Δεν ξέρω σε ποια ελληνική οικογένεια συζητάνε για την ευτυχία με την ίδια έμφαση που συζητάνε για την απόκτηση υλικών αγαθών.

Στη δική μου οικογένεια, στόχος ήταν η επιτυχία. Η ευτυχία αφορούσε μόνο το γάμο και την οικογένεια. Ένα μέρος του συνόλου της ζωής, αλλά όχι το σύνολό της.

Αν ξαναγινόμουν 14 ετών, θα ήθελα να μου πει κάποιος: «Φρόντισε στη ζωή σου να είσαι ευτυχισμένη. Δεν ξέρεις πόσο χρόνο θα έχεις να περάσεις στον πλανήτη εδώ, γι’ αυτό φρόντισε να τον ζήσεις καλά. Βρες τι σε ευχαριστεί, με ποια πράγματα νιώθεις πληρότητα, ενθουσιασμό και ικανοποίηση και βρες χρόνο για να τα κάνεις». Αυτό θα ήθελα να μου πει κάποιος ή θα έλεγα εγώ σήμερα στον τότε εαυτό μου.

Αν η μεγαλύτερη περιουσία μας και το πιο πολύτιμο περιουσιακό μας στοιχείο είναι ο χρόνος μας, θα τον χειριζόμουν διαφορετικά. Χωρίς δικαιολογίες ότι «οι άλλοι» ή «οι συνθήκες» μου τρώνε το χρόνο μου.

Σίγουρα θα «έκανα» χρόνο για τα πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη, γιατί αυτά σε γεμίζουν ενέργεια. Λιγότερες ανόητες φλυαρίες, μικρότερες συσκέψεις, περιορισμένος χρόνος στην τηλεόραση, μόνο συναντήσεις με αγαπημένα πρόσωπα, όχι τυπικές και άχρηστες έξοδοι με ανούσιες συζητήσεις που σε αδειάζουν από ενέργεια.

Θα έγραφα, λοιπόν, περισσότερο, θα μάθαινα χορούς, θα περπατούσα περισσότερο στα βουνά μας, θα έφευγα πιο συχνά τα Σαββατοκύριακα, θα έβλεπα τους αγαπημένους μου ανθρώπους με μεγαλύτερη συχνότητα, θα διάβαζα περισσότερα ενδιαφέροντα βιβλία.

Αυτά τα απλά πράγματα θα τα επέβαλα σαν ένα πρόγραμμα αυτόματου πιλότου, που θα ακολουθούσα έτσι κι αλλιώς, αφού τα σχεδίαζα για να τα πραγματοποιήσω. Θα ήξερα να έχω αντιστάσεις σε όσα μου «τρώνε» το χρόνο, μόνο και μόνο επειδή εγώ αφήνομαι στις πιέσεις των άλλων.

Αν δεν βρεις χρόνο στο πρόγραμμά σου να κάνεις όσα σε ευχαριστούν, δεν θα τρυπώσουν από μόνα τους.

Μακάρι να το ήξερα στα 14.

Ανάπτυξη του άρθρου μου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012.
Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου

Φωτογραφία από: http://www.freedigitalphotos.net/