«- Περίσσεψε πολύ φαγητό, θα σου βάλω μία μερίδα να πάρεις μαζί σου αύριο.»

«- Πω, είσαι τέλεια σε ευχαριστώ πολύ.»

«- Τίποτα καλέ, χαρά μου, αλλά να… μην μου πετάξεις το τάπερ, κράτησέ το να μου το δώσεις πίσω.»

Μία ατάκα που την έχεις ακούσει από τη γιαγιά σου, τη μαμά σου, την πεθερά σου, τη φίλη σου πολλές φορές και έχεις γελάσει, ή μία ατάκα που παραδέξου το μπορεί και εσύ να την έχεις πει.

Εγώ ναι, το λέω ευθαρσώς. Έχω μανία με τα τάπερ μου, δεν θέλω να τα χάνω ή να τα ξεχνάω αλλού, όπως και πολλές κυρίες γύρω μου εξάλλου.

Τι είναι όμως αυτή η μανία, πως προέρχεται και πως δικαιολογείται.

Ας το πιάσουμε από την αρχή καλύτερα.

Τέλη της δεκαετίας του ‘40 και αρχές ‘50 ο Ερλ Τάπερ έφτιαξε τη γνωστή σε όλους Tupperware. Μια εταιρεία που παρέχει τα πάντα σε ταπεροειδή και τζιράρει… πολλά.

Αυτό σημαίνει ότι σε πρώτη φάση οι γιαγιάδες μας, και σε δεύτερη φάση οι μαμάδες μας εκτέθηκαν πρώτες στην κατηγορία τάπερ. Όταν γεννηθήκαμε πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα, κατσαρόλες κλπ υπήρχαν forever, αλλά τα τάπερ ήταν ένας τομέας σχετικά νέος που είχε χώρο για πολλή εξέλιξη και μαζί του εξελισσόμασταν και εμείς ως νοικοκυρές. Άρα είναι κομμάτι μας! Κρατήστε το αυτό.

Ποια γυναίκα μεταξύ 30-40 δεν θυμάται τις Tupperware μαζώξεις στα σπίτια, με τις μαμάδες και τις φιλενάδες τους να βάζουν τα καλά τους Κυριακές απόγευμα. Και μία ειδήμων έκανε εμφάνιση κουβαλώντας σακ βουαγιάζ τίγκα στο τάπερ-θαύμα και με καταλόγους που έδειχναν λογής και λογής τάπερ τα οποία αποθήκευαν τα πάντα και με κάθε πιθανό συνδυασμό. Και δεν μιλάμε για απλά οικονομικά τάπερ, αλλά για τάπερ-κόσμημα που για κάθε νοικοκυρά που τα είχε, της προσέθεταν κύρος και τεχνογνωσία στα θέματα κουζίνας. Έτσι λοιπόν μάθαμε μαμάδες και κόρες να θεωρούμε τα tupperware αντικείμενα λατρείας, τα οποία από συνάντηση σε συνάντηση έπρεπε να κάνουμε δικά μας.

Μία λοιπόν που μεγαλώσαμε μαζί τους, και μία που αποτελούσαν αντικείμενα αξίας και καινοτομίας, έγραψε στο “DNA” μας ως νοικοκυρές ότι το τάπερ δεν είναι ένα ευτελές αντικείμενο, αλλά ένα προϊόν κύρους για την καλή νοικοκυρά, που φυλάει μέσα τους μικρούς θησαυρούς που φτιάχνει.

Λογικό λοιπόν, να αποκτήσουμε θέλοντας και μη, ένα οιδιπόδειο σύμπλεγμα με τα τάπερ, τα οποία βλέπουμε όμοια και ισάξια με οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο σχετικής αξίας έχουμε στην κατοχή μας και δεν θέλουμε να το χάσουμε από κάποια άλλη νοικοκυρά ή να πεταχτεί και να μείνει μόνο του σε κάποιο σκουπιδοτενεκέ.

Τα χρόνια βέβαια πέρασαν, και η Tupperware έδωσε χώρο και σε άλλες εταιρείες να αναπτυχθούν στον τομέα αυτό φτιάχνοντας μέχρι και προϊόντα μιας χρήσης, αλλά η αγάπη για τα τάπερ, ανεξαρτήτου μάρκας, έχει γράψει και η ιδιοκτησιακή εξουσία πάνω τους δύσκολα θα φύγει.

Φωτό από: http://bit.ly/1dMcEMp