Πώς γίνεται άνθρωποι που έχουν «θεία προίκα», η οποία τους φέρνει αναγνώριση και ζωή με πλούσιες εμπειρίες να αντιμετωπίζουν προβληματικές ιδιαιτερότητες; Η δύναμη της πένας, βοήθησε της αδυναμίες της σάρκας και του χαρακτήρα. Πολλές φορές, μπορεί να προέκυψε και από αυτήν…

1.Λεονάρντο Ντα Βίντσι

Ο μεγάλος αυτός πανεπιστήμονας, που ήταν από γεωμέτρης και ζωγράφος μέχρι συγγραφέας και εφευρέτης, θεωρούμε πως επειδή είχε έναν τόσο ακονισμένο νου, ήταν και εσωτερικά «τακτοποιημένος». Μια ματιά στη ζωή του, θα μας έκανε να αλλάξουμε γνώμη! Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ήταν αγνώστου πατρός και στην εποχή του, ένα παιδί δεν μπορούσε να σπουδάσει εάν είχε αυτό το πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα και η κοινωνική αντίθεση προς τα όνειρα του Ντα Βίντσι, τον έκαναν να αποκτήσει μια μοναδική κρυψίνοια σε βαθμό σκανδαλοθηρίας. Τέτοια εσωστρέφεια και τέτοια κρυψίνοια, τον οδήγησαν στο να γράφει ανάποδα (να μην τον κλέψουν ή για να μην τον καταλαβαίνουν). Αυτή η πάλη δικαιολογείται από την αντίφαση που φέρνει τον Ντα Βίντσι να υμνεί μέσα από κείμενά του την ειρήνη και από την άλλη…να εφεύρει φρικιαστικές πολεμικές μηχανές.

2. ‘Οσκαρ Ουάϊλντ

Αυτό το τεράστιο ταλέντο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, κριτικός της τέχνης και θεατρικός δημιουργός, ήταν βαθέως εμμονετικός, σε βαθμό που είχε –αρκετά χρόνια πριν- προσχεδιάσει τη γνωριμία του με την ομοφυλοφιλία μέσα σε ημερολόγιό του. Στο έργο του De Profundis (Εκ βαθέων), ο Όσκαρ Ουάϊλντ, συστήνει τον αληθινό εαυτό του και καταθέτει τα πάθη και τις αδυναμίες του, που τον έκαναν να έχει γράψει τους περισσότερους αφορισμούς μέσα σε κείμενά του. Μέσα από τα προηγούμενα έργα του, ο διάσημος Ιρλανδός συγγραφέας, φαίνεται γεμάτος σιγουριά και πρωτοτυπία για ιδέες που ήταν πρώιμες από την εποχή του. Η αδυναμία του να δεχτεί αγάπη παρόμοια με τη μητρική, τον έκανε να την ψάχνει στις χειρότερες γειτονιές του Λονδίνου και να συναναστρέφεται με τον υπόκοσμο και να δίνει ελάχιστο χρόνο στη γυναίκα του και στα παιδιά του. Η αυτοκαταστροφή, στο μεγαλείο της…

3. Άρθουρ Κόναν Ντόϋλ

Ο δημιουργός του Σέρλοκ Χόλμς, είναι μια αυθεντική περίπτωση που δείχνει αφενός το πώς τα προβλήματα κάποιων ανθρώπων ψάχνουν δημιουργική διέξοδο και αφετέρου, το πόσο δυσδιάκριτα είναι τα όρια μεταξύ ισορροπίας και κατάρρευσης. Ο Ντόϋλ, φέρεται να είχε από μικρός ιδιαίτερες ικανότητες ή μάλλον… «ιδιαίτερα προβλήματα». Αυτό το μαρτυρά ο ήρωας του Σέρλοκ Χόλμς, ο οποίος ψυχολογικά, είναι μια περσόνα που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός ιδιοφυούς –μεν- ανθρώπου, αλλά, ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να αποκτήσει κοινωνικό νου. Οι θάνατοι της γυναίκας του, του γιου του και του αδερφού του, έφεραν τον Ντόϋλ σε μια ιδιότυπη κατάθλιψη η οποία τον έκανε να πιστεύει στο αόρατο, στο μυστήριο και σε κάθετί που πλαισιώνεται από μεταφυσικές ιδιότητες.

4. Τέννεσι Ουίλιαμς.

Λαμπρός συγγραφέας θεατρικών έργων και έντονα επηρεασμένος από τον Τσέχωφ και τη ρωσική λογοτεχνία, αν και Αμερικανός. Η οικογενειακή του ζωή στα κρίσιμα παιδικά του έτη, δεν ήταν αυτή που θα επιθυμούσε ένα παιδί. Η μητέρα του ήταν ιδιαίτερα νευρωτική με εμφανείς ψυχικές διαταραχές. Αυτό, δεν επηρέασε μόνο το χαρακτήρα του Ουίλιαμς, αλλά και το ίδιο του το έργο. Η εμμονή του να «παρουσιάζει» συνεχώς τη μητέρα του (μέσα από άλλους ρόλους) στα θεατρικά του συγγράμματα, (π.χ στο «Λυσσασμένη Γάτα») είναι παροιμιώδης. Ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας, φέρεται να πιστοποιούσε άλλον έναν μεγάλο κανόνα των μεγάλων της πένας, που δεν ήταν άλλος από τη ροπή του στον αλκοολισμό και στην αυτοκαταστροφική ζωή. Η κατάθλιψή του αλλά και ο αλκοολισμός στο οποίον στράφηκε, σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό από την απόφαση των γονιών του για λοβοτόμηση της αδερφής του Ρόουζ η οποία έπασχε από σχιζοφρένεια. Η σχιζοφρένεια και οι ακραίες ψυχολογικές αντιδράσεις, είναι διάχυτες σε όλα του τα έργα…

5. Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Η μεταφορά των βιωμάτων και η προσπάθεια για μια απόδραση προς τη γαλήνη, ισχύει και για το μεγάλο Δανό συγγραφέα παιδικών παραμυθιών. Ο Άντερσεν φημολογείται ότι από μικρό παιδί, παραμιλούσε στο δρόμο μόνος του, ενώ στα νεανικά του χρόνια περπατούσε και μονολογούσε ολόκληρες σκηνές από θεατρικά έργα. Το θέατρο, ήταν η πρώτη μεγάλη του αγάπη μαζί με τη μουσική, η οποία όμως δεν του έκανε το…χατίρι καθώς η φωνή του υπέστη μεγάλη ζημιά λόγω ασθένειας. Η φαντασία αυτού του παράξενου παιδιού και στη συνέχεια, αυτού του ιδιόρρυθμου ενήλικα, έφτανε στα όρια της λογικής. Πώς ένα παραμιλητό…οδήγησε ολόκληρο τον κόσμο να παραμιλά με τα τρομερά του παραμύθια…;Συνυπολογίστε πως ο Άντερσεν, ήταν και δυσλεκτικός!

6. Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Πατέρας και θεμελιωτής του αμερικανικού ρομαντισμού, ο Πόε είναι μια προσωπικότητα για την οποία δεν ξέρει κανείς από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει…Ο Πόε ήταν τόσο παράξενος άνθρωπος ώστε οι πληροφορίες που έχουμε για εκείνον να είναι διφορούμενες και να προκαλούν την απορία: Ποιός ήταν τελικά ο εκκεντρικός Πόε; Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο Πόε, «ζούσε» στον ύπνο του. Τα όνειρά του και οι εφιάλτες του, ήταν σενάρια και θέματα για τα έργα του. Ο Πόε ζούσε παράλληλα σε δύο κόσμους. Αν θεωρήσουμε αυτήν την πληροφορία ως αληθινή, είναι φυσιολογικό να θεωρήσουμε αληθές το γεγονός ότι έπασχε από μια ιδιότυπη σχιζοφρένεια συνοδευόμενη από κατάθλιψη. Το πρόβλημα της βιογραφίας του, δεν μπορεί να μας κάνει σίγουρους για θέματα αλκοολισμού και άλλων «κουσουριών» που του απέδιδαν πολλοί…Ο Πόε, ό,τι έκανε, το έκανε, στον ύπνο του…

7. Σίγκμουντ Φρόϋντ.

Πώς είπατε;! Δεν ήταν συγγραφέας ο Φρόϋντ; Σας παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε χωρία του και είμαι σίγουρος πως θα εκτιμήσετε το σπάνιο λογοτεχνικό του ταλέντο, να περιγράφει ψυχαναλύσεις στις οποίες καθιστά τον αναγνώστη οικείο με ένα άτομο που δε γνώριζε. Ο Φρόϋντ, επηρέασε το αστυνομικό και ψυχολογικό μυθιστόρημα, όσο λίγοι! Ο Φρόϋντ λοιπόν, είχε μια συνήθεια η οποία είναι τόσο παράξενη όσο και ο ίδιος…Ήταν μανιώδης συλλέκτης μικρών γλυπτών. Θα σκεφτείτε, αυτό, είναι «ιδιαιτερότητα»; Σαφώς και είναι, αν συνυπολογίσει κανείς πως λειτουργούσε ως ιδεοψυχαναγκασμός και όχι επειδή εκτιμούσε τη γλυπτική. Ειδικοί πάνω στην τέχνη, έχουν διαπιστώσει πως η συλλογή του, δεν είχε καμία στόχευση ούτε σειρά. Συλλογή και επιλεκτικότητα, πάνε μαζί, στον Φρόϋντ, όχι.

8. Κάρολος Ντίκενς.

Δύσκολα θα βρεθεί άλλος συγγραφέας της Βικτωριανής εποχής, που να έχει τέτοιο ταλέντο όσο ο Ντίκενς. Ο Ντίκενς φαινόταν ένας πολύ φυσιολογικός άνθρωπος. Όπως όμως εύκολα μπορούμε να δούμε και από τους άλλους συγγραφείς, η έννοια «φυσιολογικός», έχει πολύ διαφορετικό νόημα για τους λογοτέχνες…Ο Ντίκενς, δεν ξεκινούσε να γράψει αν δεν έβγαινε στο δρόμο και να συναντήσει…τους ήρωες των βιβλίων του! Σκεφτείτε ότι το να ζούσατε στην εποχή του και στη γειτονιά του, ένας καφές μαζί του, θα μπορούσε να σας κάνει ήρωα…

9. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

«Η κορυφή των κορυφών», όπως είπε ο Καβάφης για εκείνον. Ο Παπαδιαμάντης είναι ίσως η κορυφή των πεζογράφων στην Ελλάδα. Έζησε μια πολύ δύσκολη ζωή, και έκανε μεταφράσεις αγγλικών και γαλλικών προκειμένου να επιβιώσει. Δυστυχώς, η δύσκολη ζωή του, τον έριξε στον αλκοολισμό. Παρόλα αυτά, η συντροφιά του ταλέντου του και της συγγραφής του, τον κράτησαν όρθιο στην πάλη του για επιβίωση και στην απεξάρτησή του από το ποτό, το οποίο κατέστη σημαντική επιβάρυνση για την υγεία του.

10. Νίκος Καζαντζάκης.

Τεράστιο κεφάλαιο για την ελληνική γραμματεία. Είναι ο λογοτέχνης και ο στοχαστής που έθεσε την ψυχολογία και το ζήτημα της ύπαρξης ως θέματα στοχασμού στην Ελλάδα. Ο Καζαντζάκης, είχε πολλές ιδιορρυθμίες, οι οποίες όμως δεν είναι σίγουρο το αν ισχύουν καθώς έχουν μεταφερθεί κυρίως ως διάδοση φημών. Η ισχυρή του θέληση για απομόνωση και πραγματική μοναξιά, ήταν κάτι που τον οδήγησε στην πένα και στο στοχασμό. Είναι άξιο απορίας το πώς κατάφερνε να μείνει ολόκληρες εβδομάδες μόνος του, χωρίς να ανταλλάξει λέξη με συνάνθρωπό του…

Φωτό από : blog.paperblanks.com