Με την ευκαιρία των εκλογών, έχουμε να διαβάσουμε, να δούμε και να ακούσουμε πολλά, τα περισσότερα ανούσια και ανόητα. Με το σημείωμα αυτό κάνω μια τοποθέτηση και μια προτροπή, που μπορεί να οδηγήσει κάποιους, τουλάχιστον, πολιτικούς να γίνουν πιο ουσιαστικοί και τελικά πιο χρήσιμοι στη χώρα και στην κοινωνία.
Ο Αϊ- Βασίλης και ο Ρομπέν των Δασών
Στον προεκλογικό αγώνα περιμένω ότι θα ακούσουμε κυρίως μισές αλήθειες και πολλά λευκά ψέματα. Θα ακούσουμε πολλές αντιφάσεις σε απόσταση αναπνοής. Θα ακούσουμε και ευχάριστους μύθους. Κάτι σαν το μύθο του Αϊ Βασίλη, που μοιράζει δώρα σ’ όλα τα παιδιά, αλλά λίγοι εξηγούν στα παιδιά ότι ο Αϊ Βασίλης δεν δίνει δικά του λεφτά, τα λεφτά τα έδωσαν οι γονείς, οι νονοί, οι φίλοι. Οι πολιτικοί δίνουν τα λεφτά των φορολογούμενων και των καταναλωτών (που μαζεύτηκαν από τον ΦΠΑ και δεκάδες άλλους φόρους και τέλη.)
Κάποιοι άλλοι θα μας παραστήσουν τον Ρομπέν των Δασών, θα τα πάρουν από τους πλούσιους και θα τα δώσουν στους φτωχούς. Παρακαλώ να μας εξηγήσουν με ποιο τρόπο: Με αυξημένους φορολογικούς συντελεστές, με φορολόγηση των καταθέσεων, με μεγαλύτερη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, με κατάσχεση μετοχών; H μήπως θα τα πάρουνε από τους φοροφυγάδες; Αυτό είναι παλιό αστείο.
Και με τον Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ
Έτσι, λοιπόν, θα ακούσουμε ότι θα παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά κάποιο κόμμα έχει τον τρόπο να μας ελαφρύνει από τις δεσμεύσεις.
Και θα βελτιωθεί η οικονομία και δεν θα αλλάξουμε τίποτα.
Και θα μειωθούν οι φόροι και κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν θα χάσει τη δουλειά του.
Και θα απελευθερωθεί η αγορά και δεν θα θιγούν τα κεκτημένα.
Και θα καταργηθούν οι φόροι υπέρ τρίτων και θα μείνει ανέπαφο το αγγελιόσημο.
Και θα σταματήσουμε το λαθρεμπόριο καυσίμων και ΔΕΝ θα εξισώσουμε την τιμή πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης.
Και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ακέραια.
Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε
Άλλοι πάλι πολιτικοί θα μιλήσουν με υπονοούμενα, με υπεκφυγές, με αμφισημία. Δεν καταλαβαίνεις τι πιστεύουν, ούτε τι εννοούν. Καταλαβαίνεις ότι είναι φίλοι του λαού και ότι θα σώσουν τη χώρα. Έχουν σχέδιο, δεν το αναπτύσσουν όμως.
Ισχυρίζονται ότι είναι ικανότεροι διαπραγματευτές, αποτελεσματικότεροι διαχειριστές των δύσκολων θεμάτων, ξέρουν πώς να φέρουν την ανάπτυξη… Τρομάρα τους. Λίγο να τους παρακολουθήσεις καταλαβαίνεις ότι δεν γνωρίζουν στοιχειωδώς περί διαπραγμάτευσης, δεν μπορούν να σχεδιάσουν ανάπτυξη ούτε για ένα ψιλικατζίδικο, δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους, ξέρουν όμως να δουλεύουν την κοινωνία.
Όταν τους ρωτήσεις αν πρέπει να είναι ανοιχτά τα φαρμακεία το Σάββατο, θα σου κάνουν μια διάλεξη για το δικαίωμα του συνταξιούχου να έχει πρόσβαση στα φάρμακα, γενικά.
Αυτοί οι φίλοι της κοινωνίας είναι κατά σύστημα υπέρ των κεκτημένων, των προνομίων (τα αποκαλούν δικαιώματα), των παροχών και κατά οποιασδήποτε αλλαγής η νέου μέτρου, όσο δίκαιο και αναγκαίο και αν είναι. Πιστοί στη θεωρία του Αϊ Βασίλη, ελπίζουν ότι κάποιοι θα τους πιστέψουν και θα τους ψηφίσουν στο τέλος. Έτσι έμαθαν μέχρι τώρα.
Η Κόμπρα έχει ένα όπλο: Το Δηλητήριο
Κάποιοι, ίσως πιο έξυπνοι, θα αποφύγουν τις παραπάνω παγίδες και θα συγκεντρώσουν όλες τους τις προσπάθειες στο να κάνουν κακό και, ει δυνατόν, να καταστρέψουν τους αντιπάλους τους.
Αυτή η μεθοδολογία είναι αρκετά αποδοτική και επιπλέον διεθνώς αναγνωρισμένη. Ρίχνοντας δηλητήριο και λάσπη στον αντίπαλο τους κερδίζουν ψεύτικες μάχες, κατεβάζουν τον ανταγωνιστή τους όσο πιο χαμηλά μπορούν και έτσι το δικό τους χαμηλό επίπεδο ανεβαίνει τεχνητά. Ο ψηφοφόρος διαλέγει το μικρότερο κακό. Αυτοί οι πολιτικοί, συνήθως δεν παίρνουν θέση σε κανένα δίλημμα και είναι εξίσου επιτήδειοι στο να χαϊδεύουν αυτιά, όσο και να λασπολογούν.
Και οι διάδοχοι του Βαρόνου Μινχάουζεν
Υπάρχει ακόμα μια κατηγορία πολιτικών πού μάλλον δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Είναι αυτοί που ξέρουν τον τρόπο να μειώσουν την ανεργία απορροφώντας εργαζόμενους στο Δημόσιο Τομέα, χωρίς να αυξήσουν τους φόρους, αυτοί που θα καταργήσουν το χαράτσι της ΔΕΗ και θα αυξήσουν τις συντάξεις, αρχίζοντας από τις επικουρικές. Είναι σίγουροι ότι θα βρουν νέους πρόθυμους δανειστές ενώ ταυτόχρονα μιλάνε προσβλητικά ή και υβριστικά για τους παρόντες δανειστές μας. Ας μην ασχοληθούμε με αυτούς τους πολιτικούς. Έχουν ξεπεράσει το ρόλο του Αϊ Βασίλη. Έχουν γίνει Μινχάουζεν. Είναι καταπληκτικοί παραμυθάδες.
Και τι να σου κάνει ο ψηφοφόρος;
Όλα τα παραπάνω, εκτός από μια μικρή δόση ψυχαγωγίας ή παρηγοριάς που προσφέρουν, είναι άχρηστα για τους ψηφοφόρους και επιβλαβή για το μέλλον της Χώρας. Αυτό που χρειάζονται οι ψηφοφόροι είναι να καταλάβουν, συγκεκριμένα και με λεπτομέρειες, τι θα κάνουν οι πολιτικοί που ζητούν την ψήφο τους, πως ακριβώς θα λειτουργήσουν, πως θα απαντήσουν στα μεγάλα και μικρά διλήμματα όταν θα βρεθούν στην εξουσία.
Εδώ μπαίνει το θέμα της ευθύνης του ψηφοφόρου. Ο σωστός πολίτης συνειδητοποιεί ότι έχει μόνο μια ευκαιρία κάθε τρία η τέσσερα χρόνια να εκλέξει ποιος θα τον εκπροσωπήσει στο Κοινοβούλιο. Θα πρότεινα να δει την επιλογή αυτή με την ίδια περίσκεψη, συγκέντρωση και μεθοδικότητα, όπως όταν αγόρασε η θα αγοράσει ένα ακίνητο η ένα αυτοκίνητο, ένα πράγμα μεγάλης αξίας για την επιλογή του οποίου δεν θα ήθελε, κατά κανένα τρόπο να μετανιώσει. Προπαντός, μπροστά στη σοβαρή αυτή επιλογή, πρέπει να απαλλαγεί από συναισθήματα που του θολώνουν την κρίση. Όχι στο φόβο, όχι στο θυμό, όχι στην αγανάκτηση, όχι στο θυμικό που μας οδηγεί σε άρνηση της πραγματικότητας.
Ας δούμε το μέλλον κατάματα και ας προσπαθήσουμε να το αντιμετωπίσουμε στα ίσια. Ας δείξουμε στους πολιτικούς ότι δεν θέλουμε Αϊ Βασίληδες και Μινχάουζεν, αλλά σοβαρούς και ειλικρινείς ανθρώπους που καταλαβαίνουν τα προβλήματα και έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να τα αντιμετωπίσουν. Ίσως και να λύσουν κάποια από αυτά.
Το Ιντερνέτ στην υπηρεσία του Πολίτη
Σήμερα ο ψηφοφόρος έχει στα χέρια του ένα όπλο που δεν το είχε σε ικανό βαθμό στο παρελθόν, το Διαδίκτυο. Μπορεί να θέσει ερωτήσεις, να απαιτήσει ξεκάθαρες απαντήσεις και να ασκήσει αφόρητη πίεση αναζητώντας την αλήθεια. Όλοι οι πολιτικοί έχουν ιστότοπους, blogs, twitter, Facebook. Όλα τα μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά φιλοξενούν σχόλια και απόψεις. Τα κόμματα έχουν ιστοσελίδες. Εμείς, οι ψηφοφόροι θα κάνουμε τις ερωτήσεις. Συγκεκριμένες, διεισδυτικές, επίμονες.
Είναι ο πολιτικός υπέρ του χωρισμού εκκλησίας και κράτους ή θέλει να συνεχιστεί η παρούσα κατάσταση, μοναδική στην Ευρώπη, όπου ο κρατικός προϋπολογισμός πληρώνει μισθούς εργαζομένων για την Εκκλησία. Δηλαδή, ο Έλληνας φορολογούμενος, είτε είναι ορθόδοξος, είτε καθολικός, είτε άθεος, μωαμεθανός η βουδιστής πρέπει να πληρώνει για την Εκκλησία; Από την απάντησή του θα φανεί αν βλέπει εκεί μια ευκαιρία για περισσότερα λεφτά για την παιδεία ή για τους συνταξιούχους. (Αυτό είναι ένα παράδειγμα δύσκολης ερώτησης, που θα δείξει την ευθύτητα του πολιτικού, δεν είναι αιχμή για την εκκλησία).
Εσείς ρωτείστε για τα δικά σας θέματα, ό,τι σας αφορά προσωπικά. Είστε δημόσιος υπάλληλος, στρατιωτικός, ελεύθερος επαγγελματίας, φορολογούμενος, νέος, γέρος, περιθωριακός, σας ενδιαφέρει η νομιμοποίηση του γάμου ανθρώπων του ιδίου φύλου; Ρωτήστε. Στις δύσκολες ερωτήσεις θα φανεί αν ο πολιτικός τα μασάει ή τα λέει σταράτα. Και έτσι θα καταλάβετε το χαρακτήρα του.
Ακόμα ζητήστε να σας πει ο πολιτικός πως αντιλαμβάνεται την ανάπτυξη; Για να γίνει ανάπτυξη χρειάζεται να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα μας, να πουλάμε περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες. Αν κρίνω από το απλανές βλέμμα και τις αοριστολογίες των πολιτικών στην τηλεόραση, πολλοί δεν μπορούν καν να προσεγγίσουν το θέμα. Το βλέπουν σαν απλό θέμα χρηματοδότησης. Κάτι σαν δανεικά και αγύριστα.
Ας επιμείνουμε να μας εξηγήσουν τις σκέψεις τους. Λιανά. Χωρίς φιοριτούρες. Είναι το νούμερο ένα θέμα για τη Χώρα.
Συναφές είναι το θέμα της απασχόλησης, που είναι η άλλη πλευρά της ανεργίας. Τι ακριβώς σκέπτονται να κάνουν; Κοντά σ’ αυτό και το θέμα της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας του Έλληνα. Πως το αντιλαμβάνεται ο πολιτικός; Μπορεί να το πιάσει σαν θέμα και να το πάει από το Α στο Ω; Έχει τις γνώσεις, έχει τις παραστάσεις; Καταλαβαίνει τις έννοιες της αποτελεσματικότητας, της παραγωγικότητας, της δημιουργίας πλούτου;
Ζητείστε αποδείξεις από τον μέχρι τώρα βίο του πολιτικού που ζητά την ψήφο σου. Και σπρώξτε τους δημοσιογράφους, με emails και τηλεφωνήματα να ερωτάνε πιο συγκεκριμένα, πιο αιχμηρά ερωτήματα.
Έτσι θα γίνει δυνατό να καταλάβουμε καλύτερα τους υποψήφιους, να προβλέψουμε την πιθανή απόδοση τους, να διαγράψουμε τους Αϊ Βασίληδες και τους Μινχάουζεν και να βοηθήσουμε τους σχετικά ικανούς να εκλεγούν, με την ελπίδα ότι αυτοί οι ίδιοι, κάτω από την πίεσή μας, θα βελτιωθούν.
Αν δεν γίνουμε εμείς καλύτεροι και πιο απαιτητικοί ψηφοφόροι, μην περιμένουμε από τους πολιτικούς να γίνουν καλύτεροι.
