Πέρασες στη σχολή που πάντα ήθελες, τελείωσες στα 4 χρόνια και έφυγες σφαίρα για εξωτερικό να κάνεις μεταπτυχιακό. Το τελείωσες και αυτό, γύρισες στην πόλη σου και βρήκες τη δουλειά των ονείρων σου σε πολυεθνική εταιρεία.
Η δουλειά πολύ, αλλά δεν βαριέσαι, πότε θα δουλέψεις. Τώρα είσαι νέος και αντέχεις.
Και ένα Σάββατο βγήκες για ποτό με κάτι συναδέλφους γιατί πάντα χρειάζεται και λίγο bonding και ξαφνικά την βλέπεις μπροστά σου. Σε κοιτάει την κοιτάς και μπλα μπλα μπλα.
Γίνεστε ζευγάρι τρόπο τινά. Την πρώτη εβδομάδα όλα καλά. Πήγες ξενυχτισμένος στο γραφείο αλλά και τι έγινε; Κοπέλα βρήκες. Το πρόγραμμα όμως αρχίσει να σε κουράζει. Τα ραντεβού σου διαδέχονται το ένα το άλλο, συναντήσεις παρουσιάσεις και τα σχετικά. Μία από τα ίδια και εκείνη, γιατί φυσικά πέτυχες καριερίστρια. Εκείνη Καλαμάκι, εσύ Μαρούσι, δεν το λες και δίπλα. Ξεκόβεις τις καθημερινές και το πας να βλέπεστε ΠΣΚ. Αλλά εεε μία μέρα έχεις να δεις φαμίλια και φίλους! Το ΠΣΚ μειώνεται σε μισό ΣΚ και κάπου εκεί είναι που μια μέρα δεν ξαναμιλάτε γιατί δεν προλάβατε…
Άρα τι; Ο σύγχρονος τρόπος εργασίας δεν αφήνει περιθώρια στον έρωτα να αναπτυχθεί; (λες για αυτό να τα φτιάχνουν οι περισσότεροι με συναδέλφους;)
Δεν υπάρχει αυτό. Σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός τύφλα να έχει ο πεθερός. Και ισχύει.
Ναι είναι δύσκολα τα προγράμματα, ναι τελειώνεις αργά, αλλά όταν μπαίνει ένας άνθρωπος που θέλεις στη ζωή σου και αρχίζεις να νιώθεις ευτυχία στον προσωπικό τομέα, τότε απλά αναπροσαρμόζεις το πρόγραμμά σου.
Αλλάζεις προτεραιότητες, κάνεις προσαρμογές, αλλαγές, περικοπές, και κάπου τη βρίσκεις την άκρη. Δεν θα πας γυμναστήριο 4 φορές την εβδομάδα αλλά 3, και την τέταρτη την αφιερώνεις στην καλή σου. Δεν θα φεύγεις από το γραφείο κάθε μέρα στις 10, θα αρχίσεις να δουλεύεις με περισσότερο ζόρι γιατί πλέον έχεις κίνητρο να φύγεις πιο νωρίς. Κακά τα ψέμματα, αν δεν έχεις φούλ πρόγραμμα εκτός δουλειάς ασυναίσθητα γεμίζεις όλο το χρόνο σου με το γραφείο. Αξιοποιείς αλλιώς το χρόνο σου, και συμβιβάζεις το πρόγραμμα. Πχ ναι είναι πολύ τζέντλεμαν φάση να την παίρνεις όλη την ώρα από το σπίτι της για να βγείτε, αλλά Νότια με Βόρεια προάστια έχουν μια απόσταση, οπότε το συμβιβάζεις με Κέντρο Αθήνας.
Εν ολίγοις ο σύγχρονος τρόπος εργασίας δυσκολεύει αλλά δεν αποτρέπει τον έρωτα να αναπτυχθεί. Εξάλλου αυτό είναι και το challenge. Μέσα από πιο δύσκολες συνθήκες να καταφέρεις να «ανθίσεις» τον έρωτά σου. Αν όλα ήταν εύκολα κανείς δεν θα προσπαθούσε λίγο παραπάνω. Θα τα έβρισκε όλα έτοιμα χωρίς να προσπαθεί και στο τέλος θα βαριόταν.
Εξάλλου δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Και αν θες όλα τα καταφέρνεις.
