«Να μην αναζητώ μια θέση για να κάνω κάτι χρήσιμο αλλά, να κάνω πάντα κάτι χρήσιμο από όποια θέση βρίσκομαι»
Ο Καρλ Γιούνγκ, υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές της Ψυχολογίας. Γεννημένος το 1875, ο Γιούνγκ έζησε από μέσα του τα ψυχολογικά προβλήματα. Όταν στην παιδική του ηλικία άλλα παιδιά χαίρονταν την χωρίς άγχη ζωή, εκείνος είχε ήδη κρίσεις πανικού και ψυχοσωματικά προβλήματα. Βεβαίως, η παιδική του ζωή δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Ο Γιούνγκ, υπήρξε πολυμαθής και πολυσχιδής άνθρωπος και γι’ αυτό δεν «ντράπηκε» να ασχοληθεί και με τη μεταφυσική και με πράγματα που ήταν «ταμπού» για την εποχή του. Πώς θα μπορούσαν πράγματα που έχουν ειπωθεί και γραφτεί από εκείνον να μας κάνουν στην πράξη καλύτερη τη ζωή;
Το άγχος της… Αποστολής.
Ξεκινάμε τη ζωή μας σαν παιδιά και ακόμη και από αυτήν την ηλικία, ψάχνουμε την αποστολή μας. Από παιχνίδια, ενθουσιασμούς, απογοητεύσεις, λύπες και χαρές, μαζεύουμε χρώματα για να ζωγραφίσουμε τον πίνακα εκείνον που αναπαριστά το δικό μας ταξίδι. Η δική μας αποστολή, πρέπει να είναι «ιδιαίτερη», να μην έχει σχέση με καμία άλλη αποστολή και ας μην ξέρουμε καν τις άλλες αποστολές… Το ταξίδι είναι πάντα τεράστιο, το μέρος που θα μας χωρέσει είναι ένας παράδεισος στη γη και το πλοίο που θα μας πάει αντέχει κάθε θάλασσα και τρικυμία. Περνούν τα χρόνια και σε όποια βάρκα και αν μπήκαμε, ακόμη ψάχνουμε τη στεριά μας. Γιατί και η θάλασσα, ακόμη και αν είναι ήρεμη συνέχεια, σε κουράζει… Και κάπου εκεί, ψάχνουμε συγκεκριμένη στεριά ή νησί… Πού θέλουμε να πάμε; Για πού τελικά είμαστε;
Όταν η ναυτία… προκαλεί ψευδαισθήσεις.
Αφού πρώτα νευριάσουμε με το «κοπιαστικό» ταξίδι, αναπάντεχα θα κατηγορήσουμε και το «πλοίο» που μας ταξιδεύει. Τη θέση που έχουμε σε αυτό. «Ίσως δεν είμαι εγώ για τέτοιο ταξίδι, ίσως δεν είναι για μένα το πλοίο αυτό». Κάπως έτσι, ζούμε τις μέρες μας σε ένα τέτοιο, άλυτο δίλημμα. Για να μη μας βασανίζει το άγνωστο, το κάνουμε «γνωστό». Ακόμη και αν αυτό μας κάνει στην ουσία κουβαλητές του. Να μην το απολαμβάνουμε. Αντι λοιπόν πια να ψάχνουμε τόπους και περιπέτειες ταξιδιών, ψάχνουμε τρόπους. Ψάχνουμε θέσεις. «Αν κάνω αυτήν τη δουλειά, μόνο και μόνο με αυτήν θα χαρώ το ταξίδι μου. Αυτή είναι η νέα μου Αποστολή! Να μάθω όλες τις θέσεις του πληρώματος και τελικά να επιλέξω μία». Από ταξιδιώτης του πλοίου σου, γίνεσαι απλά επιθεωρητής.
Πρώτα θα ταξιδέψεις και μετά θα πεις… που πήγες.
Πριν κάνεις οποιοδήποτε ταξίδι, προσπάθησε να το κάνεις όσο πιο «ανοργάνωτο» γίνεται. Η ζωή, μας αποδεικνύει καθημερινά ότι τα ορισμένα «δρομολόγια», την στενεύουν και έτσι δεν τα προτιμά. Η ευελιξία, ίσως να είναι μοναδική αξία για τη ζωή. Λες και ήξερε ο Ερρίκος Σλήμαν, όταν αγχωνόταν για να βγάλει τα απαραίτητα χρήματα για να ζήσει, οτι θα άκουγε κάποιον μεθυσμένο Γερμανό να απαγγέλλει στίχους από τον Όμηρο. Αυτή τελικά η γλώσσα και αυτή η ποίηση, θα τον γοήτευαν τόσο ώστε να γίνει ο άνθρωπος που έφερε ολόκληρες Μυκήνες και ολόκληρη Τροία στο φως…
Ανοιχτοί ορίζοντες… στο παρόν.
Από όπου και αν είσαι, οφείλεις να κάνεις το καλύτερο δυνατό που γίνεται τη συγκεκριμένη στιγμή. Σε μια φουρτούνα, το σημαντικό, δεν είναι να σκεφτείς αν εκεί που πας θα έχει καλό καιρό, αλλά το πώς θα γλιτώσεις από την φουρτούνα. Τα «όνειρα» και τα «ταξίδια», ζουν όσο ζούμε και εμείς το «σήμερα». Μέχρι τότε, που θα βρεις εκείνο που θα σε κυριεύσει, όταν σε ρωτάνε «πού είσαι;», δεν είναι κακό να απαντάς «Πουθενά! Ακόμη ταξιδεύω». Λίγοι θα είναι οι άνθρωποι που θα έχεις γνωρίσει που δεν θα επιμένουν πως «μετράει αυτό που ζούμε τώρα…το ταξίδι έχει σημασία». Το ζήτημα είναι, ποιοί ακολουθούν στην πράξη αυτό; Άσε να δεις πολλούς προορισμούς, όσο ταξιδεύεις, μπορείς! Μην ψάχνεις συγκεκριμένο τόπο, γιατί μπορεί και να μη σου αρέσει… Δεν σε κάνει χρήσιμο ο προορισμός, σε κάνει χρήσιμο το ταξίδι. Ας μη μας γίνεται εμμονή η θέση στην οποία θα γινόμασταν «ιδανικοί». Ας είμαστε καλοί, τώρα, που… ταξιδεύουμε.
Για τί πράγμα και για πού τελικά είσαι; Για οτιδήποτε, για οπουδήποτε…
Φωτό από: Frank Kovalchek
