Η άνοιξη μέσα από τα ρητά που ανακαλύπτουμε αλλά και όλες τις λυρικές αναφορές, συνδέεται άρρηκτα με την ελπίδα, τη νεότητα και τον έρωτα. Κάθε ρητό είναι μια έμπνευση και μια εικονοποίηση ομορφιάς, με αφορμή την ολοστόλιστη φύση.

 

1. Την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις.

Ελύτης Οδυσσέας

 

2. Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν. Κι όλα σε σένα θα ‘ρθουν να τελειώσουν. Κι η άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία σου για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη.

Τάσος Λειβαδίτης

 

3. Δεν είναι η άνοιξη που ήλθε, είναι που μου χαμογέλασες.

Δημήτριος Αλεξόπουλος

 

4. Η άνοιξη δέρνει τη λαχτάρα της ψυχής.

Γεράσιμος Μαρκοράς

 

5. Η άνοιξη είναι ο τρόπος του θεού να πει: «πάμε άλλη μια φορά».

Ρόμπερτ Όρμπεν

 

6. Η μέρα που ο Θεός δημιούργησε την ελπίδα ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την Άνοιξη

Μπέρναρντ Ουίλιαμς

 

7. Ο χειμώνας είναι ένα χαρακτικό, η άνοιξη μια υδατογραφία, το καλοκαίρι μια ελαιογραφία και το φθινόπωρο ένα μωσαϊκό όλων αυτών.

Στάνλεϋ Χόροβιτς

 

8. Την άνοιξη, έχω μετρήσει 136 διαφορετικά είδη καιρού μέσα σε 24 ώρες.

Μαρκ Τουέιν

 

9. Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει.

Πάμπλο Νερούδα

 

10. Η άνοιξη είναι η νεότητα του έτους και η νεότητα η άνοιξη της ζωής.

Φρανσουά Ρενέ ντε Σατωμπριάν

 

*           *           *           *           *           *           *

 

Κλείνουμε το αφιέρωμα με ένα υπέροχο απόσπασμα από το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη, με τίτλο: «Όλα θα σβήσουν».

 

“Άνοιξη! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα. Μάγια, μύρα

παντού και σαγαπώ, σε καρτερώ.

Βραδύνεις κ’ υποψιάζομαι, ζηλεύω, δεν σου πήρα

όλης σου της ψυχής το θησαυρό.

Τα λόγια σου! Ω, τα λόγια σου, μια υπόσχεση που καίει

μια υπόσχεση που αργεί πολύ ναρθή.

Τ’ ακούω παντού, δεν παύουνε. Μέσα τους κάτι κλαίει,

μέσα τους τρέμει η αγάπη σου, προτού μοιραία χαθεί.

Τα λόγια σου με μέθυσαν τη μέθη του θανάτου

κι’ ακόμα δεν εσίγασαν. Μιλούν

και με τρελλαίνουν, με μεθούν, με φέρνουν πιο σιμά σου,

ενώ πιο ακαταμάχητα στην ύπαρξη καλούν.

Αγαπημένε, αν τη ζωή τη δώσω πίσω, ‘πε μου,

τι θα ωφελήση, αφού δε θα σε βρω;

Δε λογαριάζω τη ζωή, μα πως μπορεί καλέ μου,

να σβήση πια η αγάπη μου; Και να μη σ’ αγαπώ,

ενώ θάναι Άνοιξη παντού που ακούστηκε η φωνή μας

να επικαλήται τον αιώνιο έρωτα και μεις

στεφάνι να του πλέκουμε με μόνο το φιλί μας,

μέσα στο γιορτασμό λατρείας θερμής.

Ω, δε μου δίνει ο θάνατος καμμιά καμμιάν ελπίδα

και μου τις έσβησε η ζωή σα μια ψυχρή πνοή.

Τώρα μου μένει στου έρωτα την άγρια καταιγίδα

να ιδώ να μετρηθούν για με θάνατος και ζωή”.

Φωτό από: WallpaperBoat