Francoise Heritier

Το Αλάτι της Ζωής

Μετάφραση Έφη Κορομηλά

Εκδόσεις Κέλευθος

Το “Αλάτι της ζωής” βραβεύτηκε ως το πιο αισιόδοξο βιβλίο του 2012 στη Γαλλία.

Γράφτηκε από την ανθρωπολόγο Francoise Heritier 82 ετών σήμερα, ως απαντητική επιστολή  σε ένα φίλο της γιατρό και με αφορμή τη φράση του «έκλεψα μια εβδομάδα και είμαι στη Σκωτία». Η Heritier αναρωτιέται τι είναι «κλεμμένο», τι είναι χαμένο και τι πραγματικά κερδισμένο στη ζωή μας κι αρχίζει να συλλέγει μικρές, αδιόρατες δικές της στιγμές που ομορφαίνουν τη ζήση της προτρέποντας και εμάς να κάνουμε το ίδιο.

Στηρίζεται στη βασική ιδέα ότι όπως το αλάτι «αιχμαλωτίζεται» στις αλυκές για να νοστιμέψει τα πιάτα μας, έτσι κι οι μικρές στιγμές μας, που συνήθως περνούν απαρατήρητες, μπορούν να κρατηθούν στη συνείδησή μας και να ενσταλάξουν νοστιμιά και νόημα στη ζωή μας. «Έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε αδιάκοπα και τις περισσότερες φορές ακόμα και όταν απολαμβάνουμε μία όμορφη στιγμή είτε νιώθουμε ενοχικά είτε εκείνη τη στιγμή οι σκέψεις μας τρέχουνε σε εκκρεμότητες και πράγματα που πρέπει να γίνουν… και έτσι… την χάνουμε» λέει η συγγραφέας.

Για τρείς περίπου μήνες, η Heritier κρατάει ένα ημερολόγιο με τέτοιες στιγμές και μας τις εμπιστεύεται. Για παράδειγμα:

• Να τρώω πεταλίδες πλάι στο κύμα,

• Να παλεύω στα ψεύτικα με ένα φίλο

• Να χουζουρεύω το πρωί στο κρεβάτι

• Να νιώθω ταραχή αποκαλώντας για πρώτη φορά κάποιον που σέβομαι με το μικρό του όνομα…

• Να λιάζομαι μια μέρα του Φλεβάρη στην ανοιχτή πλατεία τρώγοντας σαλάτα ρόκα και πίνοντας ένα ποτήρι κρασί

• Να βρίσκω, επιτέλους, την ακριβή λέξη

Μικρές απολαύσεις που μπορεί να χαθούν καθώς δουλεύουμε ή δίνουμε στις υποχρεώσεις περισσότερο χρόνο, στερώντας του εκείνο που δεν είναι επείγον αλλά είναι σημαντικό και μας τροφοδοτεί.

Το «Αλάτι της ζωής» αποτελεί μια ανατομία αισθαντικότητας, εικόνων, ευωδιών, ακουσμάτων, γεύσεων. αγγιγμάτων, ανθρώπινων στιγμών  και πολλών πολλών “τίποτα” που αφήνουν ένα σημάδι απαλότητας, καλωσύνης, χαιδέματος στη ψυχή.

Το κριτήριο είναι τούτο: η βαθιά συγκίνηση που προκαλεί αυτή η μικρή στιγμή, που δεν κρίνεις αν είναι καλή ή κακή, απλώς είναι και διεκδικεί ένα μικρό χώρο στο διηνεκές με καλές προοπτικές για παραμονή στο επέκεινα.

“Εσάς; Τι θα σας έλειπε περισσότερο, αν ήταν να χαθεί για πάντα από τη ζωή σας;” μας ρωτάει η Heritier ή με άλλα λόγια «τι σε συγκινεί, τι σε κάνει να τρέμεις, τι ησυχάζει τη ψυχή σου». Κράτησέ το μας προτρέπει, μην το αφήνεις να φύγει … μην περιμένεις το μεγάλο και το σπουδαίο, τις μεγάλες πλάκες για να ¨στρώσεις” τη ζήση σου… διάλεξε τα μικρά που απολαμβάνεις και κάνε τη ζωή σου μωσαικό των στιγμών που αγαπάς!

Σαν να ‘χει κάποιο δίκιο ε;