Πριν από είκοσι χρόνια μαινόταν ο πόλεμος στην τότε Γιουγκοσλαβία. Σε ένα βασανισμένο, βομβαρδισμένο χωριό, σκοτώθηκε ο πατέρας ενός μικρού Σέρβου, όταν ο μικρός ήταν μόλις τριών ετών.

Η μητέρα του κι ο μικρός δεν είχαν τίποτα, δεν είχαν στέγη, δεν είχαν τροφή, δεν είχαν … παρά μόνο ζωή.

Μια Αθηναία, μικρομεσαία, αποφάσισε μέσω μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης να τους βοηθήσει, στέλνοντας κάθε μήνα από την Ελλάδα μερικά λίγα χρήματα. Ο μικρός και η μητέρα του έζησαν σε στρατόπεδο προσφύγων (όχι σπίτι) επιβιώνοντας για 5 ολόκληρα χρόνια με τα χρήματα αυτά. Η Αθηναία συνάνθρωπός μας, τους βοηθούσε, χωρίς να τους συναντήσει ποτέ, και χωρίς να έρθει ποτέ σε προσωπική επαφή μαζί τους. Το μόνο που είχε, ήταν μια φωτογραφία του μικρού τρίχρονου Σέρβου.

Στη συνέχεια, η μητέρα του παιδιού, παντρεύτηκε και μαζί με το γιο της απέκτησαν επιτέλους μια στέγη.

Σήμερα, τώρα ο μικρός Σέρβος είναι 19 ετών και σπουδάζει στο Νόβισαντ. Μέσω του facebook αναζήτησε την Αθηναία και επικοινώνησαν ύστερα από τόσα χρόνια. Αυτός δεν μπορεί να γράψει Αγγλικά, μόνο Σέρβικα. Αλλά και εκείνη δεν μιλάει Σέρβικα αλλά γνωρίζει Αγγλικά. Ευτυχώς η Google μπορεί να μεταφράζει αυτομάτως.

Πριν λίγες μέρες, η Αθηναία αποφάσισε να πάει στο Νόβισαντ να συναντήσει το μικρό Σέρβο από κοντά. Η συνάντησή τους ήταν γεμάτη συγκίνηση. Με το που συναντήθηκαν, αγκαλιάστηκαν, κοιτάχτηκαν ώρα πολλή και κρατήθηκαν χέρι με χέρι. Χαρούμενοι κι οι δυό.

Στην πόλη υπήρχε σε πολλά σημεία Wi-Fi και, για κάθε τους επικοινωνία, η Google έσωζε την κατάσταση με την άμεση μετάφραση, μέσω του κινητού της Αθηναίας. Μίλησαν ώρα πολλή με τα μάτια και το άγγιγμα των χεριών τους.

Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία από αυτές που συμβαίνουν όταν υπάρχει αλληλεγγύη και ανθρωπιά που έρχεται σαν απάντηση στη λαίλαπα του πολέμου.

Φωτό από: www.freedigitalphotos.net