουδαία πράγματα. Αναγνωρίζουμε το «δικαιώμα» όλων στο λάθος. Θέλει πολύ μεγάλη ωριμότητα το να συγχωρούμε την έτσι κι αλλιώς, ανθρώπινη φύση. Σημαίνει οτι ξέρουμε πως ισχύει το ίδιο για μας. Τέλος, συγχωρούμε γιατί το να κρατάμε κακία και πάθος αρνητικό, είναι τοξικό και μαντέψτε: Δεν πάει η οργή αυτή σε αυτόν που έχουμε εξοργιστεί! Πάει σε μας τους ίδιους!
Φωτό από: WallpaperSafari
