Η ζωή έχει διάφορα χρώματα και μέσα σε αυτά, είναι και τα “σκούρα” και τα “μουντά”. Αφού αποδεχόμαστε αυτήν την αλήθεια, ας πάμε στην επόμενη. Η επόμενη αλήθεια μας θυμίζει πως δεν είμαστε αναίσθητοι και το “όλα καλά θα πάνε”, πιο πολύ μας προκαλεί όταν το ακούμε, παρά μας βοηθάει. Θα λυπηθούμε και θα στεναχωρηθούμε. Το θέμα είναι να ανακάμψουμε και να μη μας μένει η στεναχώρια και η θλίψη οι οποίες μας κάνουν να είμαστε συνεχώς θλιμμένοι και να έχουμε παράπονα από τη ζωή μας. Πώς θα είμαστε καλά παρά τις στεναχώριες;
1. Αποδεχόμαστε την “παράξενη” ζωή.
Η όποια λύπη νιώθουμε για όσα μάς έχουν συμβεί, υποχωρεί με κάποιου είδους συμβιβασμό. Τον συμβιβασμό τον θεωρούμε συχνά αρνητική έννοια γιατί περιορίζει την ελευθερία μας και τις επιθυμίες μας. Δεν μπορούμε όμως να τα έχουμε όλα. Ο συμβιβασμός μας με την ζωή θα μάς χαλαρώσει και θα μάς γαληνέψει, ενώ ταυτόχρονα, θα μάς φέρει στο φως όλες τις πραγματικές μας επιλογές. Η ζωή έχει χαρές και λύπες. Η ζωή θα έχει όμορφες στιγμές και θα έχει και άσχημες, όμως στο τέλος θα μας μένει μια γλυκιά γεύση για το σύνολο των εμπειριών μας. Αυτός ο συμβιβασμός μας με τη ζωή, θα περιλαμβάνει όχι μόνο τη ζωή μας αλλά και τις ζωές άλλων ανθρώπων. Θα έχουμε δει ότι ακόμη και εκείνοι οι άνθρωποι που θα ζηλεύαμε για την ξεγνοιασιά τους, αν μάθουμε περισσότερα γι’ αυτούς, τότε θα δούμε πως η “ισορροπία” χαράς και στεναχώριας, είναι και για εκείνους η ίδια.
2. Βαθμολογούμε τη ζωή μας θετικά και όχι αρνητικά.
Δεν εννοούμε ότι πρέπει με το ζόρι να σκεφτόμαστε θετικά, έτσι χωρίς λόγο. Η θλίψη και το παράπονο, μας κυριεύουν γιατί σκεφτόμαστε με αφαίρεση, αρνητικά. Πρώτα, τι δεν έχουμε. Σκεφτόμαστε τι πάθαμε, τί κακό μας έτυχε και πήγαμε πίσω. Αυτή είναι μια μονομερής αξιολόγηση της ζωής μας και είναι λογικό, με τέτοια σκέψη να μας μένουν παράπονα και στεναχώρια. Το καλό για μας είναι να σκεφτόμαστε προσθέτοντας, όχι αφαιρώντας. Να αξιολογήσουμε τι έχουμε. Τί έχουμε καταφέρει και πόσα πράγματα έχουμε ήδη πετύχει, παρά τις κακοτοπιές. Να θυμηθούμε και τις αντίστοιχες τυχερές μας στιγμές. Εκείνες τις φορές που “σωθήκαμε” από κάποια κακοτοπιά. Στο τέλος, θα πούμε “πάλι καλά, και θα προσπαθήσω για ακόμη καλύτερα”.
3. Να μάθουμε να δίνουμε αξία στη στιγμή.
Τα παράπονα που έχουμε από τη ζωή μας και τα οποία με θλίψη σκεφτόμαστε αρκετές φορές, έχουν και άλλη μια πηγή. Δεν έχουμε εξασκηθεί στο να αγαπάμε την κάθε μας στιγμή. Τι θα πει αυτό; Αν κατανοήσουμε την τύχη μας και την πολυτέλεια που έχουμε καθισμένοι σε ένα ωραίο καφέ, θα καταλάβουμε πως δεν την εκτιμούμε, εφόσον σκεφτόμαστε γκρινιάρικα και μελαγχολικά. Είναι λογικό να μας περνάνε σκέψεις κακές ή σκέψεις που οδηγούν σε συγκινησιακή φόρτιση. Παρόλα αυτά, μπορούμε να κάνουμε πολύ καλύτερα πράγματα, πιο δημιουργικά, από το να καθόμαστε να χαλάμε χρόνο που μπορεί να μας δώσει χαρούμενα συναισθήματα, κάνοντας “γκρίζους” απολογισμούς ζωής και παράπονα για όσα δεν μάς ήρθαν όπως τα θέλαμε.
4. Μαθαίνοντας από τις ζωές των άλλων.
Δεν είμαστε μόνοι μας. Υπάρχουν δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη που έχουν ζήσει στεναχώριες, έχουν ξεπεράσει εμπόδια σημαντικά. Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να διώξουμε μακριά το συναίσθημα της θλίψης για όλα όσα έχουμε περάσει, είναι να τα μοιραστούμε με ανθρώπους που εμπιστευόμαστε. Αλλά ακόμη και αν δεν θέλουμε να τους εμπιστευτούμε τέτοιες σκέψεις, μπορούμε να μάθουμε πράγματα για τις ζωές των άλλων, είτε από αφηγήσεις, είτε από διάβασμα. Μια επίσκεψη στη βιβλιοθήκη, θα μας χαρίσει την ευκαιρία να διαβάσουμε βιογραφίες ανθρώπων που θαυμάζουμε και που δεν ξέρουμε τί αντιμετώπισαν και τί πέρασαν. Το πιο καλό όμως είναι να μάθουμε να μοιραζόμαστε με φίλους, συντρόφους και δικούς μας ανθρώπους τέτοια βιώματα. Είναι αποδεδειγμένο πως μόλις μάθουμε ότι και άλλοι έχουν έρθει στη θέση μας, δε θα παρηγορηθούμε μόνο. Θα δούμε πως όλοι παλεύουμε κάθε μέρα παρά τις αντιξοότητες και αυτή είναι η επιτυχία μας!
Φωτό από: Deep Spirituality
