Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν ότι πρέπει να λέμε ναι, ότι το όχι είναι αγένεια ή προσβολή. Μεγαλώνουμε με την εντύπωση ότι το όχι μας κάνει κακούς.
Στην πραγματικότητα όμως το όχι είναι στο τέλος ένα μεγάλο ναι στις δικές μας ανάγκες. Είναι σεβασμός προς τον άλλο αλλά κυρίως προς τον εαυτό μας.
Πόσο δύσκολο είναι όμως στην φρενίτιδα της καθημερινότητας, στον κυκεώνα των υποχρεώσεών μας, της δουλειάς, των παιδιών, της οικογένειας, του σπιτιού, να επιλέξουμε πού θα πούμε όχι, πώς θα το πούμε, πως θα το εκλάβει ο άλλος; Αγχώθηκα και μόνο στη σκέψη.
Κι όμως, ψυχραιμία. Υπάρχει τρόπος να μάθουμε να λέμε τα όχι που πρέπει χωρίς να αισθανόμαστε τύψεις ή κακοί. Πάντα δίνουμε προτεραιότητα στους άλλους και στις ανάγκες των γύρω μας. Πρέπει όμως, πριν απαντήσουμε, πριν αναλάβουμε κάτι ακόμα, πριν αποδεχτούμε μια πρόσκληση, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, να αναλογιζόμαστε τι σημαίνει το ναι και μετά να λέμε μόνο τα ναι που μας πάνε πιο μπροστά, τα ναι που τα νιώθουμε ως το βάθος της καρδιάς μας.
Φυσικά, και για να μην παρεξηγηθούμε, υπάρχουν στη ζωή μας πράγματα που δεν μπορούμε να αρνηθούμε, υποχρεώσεις, συναντήσεις, προθεσμίες, συζητήσεις. Μπορούμε όμως να αρνηθούμε μια πρόσκληση για ποτό ή φαγητό γιατί προτιμάμε να μείνουμε σπίτι, μπορούμε να αρνηθούμε να κάνουμε μια «εξυπηρέτηση» γιατί είμαστε κουρασμένοι, μπορούμε να μη βοηθήσουμε ένα συνάδελφο γιατί έχουμε δικές μας προθεσμίες και τα δικά μας project να τρέξουμε.
Ζούμε στην εποχή του επείγοντος, του τρεξίματος, του πρέπει. Τα πάντα είναι πιεστικά, το να βάζουμε όμως όρια και προτεραιότητες σε αυτά που μπορούν και πραγματικά πρέπει να γίνουν τώρα και σε αυτά που μπορούν να περιμένουν να γίνουν αργότερα και κάτω από άλλες συνθήκες ή ίσως και ποτέ, μας δίνει έναν έλεγχο στη ζωή μας και μια ψυχική ηρεμία.
Και για να μπορούμε να εντάξουμε ή να αυξήσουμε τα όχι στη ζωή μας, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε 2-3 πράγματα.
- Δεν οφείλουμε καμία εξήγηση σε κανέναν. Όταν αρχίζουμε να ψάχνουμε λόγους ή δικαιολογίες για να πούμε όχι, αμφισβητούμε τον εαυτό μας και το όχι μας και αρχίζουμε να διαπραγματευόμαστε. Το όχι δηλώνεται ξεκάθαρα. Δε χρειάζεται να είναι απότομο ή αγενές, οφείλει όμως να είναι ξεκάθαρο.
- Κοιτώντας μέσα μας βρίσκουμε τις αξίες μας και τις αρχές μας. Το στόχο μας. Τι θέλουμε να πετύχουμε. Τι είναι σημαντικό για εμάς και το ευ ζην μας. Αυτό μας δίνει τη δύναμη να πούμε τα όχι που χρειάζεται. Αναγνωρίζουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη να πούμε ναι σε όλους και όλα για να είμαστε άξιοι, είμαστε σημαντικοί χωρίς να είμαστε πάντα εκεί για όλους και όλα.
- Το όχι δεν αφορά τους άλλους, αλλά εμάς. Δεν είναι άρνηση του άλλου, δεν είναι απόρριψη αυτού που ζητάει, δεν είναι προσωπική διαμάχη. Αφορά εμάς, τις δικές μας επιλογές και προτεραιότητες. Ένα όχι σήμερα δεν είναι απαραίτητα όχι και αύριο. Για αυτό και πρέπει να συνοδεύεται και από θετική μη λεκτική επικοινωνία, ένα χαμόγελο, μια ματιά, φιλικές χειρονομίες.
Τα όχι λοιπόν μπορεί να είναι πιο σημαντικά από τα ναι. Μπορούν να μας πάνε πιο μπροστά και σίγουρα να μας προσφέρουν περισσότερη ξεκούραση, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ψυχική ηρεμία, ειρήνη με τον εαυτό μας. Τι καλύτερο θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος;
Φωτό από: https://gr.depositphotos.com
